Փաստ ինֆո

«Ես ծնկի եմ գալիս մեր հոգևորականության առաջ ու խնդրում եմ ձեզ՝ ամեն օր օրհնե՛ք ու կանգնե՛ք մեր ժողովրդի կողքին». Սիսական գնդի հրամանատար Աշոտ Մինասյանը ծնկի իջավ հարթակին

 «Ես ուզում եմ պատմել ձեզ դարի ամենամեծ զավեշտի մասին՝ խլուրդները, խավարամոլներն ու խավարասերները, ովքեր թափառում են գետնի տակ, այսօր խաբում են մեր ժողովրդին, թե մենք Տիեզերք ենք թռել։ Էդ ո՞վ է այդ տիեզերագնացը, ձեր չկայացած առաջնո՞րդը»,- քիչ առաջ ֆրանսիայի հրապարակի հարթակից ասել է լեգենդար Սիսական ջոկատի հրամանատար Աշոտ Մինասյանը, իր ազդեցիկ խոսքը հղելով արվեստի և մշակույթի, սպորտի, բարձրագույն հոգևորականության և զինվորականության, Սփյուռքի և Հայաստանի ծոցից դուրս եկած մեր բոլոր հայրենակիցներին ։

«Խոսքս ուզում եմ ուղղել մեր սպորտսմեններին՝ միջազգային մակարդակի չեմպիոններին՝ դուք, որ հարյուրավոր անգամներ հաղթանակ եք բերել մեր երկրին, ինչո՞ւ դուք այսօր այստեղ՝ հրապարակում չեք։ Ո՞ւմ դրոշով եք դուք զարդարելու ձեր թիկունքը, երբ վաղն այլևս Հայաստան չլինի՝ Թուրքիայի՞, Ադրբեջանի՞, թե՞ Թուրանի։

Որպես աշխարհի առաջին քրիստոնեական ազգ, որպես ջահակիր, այսօր Քրիստոսի արձան ենք տեղադրում Հայաստանում։ Դիմում եմ մեր հարգելի քանդակագործներին, խաչքարագործներին, քարագործներին, ովքեր այս օրերին Քրիստոսի բարձրակերտ արձանն են կերտում՝ ինչո՞ւ դուք այստեղ՝ ձեր ժողովրդի կողքին չեք ։ Ո՞ւմ եք դուք քանդակելու վաղը, երբ այլևս չլինի Հայաստանը՝ Աթաթուրքի՞, Էրդողանի՞, թե Ալիևի։

Խոսքս ուղղում եմ իմ ազգի գրականագետներին, լեզվաբաններին, պատմաբաններին, ովքեր այսօր կրթական օջախներում լեզու, գրականություն և պատմություն են դասավանդում՝ ի՞նչ պատմության և ի՞նչ լեզվի մասին է խոսքը, երբ վաղը ձեզ պարտադրելու են թուրքերի լեզուն։ Ավելի լավ է վաղը լինել այստեղ, կամ սկսել պարապել թուրքերեն, որպեսզի դուք կարողանանք դասավանդել համապատասխան բուհերում։

Խոսքս ուղղում եմ մեր ազգի նկարիչներին, որ տարիներ շարունակ Մասիս են նկարել և ուղարկել մեր սփյուռքահայ բարեկամներին՝ ի՞նչ եք դուք նկարելու վաղը, ո՞ւմ է պետք լինելու ձեր Մասիսը։

Խոսքս ուղղում եմ իմ երգիչներին, դուք երգում եք՝ «Տեսնեմ Անին ու նոր մեռնեմ…»։ Բա դուք վաղը ի՞նչ եք երգելու՝ տեսնեմ Արցախն ու նո՞ր մեռնեմ, տեսնեմ Սյունիքն ու նո՞ր մեռնեմ, թե՞ տեսնեմ Հայաստանն ու նոր մեռնեմ։ Ո՞ւմ են պետք ձեր երգերը…

Խոսքս ուղղում եմ իմ գրողներին, որ հրաշալի երկեր են ձոնել մեր երկրին, ինչպես Համո Սահյանն էր ասում՝ «Ախր, ես ինչպե՞ս վեր կենամ, գնամ…»։ Բա, վաղն ի՞նչ եք ասելու, եթե այսօր այստեղ չեք դուք, ի՞նչ եք ասելու դուք ձեր ընթերցողին…

Խոսքս ուղղում եմ հաղթանակ կերտած իմ զինվորական ընկերներին, նրանց, ովքեր հաղթանակներ են կերտել դեռևս սրանից 30 տարի առաջ՝ ինչո՞ւ այստեղ չեք, ինչո՞ւ դուք ձեր ժողովրդի կողքին չեք։ Դիմում եմ սահմանում կանգնած իմ զինվորական ընկերներին՝ ձեզ ամեն օր խաբելով, թիզ առ թիզ, ձեր պահած հողը զիջում են ու ստիպում, որ դուք հետ նահանջեք, ինչո՞ւ դուք ձեր ժողովրդի կողքին չեք։

Դիմում եմ իմ ոստիկաններին, հարգարժան և պատվարժան ոստիկաններին։ Ձեր հագուստին նայելիս, մարդ, ակամա, զգաստանում է։ Ձեզ պատիվ է բերում ձեր զինվորական գլխարկն ու ուսադիրը։ Ինչո՞ւ եք թույլ տալիս, որ յենիչերները մուտք գործեն ձեր շարքերը, ինչո՞ւ եք թույլ տալիս ձեր շարքեր սողոսկեն այնպիսինները, ովքեր վաղն իրենց կարմիր ու սև բերետները փոխարինելու են թուրքական ֆեսերով և գոռան՝ «Ալլահ ակբար»։

Եվ վերջապես, ես խոսքս ուղղում եմ իմ հոգևորականներին՝ դուք լավ գիտեք, որ այս մամոնայի ճտերը վախենում են խաչից։ Դուք ինչո՞ւ ամեն օր այստեղ չեք, ինչո՞ւ ամեն օր ձեր օրհնությունը չեք բերում մեր ու ձեր ժողովրդին։ Ես ծնկի եմ գալիս մեր ժողովրդի և հոգևորականության առաջ ու խնդրում եմ ձեզ՝ կանգնեք մեր ժողովրդի կողքին…»։

«Ռևանշ լինելո՛ւ է», -ասաց լեգենդար Սիսական ջոկատի հրամանատար Աշոտ Մինասյանը, ամփոփելով իր ազդեցիկ ելույթը Ֆրանսիայի հրապարակի հարթակից։

Աղբյուր` Փաստինֆո