Փաստ ինֆո

44-օրյա պատերազմը ցույց տվեց՝ որտեղ հրամանատարը եղել է իր տեղում, զորքը բավականին հաջող դիմադրություն է ցույց տվել։ Այսինքն՝ պարտությունը բանակի վրա բարդելու փորձերն արդարացի չեն։ Եթե ճիշտ ղեկավարվեր, բոլորն իրենց տեղերում լինեին, խառնաշփոթ չառաջանար, ամեն ինչ այլ կերպ կլիներ։ Խառնաշփոթ ստեղծողն էլ հիմնականում քաղաքական ղեկավարությունն էր։ Այդ մասին «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում ասում է պահեստազորի գնդապետ, 44-օրյայի մասնակից Արտաշես Մխիթարյանը։

«Մարտակերտում, Մարտունի 3-րդում, Քարվաճառում, Ակնայում և այլն, առաջխաղացում չի ունեցել թշնամին։ Առաջին մի քանի օրը, որոշ ուղղություններում՝ այո, կորուստներ եղել են, բայց կարճ ժամանակ անց հետ է բերվել կորցրածը։ Եթե, օրինակ, Տոնաշենում հրամանատարն իր տեղում չլիներ, հնարավոր կլինե՞ր դա, իհարկե՝ ոչ։ Հրամանատարից շատ բան է կախված, դրա համար էլ ասում եմ՝ այն, այսպես կոչված, հրամանատարները, որոնք պարտվել են, համակարգում չպիտի մնան։ Բանակում բարոյահոգեբանական վիճակը չի փոխվելու, քանի դեռ նրանք համակարգում են, պարտված քաղաքական իշխանությունն էլ չի փոխվել»,-պնդում է մեր զրուցակիցը և հավելում՝ իրենց առջև դրված խնդիրը հաջողությամբ են կատարել այն հրամանատարները, որոնք սառնասրտություն են ցուցաբերել, խուճապի չեն մատնվել։
27 տարի համակարգում ծառայած սպան ցավում է՝ տեսնելով, թե ինչպես է խաղաղության կեղծ քարոզներով թմրեցվում հասարակության զգոնությունն ու բանակի՝ որպես անվտանգության միակ երաշխավորի դերն անկարևոր համարվում։

«Բնակչության մի ստվար հատվածի ձեռք է տալիս այս իրավիճակը, քանի որ հավատում է, թե խաղաղություն կարող է լինել, հավատում է, թե բանակի կարիքը կարող է չլինել։ Ցավոք, մարդկանց հավատացրել են, թե, այսպես կոչված, խաղաղության պայմանագիր կնքելու դեպքում բոլոր հարցերը լուծվելու են, էլ պատերազմ չի լինելու։ Դրա համար էլ, քանի դեռ այս իշխանություններ են որոշումներ կայացնում, բանակում դրական փոփոխության որևէ հույս չունեմ։ Իսկ ժամանակ մենք, ուղղակի չունենք։ Ամեն ինչ պետք է մի կողմ թողնել և զբաղվել բանակով։ Դա է մեր միակ փրկությունը»,-նկատում է նախկին զինվորականը։

ԶՈՒ-ում նախատեսվող փոփոխություններին մեր զրուցակիցը խիստ վերապահումներով է մոտենում, քանի որ ձևական կողմից զատ, բովանդակային որևէ փոփոխություն մինչև հիմա չի տեսել։ Դրական սպասելիքներ չունի նաև «Պաշտպան հայրենյաց» ծրագրից, որը նախատեսվում է ներդնել «Ես եմ» ծրագրի փոխարեն։

«Անունն ինչ ուզում ես՝ դիր, կարևոր չի, կարևորը գործ արվի, բայց չի արվելու։ Փոխում են ծրագրի անունը, որ ասեն՝ մեր արածն է։ Վեց ամիս հետո, ասենք թե, պայմանագիր կնքվեց, բա հետո՞, «հետո»-ն է կարևոր, թե ինչ է արվելու մարտունակության բարձրացման համար։ Զորահավաքային պատսատությանը շատ մեծ տեղ պետք է տրվի։ Նախկինում էլ շատ թերություններ կային, սրանք էլ որ եկան, ընդհանրապես չկարողացան աշխատացնել։ Առանց զորահավաքային պատրաստության ճիշտ անցկացման, բանակը մարտունակ չի կարող լինել»,-վստահեցնում է պահեստազորի սպան։

Շարունակելով առաջնորդվել խորհրդային կանոնադրությամբ՝ առանց էական փոփոխությունների ու տեղայնացման, պահեստազորի սպայի համոզմամբ, բանակի մարտունակության բարձրացման հարցում որևէ առաջընթաց չենք ունենալու։

Արագ տեմպերով արդիական սպառազինության ձեռքբերում, զորքի մարտունակության բարձրացում՝ համալիր միջոցառումների իրականացմամբ, կտրուկ անցում ռազմահայրենասիրական կրթության. սրանք այն առաջնահերթ արվելիք քայլերն են, որոնք, նախկին զինվորականի համոզմամբ, թույլ կտան հօգուտ մեզ՝ փոխել ստեղծված իրավիճակը։

Աղբյուր` Փաստինֆո