Փաստ ինֆո

Երբ հերթական անգամ ներկա կառավարության ղեկավարը խոսեց բուհերի տեղափոխման մասին /ի դեպ, նախկինում էլ շատ է շրջանառվել այս թեման, ուղղակի քաղաքներն են տարբեր եղել/, անմիջապես հիշեցի 2020-ի սկզբին Հանրապետության Հրապարակում ստորգետնյա թանգարան կառուցելու՝ փաշինյանական մտահղացման մասին։

Հիմա՝ Հանրապետության հրապարակի ստորգետնյա թանգարանից լուր կա՞։

2020-ի սկզբին վարչապետը պատասխանատու կերպով հայտարարել էր՝ «Այս տարի կսկսվեն Հին Երեւանի՝ Հանրապետության Հրապարակի տակ գտնվող պատմական շերտի բացման եւ այն թանգարանային հատվածի վերածելու աշխատանքները»։ Եթե հիշում եք՝ մեր ոխերիմ հարևաններն էլ ոգևորվել էին հերթական անգամ։ Հայտարարեց, լսեցրին համապատասխան շրջանակներին, հետո անցան այլ թեմաների։ Այս հայտարարությանը նախորդել էր ԿԳՄՍ նախարարի ֆեյսբուքյան գրառումը, թե՝ «քաղաքը վերականգնելու հնարավորությունները քննարկում եմ մասնագետների հետ»: Թե կոնկրետ ինչ մասնագետներ էին ներգրավված այս գործին, այդպես էլ չիմացանք, հնագիտության և ազգագրության ինստիտուտի գիտաշխատողներն էին միայն․ խնդրո առարկա տեղեկատվության վերաբերյալ մասնագիտական շրջանակների՝ճարտարապետների արձագանքը զուսպ եղավ։

Վերադառնանք բուհերի տեղափոխման՝ այս իշխանության օրոք անիրականանալի թեմային և նկատենք, որ նախկինում ոչ միայն բուհերի, այլև՝ որոշ նախարարությունների տեղափոխման մասին է խոսվել։ Սակայն այն ժամանակ լուրջ մասնագիտական քննարկումներ էին ծավալվում՝ հանրային մասնակցություն էր լինում, պետությունը կայուն զարգացման ընթացքի մեջ էր, երկրի անվտանգությունն ու պաշտպանունակությունն էլ այսքան խոցելի չէր, բանակը՝ ջլատված։ Պետությունը պետություն էր, իր բոլոր ինստիտուտներով հանդերձ։

Ի դեպ, միայն Հրապարակի թանգարանը չհիշեցի։ Կինդեր-սյուրպրիզի նման հանրությանը հրամցված 71 հարկանի երկնաքերը հիշեցի, որին շահագրգիռ անձինք «Անմոռուկ» խորհրդանշական անունն էին տվել, այդպիսով փորձելով սփյուռքահայ շրջանակներին «էստի համեցեք» անել։ Այս ծրագիրը դեռ չծնված՝ մեռավ, քանի որ կենտրոնում նման ծրագրով զարմացնելու արդյունքը ոչ թե անմոռուկը, այլ՝ կոլապսն էր լինելու։

Ասենք՝ ու՞ր մնաց Ապարանում իրականացվելիք համաշխարհային մասշտաբի ծրագիրը, որը, մեծ հաշվով՝ իրենից մոլախաղերի կենտրոն էր ներկայացնելու։ Մեկը գիտի, ի՞նչ փուլում է այն, որ ականջահաճո՝ որպես լեռնադահուկային համալիրի, ճոպանուղիների կառուցման ծրագիր էր ներկայացվում, բայց, ըստ էության, ոչ այլ ինչ էր լինելու, քան կազինո․․․

Նաև հիշեցի, որ այս համատեքստում կառավարության ղեկավարը ձեռքի հետ խոսեց ինչ-որ ներդրողներից, որոնք մի տեսակ՝ ախտաբանական փափագ ունեին՝ Երևան քաղաքում 80 միլիոնի ներդրումով խաղատների բացման ծրագիր իրականացնելու։ Իհարկե, լավ է, որ այս սոդոմական ծրագրերը լուռ են։ Մտածում եմ՝ սա Երևանն է, եթե նման մի բան եղած լիներ, ձայնը կլսվեր․․․

Պրիմիտիվիզմը շատ է։ Իրականության զգացողությունը՝ նվազ․․․բայց մեկ բան ներկա իշխանության օրոք ակնհայտ է՝ ինչ ծրագրի մասին էլ՝ թեկուզ օդի մեջ խոսեն՝ թուրքադրբեջանական տանդեմի հետքեր են որոնում։ Ինչպես օրինակ, դրամաշնորհային մի ծրագրով Ֆիրդուսի թաղամասում էին ադրբեջանական հետք որոնում։ Բայց որքան էլ փնտրեցին՝ չգտան։ Պարսկական, այո՛, բայց ադրբեջանական հետք չկա, չիք։ Որքան էլ 1918-ին ստեղծված արհեստական պետությունը ջանա Երևանում գտնվող ճարտարապետական զարդը՝ պարսկական Կապույտ մզկիթը սեփականել, կամ՝ թաթը Կոնդի պարսկական մզկիթի վրա դնել՝ զանազան ստահոդ հայտարարություններով․․․ Եվ կամ՝ պարսկական հյուպատոսի սենյակի․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո