Փաստ ինֆո

Վերջերս ֆեյսբուք սոցիալական ցանցում ակադեմիական մի դոկտորի մենագրությունը իրավական ոլորտի ներկայացուցիչներին ուղղակի անակնկալի էր բերել, իսկ անդրադարձներում՝ մենագրությունից հատված էր բերված, ուր հեղինակի ոճն ու տոնայնությունը շատերի զարմանքն ու զայրույթն էր հարուցել։ Նրան ճանաչողները զարմացել էին, ոմանք՝ հիասթափվել՝ չպատկերացնելով տվյալ դոկտորի՝ վերջին տարիների փոփոխությունը։ Բնականաբար, խնդրո առարկա դոկտորը միակը և եզակին չէ, արագորեն կաշեփոխվող այդ տեսակը այսօր առանց բարդույթերի գլուխ է բարձրացնում, քանի որ դրա պահանջարկը ավելի քան՝ երբևէ առկա է։

Մեր ապրած վերջին տարիների պատմական իրողությունները ծուռ հայելիների մեջ ներկայացնելու միջոցով են այդօրինակները «հաջողություն» ակնկալում։ Անշուշտ, նաև քծնանքով․․․

Տվյալ դոկտորի մենագրությանն անդրադառնալու հաճույքը թողնելով մասնագետներին, ընդամենը մեկ գրագողության փաստի անդրադառնամ․ Գարեգին Նժդեհի՝ «հայի տականքը» ձևակերպմանը և վերջինիս բովանդակությունը և ուղղությունը փոխելու անհաջող փորձին։ Որն, ըստ էության, հեղինակն օգտագործում է պահի իշխանությանը հաճոյանալու միտումով։

Ինչպես ասում են՝ մնացեք Նժդեհից հեռու, շատ հեռու․․․

Փաստ է, որ գունավոր և թավշյա ու կացնային ղեկավարը պատմություն է հորինում իր համար։ Հորինում է այս կարգի մենագրություններով, պատմության դասագրքերը խմբագրելով, ամբողջական հատվածներ հանելով, նոր, ստահոդ հատվածներ զետեղելով։ Մեր աչքի առաջ տեղի ունեցած իրադարձությունների ժամանակագրությունը փոխելով։ Ինչպես այս մեկը՝ 9-րդ դասարանի Հայոց պատմության դասագրքից

«Շարժման մասնակիցների և հանրության դժգոհությունը խորացավ, երբ 2018 թ․ ապրիլի 17-ին Ազգային Ժողովը ՀՀ վարչապետ ընտրեց Ս․ Սարգսյանին։ Ն․Փաշինյանի գլխավորությամբ ցուցարարները պահանջում էին վարչապետի հրաժարականը, նոր վարչապետ ընտրել ժողովրդի թեկնածուին և ձևավորել ժամանակավոր կառավարություն»։

Նկատենք, որ Ս․Սարգսյանի՝ ՀՀ վարչապետի պաշտոնում ընտրվելուց առաջ էլ, հետո էլ՝ նոր վարչապետ ընտրելու մասին խոսք չի եղել։ Այդ խոսակցությունը բացել է այն անձը, ով շահագրգիռ էր և 2018-ին ժողովրդին ուղղորդում էր՝ « կամ ես կլինեմ Հայաստանի վարչապետ, կամ Հայաստանի Հանրապետությունը չի ունենա վարչապետ»:

Դասագրքում ժամանակագրական խառնաշփոթի արդյունքում ստացվում է, որ մեծաքանակ ժողովուրդ է եղել ի սկզբանե, որն իր ժողովրդական թեկնածուն է ունեցել՝ հանձինս Փաշինյանի։ Նույն կերպ, դեկտեմբերյան ընտրությունը ներկայացվում է որպես յուրահատուկ «նվաճողական արշավանք», երբ գրվում է՝ «Նոր խորհրդարանում ձայների բացարձակ մեծամասնություն «նվաճեց» «Իմ քայլը» դաշինքը»։

Ավելի զավեշտական պատկերի ենք հանդիպում 9-րդ դասարանի «Հայոց պատմության» ավարտական քննության հարցաշարի պատասխաններն աչքի անցկացնելիս։ Հիմա, հետահայաց, վստահ եմ այնտեղ առկա՝ «Դա անզեն, անարյուն հեղափոխություն էր», «ժողովրդավարության, հայոց պատմության աստեղային ժամը, երբ ամբողջ մոլորակը սովորեց հայ ժողովրդից, թե ինչպես պիտի հեղափոխություն անել»՝ հատվածը շատերին ամոթի և խայտառակության զգացողությամբ կհամակի՝ «աստեղայինից» կուրացածներին թողնելով խաբված լինելու զգացումը՝ պոպուլիզմի, ստի, ազգակործան պատերազմի հետևանքների և շարունակվող հայրենազրկման համատեքստում․․․

Ականջիս մեջ շարունակ անարյուն հեղափոխության առաջնորդի այս տողերն են հնչում՝ «Կարող էինք կանխել պատերազմը, բայց կունենայինք նույն այս վիճակը, միայն առանց զոհերի․․․»։ Աստեղայի՞ն է, չէ՞։

Հայոց պատմության դասագրքերում և քննական ծրագրերում ավելացնելու լիքը բան կա, միայն թե՝ դրանք փաստեր և վկայագրեր են ոչ թե՝ «աստեղային ժամի», այլ՝ հայոց պատմության ամոթի և խարանի այս ժամանակի․․․

Հեղինակ՝ Ա․Ե․

Աղբյուր` Փաստինֆո