Փաստ ինֆո

Կառավարության վերջին նիստում Փաշինյանը կրկին հայտարարեց, որ Հայաստանը պատրաստ է խաղաղության պայմանագիր կնքել Ադրբեջանի հետ:

Իրականում նրա այս վերջին խոսույթը, մարդկանց ուղեղները լվանալու նրա «պարզաբանումները», և ընդհանրապես, խաղաղության թեմայով տեր և տիկին Փաշինյանների տարբեր ժամանակներում հնչեցրած տեքստերի իմաստն անփոփոխ է, այն է՝ «քանի դեռ իշխանությունը մենք ենք, Հայաստանը պատրաստ է ընդունել եղբայր ալիևի ցանկացած առաջարկ»։ Ինչ վերաբերում է փակագծերում վերցված «եթե-ապաներին», ասենք այս կարգի՝ եթե ադրբեջանը համարում է, որ Արցախի հարցը լուծված է, որ նման հարց գոյություն չունի, ապա մենք գտնում ենք, որ Արցախի հարցը լուծված չէ և այլն, և այլն․․․

Պարզ է, չէ՞ որ այսպիսով ժողովրդի՝ իրեն քիչ թե շատ հավատացող հատվածին հերթական անգամ մանիպուլյացնելու փորձեր են գործի դրվում։ Ընդ որում, այդ փորձերը մի քանի ֆրոնտներով են իրականացվում։ ԱԳՆ, ԱԽ, վերջապես ԱԺ նախագահի՝ խաղաղություն կնքելու պարտադրանքով, որի միտք բանին հետևյալն է՝ ցանկացած թուղթ էլ բերեք՝ անխոս, առանց «պալեմիկայի» կստորագրենք, միայն թե՝ իշխանության մնանք։

Ինչ վերաբերվում է կառավարության նիստում Փաշինյանի այսօրվա ելույթին, ապա այն ակնհայտ ալիևի հետ պայմանավորված էր․ դրան սինքրոն կերպով հաջորդեց ալիևի հայտարարությունը, թե՝ «Հայաստանի հետ խաղաղության պայմանագիրը պետք է ստորագրվի սեղմ ժամկետներում»։

Ընդհանրապես, պատերազմին հաջորդում է խաղաղությունը, բայց մեր իրականությունը դեռ պատերազմական է, մեր պատերազմը եթե ավարտված լիներ, Արցախն ազատ և անկախ պիտի լիներ։ Ոչ թե՝ ամեն օր Արցախում ադրբեջանական կողմից կրակահերթեր պետք է լինեին, արցախյան բարձունքին պիտի թառեր ադրբեջանական զինուժը և բայրաթքարից մեր զինվորը զոհվեր նորից, արցախցին օրերով ցրտին առանց գազ ու լույս էր նստելու, ինչ է թե՝ ադրբեջանը գազի խողովակը պայթեցրել է։ Եվ դա արել է, որ հետո փական դնի ու երբ ուզի՝ փակի գազը, երբ ուզի՝ բացի։ Սա պատերազմ չէ՞, ի՞նչ է։ Սա խայտառակ, առանց կանոնների պատերազմ է, «Бои без правил», երբ ռուս խաղաղապահներին չենթարկվելով, խախտելով 2020 թվականի եռակողմ համաձայնագիրը, ադրբեջանական զինուժը համառորեն շարունակում է մնալ Արցախի ռազմավարական բարձունքին։

Կամ, ադրբեջանի այսպես կոչված՝ 5 կետանոց պայմանների մեջ դեմարկացիա-դելիմիտացիայի մասին է նշվում, որն ըստ էության, Հայաստանի սահմաններին է վերաբերվում։ Ներկա թրքամետ իշխանության թույլտվությամբ ադրբեջանական զինուժը մեր երկրի տարբեր հատվածներում դեռ անցյալ տարի մտավ ՀՀ ինքնիշխան տարածքի սահմաններից ներս և այլևս ոչ միայն դուրս չեկավ, այլև՝ գնալով առաջացավ՝ իրենով անելով ռազմավարական բարձունքներ, ջրային տարածքներ ՀՀ իշխանության վերին օղակների իմացությամբ, վստահաբար, ալիևի հետ պայմանավարվածության արդյունքում։ Սա պատերազմ չէ՞, ի՞նչ է, մեր զինուժը և քաղաքացիական բնակչությունը ամենօրյա թիրախի տակ է, մեր կենսական ճանապարհը՝ միջազգային մայրուղին զավթված՝ թշնամու կողմից։ Սա պատերազմ չէ՞, ի՞նչ է։ Այս պայմաններում ի՞նչ ասել է՝ խաղաղություն։

«Ինքնիշխանության, տարածքային ամբողջականության, պետական սահմանների անխախտելիության և միմյանց քաղաքական անկախության փոխադարձ ճանաչում» է ուզում ադրբեջանը: Օգտվելով նրանից, որ իշխանության ղեկին են հայտնվել «յան»-ով իրենց դրածոները, թուրքադրբեջանական տանդեմը ՀՀ ինքնիշխան տարածք է խուժել և պետական նոր սահմաններ գծելով ուզում է այն փաթաթել մեր վզին։ Դեռ մի բան էլ՝ Հայաստանին և Արցախին պարտադրում է «տարածքային պահանջների բացակայության փոխադարձ հաստատում եւ ապագայում նման պահանջներ չներկայացնելու իրավական պարտավորության» ստանձնում:

Սա՛ է Փաշինյանի խոստացած խաղաղությունը։ Նա խաղում է այս բառի վրա։ Խաղաղությունը ցանկալի է, բայց ստացվել է այնպես, որ 44-օրյա նենգ պատերազմից հետո պատերազմը շարունակվում է, և պարտությունն էն գլխից հաղթանակ համարող Փաշինյանը հիմա էլ՝անգո խաղաղություն է մոգոնում։ Իսկ ի՞նչ է անում ադրբեջանը։ Ադրբեջանը ցանկանում է իր պատերազմն ավարտին հասցնել։ Բնականաբար, այդպես էլ պիտի լիներ։ Բայց որ ՀՀ իշխանությունն էլ է ուզում և փափագում, որ ադրբեջանն իր պատերազմը հաջողությամբ հասցնի ավարտին, չտեսնված-չլսված մի բան է։ Ստորացուցիչ․ նվաստ և անարժանապատիվ։

Դրան, իհարկե, կարող է հաջորդել խաղաղությունը, բայց այն կլինի այնպիսին, ինչպես հիմա Հայոց Անի մայրաքաղաքի ավերակների գլխին իջած խաղաղությունն է։ Թուրքը մնում է թուրք։

Միամիտ չլինեք։ Պատերազմը չի ավարտվել դեռ, 2020 թվականին Փաշինյանը կապիտուլյացիոն պայմանագիր է ստորագրել՝ բացառապես ի շահ ադրբեջանի։

Հիմա՝ «խաղաղություն» անվան տակ ՀՀ իշխանության ղեկին գտնվող անձը Հայաստանի և Արցախի ժողովրդի համար մի նոր՝ անվերապահ և «ապագայում տարածքային և այլ պահանջներ չներկայացնելու իրավական պարտավորություն» -կապիտուլյացիա է պատրաստվում ստորագրել՝ ամենանվաստացուցիչ պայմաններով։

Իսկ դա նշանակում է՝ պերմանենտ պատերազմ և Հայաստանի ու Արցախի չգոյություն։
Աներկբա է՝ նման «խաղաղություն» չէ, որ երազում է հայ մարդը՝ Հայաստանում, Արցախում և Սփյուռքում։

Աղբյուր` Փաստինֆո