Փաստ ինֆո

44-օրյա պատերազմից հետո սահմանամերձ դարձած Արցախի Ասկերանի շրջանի Նախիջևանիկ գյուղի բնակիչների հոգսերին այս տարին ավելացել է նաև երաշտը։ Տարին այնքան անբարենպաստ էր, որ բնակիչները չգիտեն՝ ինչպես են վճարելու պետության տրամադրած սերմացուի գումարը։

«Ով ուզում էր ցորեն կամ գարի ցանել, պետությունը սերմացու էր տվեց՝ 1 հա-ին 220 կգ ցորեն, 170 կգ գարի։ Պայմանավորվածությունն այնպես էր, որ սեպտեմբերին պետք է վճարեինք սերմացուի գումարը՝ ցորենի 1 կգ-ի դիմաց 180 դրամ, գարին էլ, կարծեմ, 160 դրամ, բայց խնդիրն այն է, որ բերք չի եղել. 1 հա-ից 5 ցենտներ ցորեն ենք հնձել։ Վարչակազմի հետ քննարկումներ ենք անում, տեսնենք՝ կստացվի՞ զրոյացնել այդ պարտավորությունը կամ ուրիշ տարբերակ գտնել»,-«Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում այդ մասին ասաց Նախիջևանիկ գյուղի գյուղապետ Սևակ Պետրոսյանը։

Նախքան պատերազմը Նախիջևանիկում ցորենի ցանքատարածությունները հասնում էին մինչև 250-300 հա-ի. այս տարի ընդամենը 50 հա են ցանել։
Ադրբեջանական ներխուժումից հետո գյուղի ամենաբերրի հողերը դարձել են սահմանամերձ։ Միայն սեփականաշնորհված շուրջ 120-130 հա վարելահողից, որը ձգվում է թշնամու դիրքերի երկայնքով, այս տարի ոչ մի թիզը չի մշակվել՝ մինչդեռ նախքան ադրբեջանական ներխուժումը ոչ մի կտոր անմշակ չէր մնում։

Նույն ցավոտ խնդիրը Մարտակերտում է։Սահմանամերձ դարձած Կիչանում, ինչպես «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում գյուղապետ Արտո Հակոբյանն է նշում, նախքան Արցախի դեմ Ադրբեջանի իրականացրած ռազմական ագրեսիան, բնակիչները թե՛ անասնապահությամբ, թե՛հողագործությամբ ակտիվ զբաղվում էին։

Գյուղի սահմանին թշնամու դիրքավորվելուց հետո ոչ միայն վարելահողերի մի մասն է անմշակ մնում, այլև անասուն պահել ու արոտ տանել չեն կարողանում։

«Գյուղի մոտ ադրբեջանցիների դրած 3-4 դիրքերը մեր պատշգամբից պարզ տեսնում ենք։ Դպրոցն իրենց դիրքերից ավելի լավ է երևում, քան մեր դիրքրերից ու գյուղից։ Բայց դե, որ էսպես էլ մնա, ոչինչ, տանելի է։ Կարևորը՝ ոնց պատերազմի օրերին բնակչությունը դուրս էր եկել, նույն ձևով էլ 100 տոկոսով վերադարձել են՝ բացի երկու հոգուց. նրանք էլ զոհվել են»,- ընդգծում է Կիչանի գյուղապետը։

Աղբյուր` Փաստինֆո