Փաստ ինֆո

Ավելի ողբերգական, քան Խորենացու «Ողբի» նկարագրած ժամանակն էր, ավելի ողբերգական, քան Հայոց Ցեղասպանությանը նախորդող և հաջորդող տևական շրջանն էր, ավելի ողբերգական, քան՝ Սարդարապատին նախորդող անելանելի օրերն էին և ավելի ողբերգական, քան 20-րդ դարավերջին Բաքվի և Սումգայիթի, Մարաղայի հայերի հանդեպ թուրքազերիների ցեղասպան քաղաքականության ժամանակը։ Եվ ավելի ողբերգական, քանզի նույն թշնամու ձեռամբ՝ մեր գոյաբանական՝ ի մասնավորի՝ ցեղասպանության շարունակական փաստերն աչքի առաջ ունենալուց, երեկ էլ, այսօր էլ՝ դրանց միջով անցնելով դաս չենք քաղում ազգովի․․

Ավելի ողբերգական է մեր այս ժամանակը, քանի որ տեղի է ունենում երեք տասնամյակ անկախ Հայաստան- պետություն ունենալու երազանքը, երջանկությունն ու հպարտությունն ապրելուց, արցախյան ազատամարտով հայկական Արցախն ազատագրելուց և ազատ Արցախ ունենալուց հետո։

Եվ ավելի ահավոր է մեր կյանքի այս ժամանակը, քանզի հայության մի հատված չի էլ գիտակցում Արցախի և Հայաստանի պետականության՝ սողեսող մոտեցող կորստի ողջ ողբերգականությունը․․․

Էլ ավելի ողբերգական է, քանի որ հայության այդ նույն հատվածի ձեռքերի վրա իշխանության բերվեց մեկը, որը պետությանը մոտ չպետք է թողնվեր ոչ մի դեպքում։ Մեկը, որին պետություն վստահելն ի սկզբանե հակացուցված էր, քանի որ տվյալ մեկը ողջ նախորդ գործունեության ընթացքում սեփական թերթով և հոդվածներով անթաքույց ներկայանում էր իր հակապետական, հակազգային, ազգային բանակի դեմ հրապարակումներով և գաղափարախոսությամբ։ Մեկը, որը եկած-չեկած ազգը պառակտեց, բանակը կազմաքանդեց՝ վերջինիս ամենահիմնական կարիքները մայկատրուսիկայինը և ելակայինը համարելով։ Իսկ աշխարհի հայության ուղարկած դիմակ-սաղավարտները՝ 2020-ի՝ թուրքադրբեջանական տանդեմի սանձազերծած դաժան պատերազմի օրերին զինվորին չտրամադրելով․․․

Ամենաողբերգական ժամանակը, քանզի օտար ուժերի թելադրանքով և հայության մի հատվածի ձեռքով վարչապետի աթոռին բազմեցրած ՝ հակապետական և հակահայ անձը, ում կյանքի գործն իր բազում վկայաբանություններով, ըստ էության, ադրբեջան շինծու պետությանը ծառայելն է, միտումնավոր և կանխամտածված պատերազմի հետևանքով հինգ հազար լույս երիտասարդների կյանքեր զոհեց միայն նրա համար, որ իրեն դավաճան չհամարեին։

Դավաճանը դավաճան է, ի՜նչ համարել-չհամարել․․․

ՈՒ հիմա, ելել շվեյկյան հայացքով ասում է՝ «կարող էինք կանխել պատերազմը, բայց կունենայինք նույն վիճակը, իհարկե, առանց զոհերի»։

Համահայկական, տիեզերական աղետ է և անչափելի ողբերգություն, երբ Հայաստան անվան կողքին արտասանվում է սույնի անունը։

ՈՒ հիմա այս աղետը մակաբույծի, տզի պես կպել-պոկ չի գալիս ՀՀ վարչապետի աթոռից՝ շարունակելով իր ազգակործան և պետականակործան գործը։

Տեղեկատվական պատերազմ է մղում՝ համոզելով հայերի առնվազն մի հատվածի, թե՝ պայքարելն անիմաստ է, թե՝ Արցախը կարևոր չէ, մեր բարձունքները, մայրուղային ճանապարհները կարևոր չեն․․․Ընդ որում, դա անում է հայերի միջոցով։ Երեկ էլ, այսօր էլ ողջ օրը ԱԺ մեծամասնական բազմությունը լծվել է այս գործին։ Թեթև ուսապարկերի հետ՝ պրովինցիալ խուրջիններ ու թուրքական բազարի առևտրականներ՝ հրահանգով ճամարտակում էին անհեթեթ, հայոց խորհրդարանում երբևէ չհնչած տեքստեր ու թրքահաճո, հակահումանիստական մտքեր՝ Արցախը՝ ազարբայջանի կսզմում, պատկերացնու՞մ եք...

Իրականում՝ «խնդրո առարկաների» գոյությունը հայոց պառլամենտում ազգային խայտառակություն է, որպիսին երբեք չի եղել։ ՈՒղղակի պետք է թուրքական բազարի տենչանքով ապրող այս երևույթներին թողնել թուրքադրբեջանական տանդեմի դիտմանը, իսկ հայությունը՝ խորհրդարանական և արտախորհրդարանական ընդդիմությամբ՝ պիտի դուրս գա և հեղեղի փողոցներն ու հրապարակները՝ մաքրելով Հայաստանը թրքահպատակներից։

Վաղը ուշ կլինի։

Արդեն 3-4 տարի է անցել և ժողովուրդը պիտի որ համոզված լինի՝ գոյություն չունի ազգային և պետականաստեղծ իշխանություն, չեղավ-չտեսանք պատվախնդիր գեթ մեկ սպա․․․ Փոխարենը՝ ունեցանք ցռանվերգոներ․․․

Հայոց էպոսում ցռանվերգոները միշտ հետին պլանում, նվաստ դերում են եղել, այսօր է, որ հարցեր որոշող, բանակցող են դարձել։

Հայությունով պիտի դուրս գանք և հեղեղենք փողոցներն ու հրապարակները՝ մաքրելով երկիրը թրքահպատակներից։

Հ․Գ․ Արցախից է նորից պայքարի ոգին ու լույսը գալու

Հեղինակ՝ Ա․Ե․

Աղբյուր` Փաստինֆո