Փաստ ինֆո

Եթե ՀՀ նախկին ղեկավարներից որևէ մեկը ՀՀ ներքին կամ արտաքին քաղաքականության վերաբերյալ որևէ հայտարարություն աներ ու հանկարծ հրապարակային այդ հայտարարության բովանդակությունը խմբագրող մեկ այլ տեքստ արտասաներ հրապարակային, ընդդիմադիր Փաշինյանն իր ընտանեկան թերթով լիներ, թե՝ ԱԺ ամբիոնից, առիթ բաց չէր թողնի ասելու, այ՛ տեսա՛ք, այսինչն այսպես ասաց, հետո՝ խոսքը փոխեց։

Հիմա իրավիճակն այլ է։ Հիմա Փաշինյանն է «դե յուրե» մեր պետության ղեկավարը և ինքն է պերմանենտ հրապարակային հայտարարություններ անողը։ Եվ որքան հաճախ է խոսում, հայտարարում, հռետորաբանում, նույնքան էլ հաճախ՝ իր ասած տեքստերն ու մտքերը փոխում է։ Ընդ որում, կարճ ժամանակ անց շատ հանգիստ նա կարող է իր շատ կատեգորիկ հայտնած մտքի տրամագծորեն հակառակն ասել ու պնդել։

Տեսեք, դեռ 2022-ի հոկտեմբերի 26-ին նա ԱԺ հարցուպատասխանի շրջանակում ամբիոնից հայտարարում էր՝ «Մենք հույս ունենք, որ մինչև խաղաղության պայմանագրի ստորագրումն ավարտված կլինեն դելիմիտացիայի աշխատանքները։»։ Ավելին, իրատեսական էր համարում դա՝ հաշվի առնելով Պրահայում է ձեռք բերված պայմանավորվածությունը, թե՝ դա տեղի է ունենալու 1991թ․ սահմանների հիման վրա։ Ավելի առաջ գնալով նա բացահայտում է իր անձնական ցանկությունը, նշելով, թե՝ « ինքը ցանկանում է, որ խաղաղության պայմանագիրը կնքվի մինչև տարեվերջ, ավելացնելով՝ «Ես և կառավարությունը բոլոր ջանքերը կգործադրենք, որ դա լինի իրատեսական»։

Իր այս՝ «իրատեսական» ցանկությունը և կամ՝ համառ պնդումը Փաշինյանն արել է նաև անցյալ շաբաթ՝ նոյեմբերի 11-ին՝ Հանրայինին տված իր երկժամանոց հարցազրույցի ընթացքում։ Լրագրողի հարցին, թե՝ վերջինս դեռ հավանական համարու՞մ է, որ մինչև տարեվերջ պիտի խաղաղության պայմանագիրը կնքվի, նա ասում է՝ «Մենք համենայնդեպս, ամեն ինչ դրա համար կանենք»։

Ապա նաև՝ լրագրողական հոդվածի ժանրին է անցնում՝ հայտարարելով, թե՝ դրա համար պիտի «գլխագրային խոսակցությունից անցում կատարենք բուն տեքստի խոսակցությանը, այսինքն՝ բովանդակային»։

Հետո արդեն՝ իրատեսությունից շատ հեռու-հեռվում գտնվող իր երազած՝խաղաղության պայմանագրի «մի քանի» տարբերակներ է առանձնացնում․ «օրինակ կա տարբերակ, որն ընդհանուր շրջանակն է գծում հարցերի, այլ ոչ թե՝ բոլոր հնարավոր հարցերը։ Եթե այսպիսի տարբերակն ընդունելի լինի Ադրբեջանի համար, հնարավոր է առաջ գնալ, բայց ես էլի եմ ասում, մենք մեզնից կախված ամեն ինչ կանենք դրա համար»։

Այսինքն, ցանկության և իրականության միջև՝ շարունակ հռետորաբանում է Փաշինյանը, նոյեմբերի 11-ի իր տեքստաբանությանը խառնելով նաև հայ և միջազգային հասարակությանը։ Ասում է՝ «Պետք է մեր հանրությունը, նաև միջազգային հանրությունը արձանագրի, որ խաղաղության պայմանագրի առնվազն ուժի մեջ մտնելուց առաջ պետք է դելիմիտացիայի գործընթացն ավարտված լինի»։

Փաշինյանական մտքի թռիչքով եկանք հասանք այսօրվա ԱԺ հարցուպատասխանի ընթացքում նրա հնչեցրած նոր մտքերին, որոնք տրամագծորեն հակառակն են, ինչ ասել ու հայտարարել անցյալ շաբաթավերջին և անցյալ ամսվա վերջին․․․

Գուցե երազախաբությունից վերջապես արթնանալով հասկացել է Խաղաղության Նոբելյան մրցանակի երևակայական ասպետը, որ իր երազած խաղաղությունը կարող է երկար տևել։ Եվ ահա, ԱԺ ամբիոնից նա հայտարարում է իրականությունը․ «Մենք հույս ունեինք, որ «խաղաղության պայմանագրի» ստորագրման կամ ուժի մեջ մտնելու պահին սահմանների դելիմիտացիան ավարտված կլինի, բայց հիմա ազդակներ կան, որ գուցե դա այդքան էլ իրատեսական չէ»:

Հարց է ծագում՝ ինչպե՞ս հանգեց փաշինյանն այն մտքին, թե՝ «կա խնդրի լուծում՝ զորքերի հետքաշման եղանակով հիմք ընդունել 1991թ-ին գոյություն ունեցած սահմանագիծը և զորքերը հետ քաշել սահմանից, իսկ սահմանը հսկելու գործառույթը հանձնել սահմանապահներին, առնվազն սահմանային գծի մասին պատկերացումը ֆիքսել, նոր հանգիստ պայմաններում գնալ դելիմիտացիայի գործընթացի, որը կարող է տարիներ տևել»։

Աղբյուր` Փաստինֆո