Փաստ ինֆո

1998-ի փետրվարին, Տեր - Պետրոսյանի հրաժարականին հաջորդած փետրվարյան շրջանում, երբ զրուցում էի 1995-1998 թթ. քաղաքական դրդապատճառներով և մինչև վերջ չհաստատված մեղադրանքներով բանտարկված ու մի քանի օր առաջ բանտից ազատված պետական և քաղաքական-հասարակական գործիչ, հնագետ-գիտնական Վահան Հովհաննիսյանի հետ, նա այսպես բնորոշեց իրավիճակը։ Ասաց՝ «Տեղի է ունեցել անխուսափելին՝ փլուզել է ինքն իրեն ներսից քայքայված, և ինքնաքայքայումով երկիրը քանդած վարչակարգը»։

Այսօր ավելի դաժան իրավիճակ է՝ ներկա վարչակարգը ազգը ջլատել, Արցախի մեծ մասը թշնամուն դավաճանաբար հանձնել, թրքահպատակություն ընդունել և ինտենսիվորեն լծվել է Հայաստանն ամբողջովին քայքայելու գործընթացին, որի մի կարևոր բաղադրիչը Հայաստան-Սփյուռքն է. այդ կապն է ուզում կտրել:

Այսինքն, հետխորհրդային Հայաստանում մտել ենք միևնույն կեղտոտ, լպրծուն և թունավոր սողուններով լեցուն գետը՝ երկրորդ անգամ և դեռ չենք կարողանում դուրս գալ։

Ինչու՞ է Լ․ Տեր-Պետրոսյանի իշխանության տարիների հանգույն այսօր էլ թիրախում հայտնվել Դաշնակցությունը։ Քանի որ Դաշնակցությունը մեկ դարից ավելի՝ 132 տարվա պատմությամբ՝ քաղաքական կենսագրությամբ, իր ծրագրերով և նպատակներով խանգարում է մեր թշնամիների և նրանց ջրաղացին ջուր լցնող հակահայերի ծրագրերին։ Որպես հայապահպանությունն ու Հայ Դատը ավանդաբար՝ սերնդեսերունդ, ժառանգորդաբար փոխանցող և կանոնիկ կուսակցություն նրանց կոկորդին է կանգնած։

Հիմա, տեսեք՝ ինչ գործընթաց է գնում՝ թուրքադրբեջանական տանդեմի ցանկություններն ու նպատակները գնալով ավելի ու ավելի մոլեգին սինքրոնացնող ներկա իշխանությունը՝ անձնական վրեժխնդիր -ղեկավարի հանձնարարականով «Զվարթնոց» օդանավակայանից հետ է ուղարկում ՀՅԴ Բյուրոյի անդամ Հայ Դատի բազմամյա գործիչ, Ֆրանսիայի հայկական կազմակերպությունների համակարգող խորհրդի (CCAF) համանախագահ Մուրադ Փափազյանին, ՀՀ-ի դարպասները փակում է Նիդեռլանդների ՀՅԴ երիտասարդականի անդամ Սյունե Աբրահամյանի առջև, ինչ է թե՝ իր դեմ այդ երկրում ցույցի մասնակիցներից է եղել / Իսկ ի՞նչ էր սպասում՝ երիտասարդ դաշնակցականները պիտի օվացիաներո՞վ դիմավորեին իրեն/, ապա նաև՝ մի քանի ժամ անց «Զվարթնոց» օդանավակայանում արգելում է Նիդեռլանդների Հայ Դատի ատենապետ, կուսակցական ակտիվ գործիչ Մասիս Աբրահամյանի մուտքը հայրենիք։ Եվ նրան արգելանքի տակ պահում օդանավակայանում․․․

Այսինքն, Հայաստանի իշխանությունը Սփյուռքը Հայրենիքից կտրելու տոտալ ծրագիր է իրականացնում, ընդ որում, տարբեր սերունդների առջև է դուռը փակում։ Իշխանության այս քայլերը ողջ սփյուռքում, Հայաստանում և Արցախում եթե համապատասխան արձագանք չգտնեն, շարունակություն կունենան, մանավանդ, արդեն ԱԱԾ-ն հանձնարարությունը կատարում է՝ օրենսդրորեն սփյուռքահայերին ՀՀ քաղաքացիություն տալու բարդություններ մտցնելու համատեքստում։

1998-ի փետրվարին Վահան Հովհաննիսյանն ասում էր՝ «Մեկ ազգ, մեկ հայրենիք գաղափարախոսությամբ ազգի միասնականությունը ապահովելը մեր հիմնական խնդիրն է։ Արցախահայ, արտերկրի հայ և հայաստանցի հասկացությունները պետք է վերանան քաղաքականությունից և մեր բառապաշարից։ Մենք բոլորս հայեր ենք, պատմության բերումով հայտնվել ենք տարբեր տեղերում, տարածքներում և երկրներում։ Բայց այդ ամենը նորմալ երևույթ լինելով նորից չպետք է հանգեցնի ընդհանուր նպատակը մոռանալուն։ Սա՛ է վտանգավորը։ Հիշենք, թե՝ դարասկզբին /20-րդ դարասկիզբը նկատի ունի Ա․ Ե․/ ՀՅԴ-ն ինչպես ամենակոշտ ձևով արմատախիլ արեց այսպես կոչված՝ միհրանական շարժումը։ Սրանք ասում էին, թե գոյություն ունեն պարսկահայեր, ռուսահայեր և թուրքահայեր՝ իրենց պատմականորեն տարբեր նպատակներով, թե վերջիններս իրար հետ ընդհանուր բան չունեն։ Այսօր գրեթե նույն իրավիճակն է։ Այս մտայնությունները դրսից են ներմուծվել հայոց մեջ՝ միշտ էլ բացասական դեր խաղալով։ Տասնամյակներ շարունակ ՀՅԴ-ն պայքարել է այս երևույթի դեմ՝ «մեկ ազգ, մեկ հայրենիք» ճշմարտությամբ։ Հիմա էլ նույնն ենք ասում։ Ցանկացած հասարակության մեջ ամենաողբերգականն այն ժամանակն է, երբ տարբեր քաղաքական ուժեր, հոսանքներ, շերտեր տարբեր նպատակներ են տեսնում։

Կայացած պետականություն ունեցող հասարակությունն ունի ճշտված նպատակ՝ կառուցված այն աղյուսից, որը կոչվում է ազգային գաղափարախոսություն։ Ես շեշտում եմ՝ խոսքը ոչ թե պետական, այլ՝ ազգային գաղափարախոսության մասին է, որից ձուլված ընդհանուր նպատակը պիտի ընդունելի լինի բոլոր շերտերի համար։ ՈՒրիշ հարց, որ դեմ գնա նպատակին հասնելու ճանապարհների շուրջ։ Դա արդեն առողջ վեճ է։ Այն վեճը չէ, երբ քո ընդդիմախոսին բանտ ես նետում ու ազգիդ մի կեսին ֆաշիստ հայտարարում՝ մյուս կեսի նախագահն ես դառնում»։

Այսօր Վահան Հովհաննիսյանի խոսքերը մեկին մեկ կրկնվում են։ Պատմական կրկնությունների ժամանակ ենք ապրում, բայց՝ ավելի վատ, սպասարկու, դավաճանական, ժողովրդին, հայ զինվորին պարտության տարած իշխանության մի ժամանակ։ Դեժավյուն մուտացիայի է ենթարկվել՝ ընդհուպ ուղեկցվելով անձնական վրեժխնդրությամբ հատ -հատ և բոլորի հանդեպ...

Հեղինակ՝ Ա․Ե․

Աղբյուր` Փաստինֆո