Փաստ ինֆո

Հայաստանում մշտական բնակություն հաստատելուց առաջ, շատերն են Հայկ Նազարյանին զգուշացրել՝ վերանայել որոշումն ու մնալ ԱՄՆ -ում։ Ասել են՝ հիասթափություններ են լինելու, ակնկալիքները չեն արդարանա, սակայն, վերջնիս Հայրենիքում վերաբնակվելու որոշումը փոփոխության չի ենթարկել։ Այս մասին «Փաստինֆո» լրատվականի հետ զրույցում ասում է ինքը՝ հայրենադարձ, 44 օրյա պատերազմի մասնակից Հայկ Նազարյանը։ Ավելին, այսօր արդեն այստեղ՝ Հայաստանում, Նազարյանը սոցիալական շարժման հիմնադիր է, որի շուրջ հավաքված համախոհ և գաղափարակից ընկերների հետ միասին, փորձում է կյանքի կոչել իր երազած Հայաստանի տեսլականը։

«Այնպես չէ, որ ես բոլորովին անտեղյակ էի ու չգիտեի, թե ո՞ւր եմ գալիս և ինչե՞ր ինձ այստեղ կարող են սպասել։ Սակայն, իր բոլոր թերություններով և առավելություններով հանդերձ, սա մեր Հայրենիքին է, որը պետք է ընդունել և սիրել այնպիսին, ինչպիսին կա։ Ես հենց այդ նպատակով եմ եկել Հայաստան՝ ինչ - որ բան փոխելու, ինչ -որ բանով օգնելու մեր երկրին»,- ասել է հայրենադարձ Հայկ Նազարյանը։

Խոսելով հետպատերազմյան երկրում տիրող իրավիճակի և դրանց հաղթահարման ուղիների մասին, Հայկ Նազարյանը նկատում է՝ նույնիսկ այսպիսի իրավիճակում, ինքն իրեն հուսահատված կամ պարտված չի զգում. «Եթե 100 տարի առաջ՝ Ցեղասպանությունից հետո, մենք կարողացանք ելքեր գտնել և ոտքի կանգնել, ապա կարծում եմ, հիմա նույնպես դա հնարավոր է։ Քանի դեռ մենք կանք, ապրում ենք, ելքեր միշտ կգտնվեն։ Գիտե՞ք, մի բան պետք է ասեմ, չզարմանաք՝ ստեղծված իրավիճակում ինձ ամենաշատ հույս տվող դեպքը Ալիևի հայտարարություններից մեկն էր, որ նա արեց պատերազմից հետո։ Նա հայտարարեց, թե հույս ունի, որ հայկական բանակն այլևս սպառնալիք չի կարող լինել Ադրբեջանի համար։ Ինչի՞ մասին է սա խոսում՝ այն, որ մենք մարտունակ և հզոր բանակ ենք ունեցել, որն իրական սպառնալիք է եղել մեր թշնամու համար։ Այստեղ պետք է ավելացնեմ նաև այն, որ Ալիևի այդ հույսերը չեն արդարանալու։ Ինձ ամենից շատ տխրեցնում է մեր երկրում առկա այս անտարբերության, հուսահատության և քաոսի մթնոլորտը։ Եթե ուզում ենք վերականգնել մեր երբեմնի փառքը, որն, ի դեպ, վաղ անցյալում չէր, եթե ուզում ենք վերագտնել մեր արժանապատվությունն ու թշնամուն՝ մեկ անգամ ևս հիշեցնել, թե ո՞վ ենք մենք իրականում և ինչի՞ ենք ընդունակ, ապա պետք է վերջ տալ այս վիճակին։ Ալիևի այդ խոսքերը, վերջին մեկ ու կես տարում, ինձ համար ամենահուսադրող բանն է եղել, որ կարող էր պատահել»,- ասել է Հայկը։

Իրավիճակից դուրս գալու ելքը վերջինս տեսնում է միասնական կամք դրսևորելու մեջ միայն. «Վաղուց ժամանակն է, որպեսզի կարևորագույն հարցերի շուրջ մեր մոտեցումները միասնական լինեն։ Սոցիալական շարժումը՝ «Հոսանք»-ը, որ ես նախաձեռնել եմ հենց այդ նպատակով է։ Ակնհայտ է՝ այս քաոսային իրավիճակն է, որ մեզ, վերջնականորեն, կարող է պարտության տանել, ինչն այս անգամ, արդեն, անդառնալի կարող է լինել։ Պետք է սա թույլ չտանք։ Այս քաոսն, իհարկե, մեկ օրում չի ստեղծվել։ Ինչ - որ առումով, այն նաև վերջին 30 տարիների սխալների հանրագումարն էր, որ այսօր այս տեսքով հառնել է մեր առաջ ու փաստի առաջ կանգնեցրել մեզ ու մեր պետությանը։ Մեզ, այդպես էլ չհաջողվեց իսկական, ազգայնական պետություն կերտել, մենք չկարողացանք համախմբվել իրական ազգային արժեքների և գաղափարախոսության շուրջ, որն ուժեղ և անկոտրում պետության հիմքը կարող էր լինել։ Սրա արդյունքն էլ եղավ այն, որ մեր թշնամիները տարիներ շարունակ տարատեսակ գրանտներով ու ՀԿ-ներով հայ ժողովրդին «դաստիարակել» սկսեցին։ Հիմա ունենք այն, ինչ ունենք ու, չգիտես ինչի՝ վայնասուն ենք բարձրացրել, թե ինչո՞ւ այսպես եղավ։ Մենք քաղում ենք մեր ցանած սերմերի դառը պտուղները, ինչի՞ վրա ենք զարմացած, չեմ հասկանում։ Գիտե՞ք, երբ մարդն՝ ինքն իր ձեռով կտրում է իր ոտքերը, չպետք է բողոքի, որ այլևս չի կարողանում քայլել»,- ասում է Նազարյանը։

Հայկը նկատում է՝ մեծանալով Սփյուռքում, մշտապես փնտրտուքների մեջ է եղել՝ գտնելու ազգային անկյունաքարային գաղափարախոսությամբ օժտված կառույցներ, որոնց կարելի կլիներ անդամագրվել կամ որոնց հետ միասին ճանապարհ գնալ՝ շենացնելու երկիրը, սակայն, թե՛ ԱՄՆ-ում, թե՛ այստեղ՝ Հայաստանում, դրանց չի հանդիպել։ Իրական ազգայնական գաղափարներով առաջնորդվող ուժ, այդպես էլ չի տեսել՝ հիմնականում իրենց խորքային ձևերի մեջ բիզնես հետարքրքություններ հետապնդող, կամ պատճեններ հիշեցնող ինչ – որ երևույթներ են եղել։

Անդրադառնալով Ազգային Ժողովի վերջին քառօրյայի ընթացքում ՀՀ-ում վարչապետ աշխատող անձի հակասական ելույթների թեմային, Հայկ Նազարյանը նկատում է՝ զարմանում է, որ մարդիկ զարմանում են. «Իսկ ի՞նչ է ասել գերագույն դավաճանը հիմա, որ չէր ասում, ասենք, սրանից մեկ տարի առաջ, կամ, առհասարակ՝ իշխանության գալուց առաջ։ Սա նորություն չէ ախր։ Այդ մարդն ինձ չի զարմացնում։ Հազարավոր մարդիկ 2018 թվականին աջակցելով ակնհայտ հակարցախյան ուժերին, նրանց իշխանության բերեցին ու հիմա զարմանում կամ զարյանում են, թե ինչո՞ւ Արցախը հանձնվեց կամ ինչո՞ւ այսպես եղավ։ Չգիտեմ, նույնիսկ, ինչ ասեմ։ Դե ֆակտո, Արցախը մենք կորցրել ենք 2018 թվականի մայիսին, պարզապես, 2020 թվականին դե յուրե՝ թղթաբանությամբ ամրագրեցինք մեր կորուստը, դրան էլ գումարեցինք հազարավոր զոհեր, անհետ կորածներ, վիրավորներ և փախստականների հոծ զանգվածներ։ Այն, ինչ այսօր կատարվում է երկրում կամ պառլամենտում, այս ամենի տրամաբանական շարունակությունն է»։

Ամփոփելով զրույցը Հայկ Նազարյանն ընդգծում է՝ չի ցանկանում մանրամասնել, թե ինչպե՞ս պետք է վարվել և ի՞նչ պետք է անել այն մարդու հետ, ով միանձնյա որոշեց Արցախի ճակատագիրը և ծանրագույն հարվածի տակ դրեց նաև Հայաստանի Հանրապետության գոյությունը. «Մենք ունեինք հնարավորություն՝ անմիջապես պատերազմից հետո լուծել այդ մարդու խնդիրը, խստիվ պատժելով նաև իր թիմակիցներին, սակայն դա չարվեց։ Մենք կարող էինք փրկել իրավիճակը, բայց՝ սխալը սխալի հետևից, հասանք նաև Հայաստանի պետականության անկմանը։ Միակ բանը, որ հիմա պետք է անհապաղ կերպով անել՝ ամեն գնով պարտության սիմվոլ հանդիսացող այս իշխանություններից ձերբազատվելն է։ Պարտության նվաստ խարանն իր ճակատին կրող մարդն իրավունք չունի խոսել մեր պետության, Արցախի ու մեր անունից, էլ չեմ ասում՝ նոր պարտություններ տանող որոշումներ կայացնի։ Փաշինյանը մեր շնչափողին կանգնած դառը ոսկոր է, որը պետք է թքելով դուրս բերել ու դեն շպրտել, որից հետո, միայն, մտածել՝ իրավիճակը շտկելու, այս ամոթի խարանը մեր ճակատից մաքրելու մասին։ Նորից եմ կրկնում՝ մենք ունենք այդ ներուժը՝ ցույց տալու թշնամուն, թե ով ենք, ինչի ենք ընդունակ, որ ունենք արժանապատվություն ու այդ արժանապատվություն է կերտելու մեր նոր հաղթանակը»։

Աղբյուր` Փաստինֆո