Փաստ ինֆո

Այս իշխանությունը, վաղ, չափազանց վաղ սկսեց հանրային տարածքների փոխակերպումները։ Եվ սկսեց հենց Մաշտոցի պուրակից, այսինքն այն հանրային վայրից, տարածքից ու միջավայրից, որն, ըստ էության, համարում էր քաղաքային իշխանության դեմ պայքարում՝սեփական նվաճումը։ Այդպես ենք ասում, քանզի 2018-ի մայիսից հետո իշխանության եկածներից շատերն էին քնում-արթնանում Մաշտոցի պուրակի՝ իրենց իսկ կառուցած բարիկադներում։

ՈՒ հանկարծ, ո՜վ զարմանք, իշխանության տարբեր օղակներում հայտնվելով՝ Մաշտոցի պուրակի «ակԾիվիստները», պայքարի աննկուն մարտիկները կարելի է ասել հենց իրենք «խժռեցին» ինչպես այս հանրային տարածքը, այնպես էլ՝ շատ ուրիշներ։ Եվ հեշտորեն համակերպվեցին, անգամ մի թեթև ձայն չբարձրացրեցին։

Նրանցից ոչ մեկը իր ձայնը չբարձրացրեց, երբ հեղափոխական առաջնորդը բացառիկ գռեհիկ քայլի գնաց՝ որոշեց հանրային պայքարի արդյունքում ձեռք բերված հաղթանակի պտուղը՝ Մաշտոցի պուրակը վերածել խորովածանոցի։ Որոշեց և արեց։ Ընդ որում՝ այս իշխանության հորինվածք՝քաղաքացու տոնի օրը հենց դարձավ «Մաշտոցի պուրակ» երևույթը «խորովածանոց» երևույթի վերածելու ձևաիմաստային ամրագրում։

Մինչ այդ, այնտեղ որպես պայքարի վերջնարդյունք տեղադրված դաշնամուրն էլ, դասական երաժշտությունն էլ, ինտելեկտուալ խոսակցություն- քննարկումներն էլ հօդս ցնդեցին։

Հիմա, այդ պուրակի՝իրենց երբեմնի «պայքարի» արդյունքից՝ ուտել-խմելու միջավայրի վերածված հաստատություններում /բնավ՝ ոչ փոքրիկ ու բուտիկ/ հաճույքով ուտում-խմում են։

Այս թեմային կամ այս ձևախեղմանը առաջին անգամ անդրադարձել եմ դեռ 2019 թվականի ապրիլի 23-ին, այդ հորինված տոնի օրը։ Այդ օրն էր, որ շատ պարզորոշ ինձ երևակվեց Մերուժան Տեր Գուլանյանի հետ մի զրույցում նրա հայտնած խորհրդանշական միտքը՝ «Հեղափոխությունը՝ սատանայի բան է, բարեփոխությունը՝ Աստծո»։ Մաշտոցի պուրակը խորովածակերության և խորովածանոցի վերածելն ինքնին սատանայական բան էր, իսկ երբ այդ սատանայականը՝ ողջունվում է այսպես կոչված՝ «քաղաքացու տոն»-ի մասնակիցներով, այն ուղղակիորեն վերածվում է մասնակցային միջոցառման։

Ի դեպ, մասնակիցները բնավ ֆոնային չէին։ Նրանք մինչ օրս կան։ Շարունակում են իրենց դերերը կատարել։ Օրենսդիրում, գործադիրում․․․

Նույն կերպ՝ Ազգային Ժողովի դարպասները ժողովրդի առջև կրնկի վրա բաց անողը, այսինքն, ԱԺ հանրային այգին հանրությանը նվիրելու տեքստեր ասողը շատ կարճ ժամանակ անց ամուր կողպեքով փակեց այն ժողովրդի առաջ։ Փակեց ու ինքն էլ՝ փակվեց․ մինչ այդ՝ հեծանիվից արդեն իջել էր, հետո՝ փակվել ներսուդրսից ամուր-ամրապատված ծառայողական ավտոմեքենայում, ապա նաև՝ ուղղաթիռում, որ ոչ մեկի չտեսնի ու ոչ մի ձայն չլսի․․․

Նման փոխակերպումներին՝ հանրային տարածքների և հանրային մարդկանց այս տարօրինակ սոցիալ-օգտապաշտական «սուբլիմացիայի» շուրջ ՀՀ քաղաքացի- «քաղաքացիական հասարակության» ներկայացուցիչների գնահատականները այդպես էլ չլսվեց։ 4 տարի է՝ անցել են ձկնային կյանքի ռեժիմի։ Ձկան պես համր են դարձել․․․

Ինչպես ասում են՝ «Ձայն բարբառոյ յանապատի»։

Հեղինակ՝ Ա․Ե․

Աղբյուր` Փաստինֆո