Փաստ ինֆո

Նախօրեին Ազգային Ժողովում ՀՀ վարչապետի աթոռից կառչած անձը, ըստ էության, հաշվապահական հաշվետվություն էր ներկայացնում այն մասին, թե՝ ի՜նչ աննախադեպ օգնություն-աջակցություն է ցուցաբերել 2021-2022 թվականներին Հայաստանը՝ Արցախին։ Հիշու՞մ եք՝ մի անգամ վերջինս որպես նվաճում հայտարարեց, թե՝ Հայաստանը երբեք այսքան շատ գերիներ չի վերադարձրել, որքան 44-օրյա պատերազմից հետո․․․

Բայց այս կարգի անհեթեթ մտքեր նա մեկ կամ երկու անգամ չի արտաբերել։ Ահավասիկ՝ հերթականը։ Ասում է՝ «Արցախը երբեք ավելի մեծ բյուջե չի ունեցել և Հայաստանը երբեք ավելի մեծ ծավալով Արցախին աջակցություն չի ցուցաբերել, այսինքն ՝ ՀՀ աջակցությունը Արցախին 2021թ-ին աճել է 122%-ով, իսկ Արցախի բյուջեն աճել է 48%-ով:

2021թ-ի Արցախի բյուջեի 73%-ը վճարել է ՀՀ կառավարությունը»։

Բնականաբար, փաշինյանի այս մարդակեր-մերկանտիլ թվաբանությունը լսելն իսկ անհնար է, քանզի հայկական Արցախի ահռելի կորուստները նրա համար հաշվապահություն է ընդամենը։ Այսինքն, արցախցուն հայրենազուրկ անելուց, մարդկային ահավոր կորուստների դատապարտելուց, անտուն- անտեղ, անգործ թողնելուց, դրախտավայր Արցախը թշնամուն նվիրաբերելուց հետո սույնը նստել՝ սառնասրտորեն կոպեկ-կոպեկ հաշվում է, թե իր օրոք ինչքան աջակցություն է Հայաստանից ուղղվում Արցախի՞ն և արցախցու՞ն։ Այսինքն, ի՞նչ է նշանակում սա։ ՈՒզում է ասել, թե՝ տուն-տեղդ, հայրենիքդ հանձնել եմ, բայց տե՛ս, ինչքան փող եմ տալիս քեզ։ Այսինքն, ըստ նրա տրամաբանության՝ ամեն ինչ, այդ թվում՝ հայրենիքի և մարդկային կորուստը կարելի է փողով գնե՞լ և վաճառե՞լ։

Ըստ այդմ, հերթական անգամ ի՞նքն է հաստատում, որ փողի դիմաց ցանկացած տուրևառության պատրաստ է։ Այդ թվում՝ իր իսկ հարազատների՞․․․

Ի՞նքն է հաստատում, որ արժեքային համակարգ, ազգային պատկանելություն չունի, պետություն, պետականություն, ընտանիք՝ իր համար ոչինչ են։ Սևակի ասած՝ «Սիրում է կյանքում նա իր աթոռը, աթոռն է սիրում ու նրան տիրում»։ Սիրում է, քանի որ աթոռը փողաբե՞ր է և փո՛ղն է իր ամենամեծ արժեքը․․․

Բայց նրա հաշվապահությունն էլ իր նման սնանկ է։ Ընդամենը մեկ հիշեցում՝ աշխարհի բոլոր կողմերից Արցախին՝ «Հայաստան հիմնադրամի» խողովակով սիրով և սրտացավորեն ուղարկված ողջ գումարը գրպանեց փաշինյանական կառավարությունը՝ որպես պարգևատրում բաժանելով իր քպականներին։ Այսինքն, Արցախին և արցախցուն հասցեական ուղարկված գումարը Փաշինյանն ու իր մարդիկ կերել են․․․

Այս ամենից հետո անհնար է չմտածել՝ եղե՞լ դեպք, երբ Հայաստան-ազարբայջան համատեքստում փաշինյանական խոսքը լսելիս, զգաք, որ խոսողը Հայաստանի վարչապետն է, ՀՀ շահերի պաշտպանը՝ արտաքին հարթակներում։ Ճիշտ հակառակ զգացողությունը չի՞ համակել ձեզ, այն է՝ գործ ունենք Հայաստանի վարչապետի պաշտոնում հայտնված՝ հարևան՝թշնամի պետության ներկայացուցչի հետ։

Երբ Արցախում նա դեմոնստրատիվ աղաղակում էր, թե «Արցախը Հայաստան է և վե՛րջ» ու հայությունն աշխարհի, այդ թվում՝ Արցախի՝ ուրախանում էր, թե՝ տեսեք՝ ՀՀ վարչապետը կրկնում է Արցախ աշխարհի մասին լեգենդար Լեոնիդ Ազգալդյանի խոսքը՝ «Սա Հայաստան է և վերջ», ինքը երևի մտածում էր՝ հայերն էս կուտն էլ կերան։
Իսկ ալիևը երևի ձեռքերն էր շփում և ուրախանում՝ վերջապես Հայաստանում իշխանության է եկել իրենց սրտի ուզածը։ Ասել էին, չէ՞ իրենք ներդրում ունեն թավշյա հեղափոխության մեջ։

Այդ մարդը, այն էլ՝ իր պաշտոնն զբաղեցնող, երբ Արցախում ի լուր աշխարհի հայտարարում էր, թե՝ Արցախը Հայաստան է և վերջ, ի՞նչ էր մտածում։ Արցախի՞ մասին էր մտածում, թե՞․․․ ծրագրված կերպով Արցախը պատերազմի տանելու։ Պատերազմի ժամանակ էլ, թերևս, հերթական դերն էր խաղում՝ թե՝ «Ես եմ գերագույն գլխավոր հրամանատարը և թող ոչ -ոք չկասկածի․․․»։

44 օրյա պատերազմում Փաշինյանին իշխանության բերողները նրան վերապահել էին պարտվողի դերը, ինքն, ի դեպ, այդ դերը կատարելու մասին ծանուցել էր վաղօրոք։ Եվ ծրագրված պարտության սցենարիստը, որ ի սկզբանե այն մտքին էր, թե՝ «մասը պիտի հանձնել, որ ամբողջը մնա», Արցախը հանձնեց՝ Շուշիով ու Հադրութով, հանձնեց նաև՝առանց կրակոցի, հանձնեց մեր աննահանջ տղերքին թիկունքից հարվածելով։ Պատերազմի մի մասնակցի խոսքով՝ որտեղ պիտի հարձակվեինք, նահանջի հրաման էր տրվում, որտեղ պիտի հետ քաշվեինք, կրակի բերանն էին տանում։

Պատերազմը չկանգնեցրելը, երբ չորրորդ օրը զինվորականներդ քեզ ասում են՝ պարտվում ենք, իսկ ինքը՝ թե՝ «ինձ դավաճան կասեին»։ Այսինքն, որպեսզի արդարացնի Արցախը, ազատագրված տարածքները դավադրաբար հանձնելը, նա պատերազմը շարունակ ձգեց, զոհերի թիվն ավելացնելով․․․

Իսկ ավելի ուշ, ԱԺ ամբիոնից հայտարարեց՝ «Կարող էինք կանխել պատերազմը, բայց կունենայինք նույն այս վիճակը, իհարկե, առանց զոհերի»։

Այսինքն, հազարավոր երիտասարդ կյանքեր զոհելը երկրի վարչապետի աթոռն զբաղեցնող անձի համար «նույն վիճա՞կ» էր»։ Հազարավոր տղաների ապրելն ու զոհվելը, լինելն ու մահվան դատապարտելը նու՞յն վիճակ է։

Այս ամենից հետո, սկսում ես մտածել՝ ԱԺ ամբիոնից Փաշինյանի հաշվապահական հաշվետվությունն ու՞մ էր ուղղված և ո՞րն էր դրա միտք բանին։

Աղբյուր` Փաստինֆո