Փաստ ինֆո

Նիկոլ Փաշինյանի և նրա վարչակազմի հեռացումն այսօր համահայկական թիվ մեկ խնդրի է վերածվել։ Ընդ որում, քանի գնում, այնքան ավելի ու ավելի է հայության առողջ հատվածը հասկանում, որ 4 տարի իր անձի շուրջ պահպանական, ոստիկանական պատ ու պարիսպ կառուցող ՀՀ վարչապետի աթոռը զբաղեցնողն այլևս պետությունն է ամբողջովին վերածել ոստիկանապետության, իսկ ոստիկանությանը նախարարության կարգավիճակ տալով ուղղակի մի կլոր կնիքով ևս հաստատելու է իր բռնապետությունը։

Իրականում, որքան էլ չցանկանանք բարձրաձայնել, այս ամենը տեղի չէր ունենա և կապիտուլյացիայից հետո փաշինյանական ռեժիմը այսքան չէր ամրանա, եթե մեր ընդդիմությունը 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ից սկսյալ՝ այդ փաստաթղթի տակ Հայաստանի անունից ստորագրողի և ներկա իմիտացիոն իշխանության հանդեպ համապատասխան, ադեկվատ վերաբերմունք, հստակ մարտավարություն ունենար։

Այսպես, դիտարկելով հայաստանյան ընդդիմության վարքաբանությունը՝ 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ից հետո, գալիս ենք այն եզրակացության, որ վերջինս դասական իմաստով զուրկ է կամ իր խոսույթով իսկ իրեն զրկում է ինչպես որևէ իշխանության, այդ թվում նաև՝ ՀՀ ներկա իշխանությանը ընդդիմություն լինելուց։ Ինչու՞։ Նախևառաջ այն պարզ պատճառով, որ ցանկացած քաղաքական ընդդիմության նպատակը իշխանության գալն է, որն, ինչ-ինչ պատճառներով մեր ընդդիմության պարագայում շարունակաբար հերքվում է։ Այս համատեքստում դիմադրության շարժման լիդերները ոչ մեկ անգամ են արդարանալու հանգույն ասել, թե՝ Փաշինյանի հրաժարականը թիվ 1 խնդիրը համարելով իրենք իշխանության չեն ձգտում, իշխանություն չեն ուզում, իրենց համար հայրենիքի փրկությունն է առաջնահերթությունը, պետության և պետականության կործանումը կասեցնելը։

Իշխանական տարբեր ռանգի գործիչներ ընդդիմությանը «մեղադրում են» իշխանության ձգելու մեջ, իսկ ընդդիմությունն էլ բարդույթավորված արդարանում է։ Ներողություն, բայց ո՞րն է վերը նշված՝ թիվ 1 խնդրի և դրան հաջորդող՝ գերխնդիրների լուծման ճանապարհը՝ քան իշխանության գալով դրանք իրականացնելու համար հիմքեր ստեղծելը և կյանքի կոչելը։ Այսինքն, ինչու՞ է ընդդիմությունը անցած ողջ ընթացքում իշխանության ձգտելու և իշխանության գալու հարցը երկրորդականացնում։ Ի վերջո, ցանկացած ընդդիմության հիմնական խնդիրը իշխանության ձգտելն է, քանզի հենց ա՛յս ճանապարհով է, որ մեր ընդդիմությունը պիտի կարողանա իր՝ բազմիցս խոստացած ազգային և համազգային նպատակներն իրականացնել։ Ասել է թե՝ իշխանության ձգտելուց բնավ պետք չէ բարդույթներ ունենալ։ Ընդ որում, այդ կրկնվող պնդումը, թե՝ « մեր խնդիրը իշխանության գալը չէ»՝ ոչ միանշանակ է ընկալվում և անկեղծ չլինելու տոնայնություն է պարունակում։

Բայցև՝ դժվար չէ հասկանալ ընդդիմության առաջնորդներին, քանի որ մեր պետության ու մեր ազգի ներկա վիճակում իշխանություն լինելը՝ մեծ պատասխանատվություն է, նաև՝ քաջություն, ինչ- որ տեղ՝ ինքնակամ դժվարությունների տակ կքելու պատրաստակամություն, ինչին պատրաստ պիտի լինել, քանի որ ներկաները ավիրել են ոչ միայն բանակն ու պաշտպանությունը, այլև անցած 30 տարվա ընթացքում ձևավորված բոլոր ինստիտուտներն են քանդել և կազմալուծել։

Եվ ուրեմն, իշխանության ձգտելը և իշխանության հասնելը ազգային ընդդիմության համար, բնականաբար, ամենակարևոր հաղթանակը պիտի լիներ, եթե՝ լիներ։ Քանի որ միայն այդ կերպ է, որ պիտի իրականություն դառնան մեր ազգային գերխնդիրները։ Հակառակ դեպքում՝ ի՞նչ իմաստ ունի շարունակ կրկնել, թե՝ պարտվածը չի կարող նստել հաղթողի հետ բանակցության սեղանին, թե՝ բանակցողը պիտի փոխվի․․․ Ներողություն, իսկ ինչպե՞ս պիտի փոխվի, եթե չլինի իշխանափոխություն։

Իսկ իշխանափոխության համար պիտի ձգտել իշխանության և վերցնել իշխանությունը։

Ներկա ընդդիմության դիմաց 1998-ից ի վեր՝ այսպես ասեմ՝ ոչնչի առջև կանգ չառնելով՝ իշխանության համար համառ պայքարող ընդդիմությունն է։ Որ իշխանության գալը բազմակի անգամ չհաջողելուց հետո, ի վերջո, քսան տարի անց՝ 2018-ին հաջողեց․․․

Եվ ուրեմն, իշխանության ձգտելը և այն նվաճելը ազգային ընդդիմության համար այսօր ամենակարևոր հաղթանակը պիտի լինի։ Քանզի այ՛դ է միջոցը պետության անկումը կասեցնելու և ազգային նպատակների իրականացմանը հասնելու։

Աղբյուր` Փաստինֆո