Փաստ ինֆո

Հումանիտար աղետը դեռ չհաղթահարած Ադրբեջանի ԶՈՒ ստորաբաժանումների կողմից նոյեմբերի 9-ի եռակողմ համաձայնագրի պայմանավորվածությունը, այսինքն, շփման գիծը խախտելու, առաջանալու և առայսօր արցախյան Քարագլուխ բարձունքի նկատմամբ վերահսկողությամբ էլ ադրբեջանական կողմն իր առավել հեռահար նպատակներն է ցուցանում, այն է՝ արցախցիների պայքարի ոգին կոտրելը։ Արցախում տիրող իրավիճակի վերաբերյալ վարչապետի աթոռն զբաղեցնող անձի տոտալ անտարբերությունն ու անպատասխանատվությունը և կատարվողը ռուսներին վերագրելը նոր բան չէ, ինչպես նոր չէ Փաշինյանի հակառուսականությունը։ Բայց եկեք այլ կերպ հարցը դնենք՝ ինչու՞ պիտի հասնեինք էս օրին, որ Հայաստանի սահմանների պաշտպանությունը այլ երկրի Զինված Ուժերն իրականացներ։ Տհասների իշխանություն ունեցանք ու հասանք։

Խաղաղապահ՝ հրաշալի անուն է բայց այս անունը պետք է ճշգրտորեն և բոլոր դեպքերում համապատասխանի իր բովանդակությանը։ Մենք գիտենք, որ այս առաքելությունն իրականացնողները արդարամիտ արբիտրի դեր ստանձնելուց զատ՝ նաև զենքը ձեռքներին պաշտպան են, ընդ որում, ժողովուրդներին ինֆորմացիոն քաոսից պաշտպանելու համար են նաև։ Բայց եկեք՝ տեսեք, որ փաստը, իրականությունը չի համապատասխանում խաղաղապահների տեղեկատվությանը։ Այսինքն, արցախյան Քարագլուխ բարձունքը շարունակում է լինել Ադրբեջանի վերահսկողության տակ, մինչդեռ աշխարհով մեկ տեղեկատվությունը հոսում է, թե՝ ադրբեջանցիները իրենց ելման դիրք են վերադարձել։

Սա անթույլատրելի է։ Մանավանդ, երբ դեմ դիմաց կանգնած ուժերից մեկը երեսուն տարի առաջ թշնամուն միայնակ հաղթող Հայաստանն է և վերջերս հաղթանակը մեծ եղբորից նվեր ստացած Ադրբեջանը, որն, ըստ էության, դեռ անցած 30 տարիների՝ պարտվածի բեռան տակ գտնվողի հոգեբանական խնդիրներ ունի։ Այս օրերին ռուս-ուկրաինական պատերազմական քրոնիկոնին և ՌԴ ղեկավարի՝ անարդար և համաձայնագրերը համատարած խախտող արևմուտքին ուղղված տեքստերին մենք էլ ուշի-ուշով հետևում ենք։ Եվ համադրելով Արցախի նկատմամբ հենց այսօր կատարվող անարդարության հետ, հասկանում ենք, որ եռակողմ կոչվող ի սկզբանե անարդար և պարտադրված համաձայնագիրը բազմակի անգամ է խախտվում։ Այսինքն, երկակի ստանդարտներն այլևս ամբողջովին են երկակի։

Ցավալի է, բայց փաստ՝ այս եռակողմ փոխհամաձայնեցված, անհեթեթության հասնող քաոսը։ Ի դեպ, ՀՀ նախկին իշխանություններին պարտված ալիևի մոտիվներով իր ընտրազանգվածին կերակրելու համար այսօր էլ Փաշինյանն է ասում, թե՝ տեսեք՝Արցախի մասին մտածում եմ՝ ռուս խաղաղապահների գործողությունների հետաքննության անհրաժեշտության հարց եմ բարձրացնում։ Չգիտես՝ ի՞նչ ասես։

«Արցախն ինձ մանդատ չի տվել» ասողն ու «Արցախը Հայաստան է և վերջ» ասողը նույն մարդն է, ինչպես որ նույնն է՝ հայ ռազմագերիներից մինչև գազի խողովակի պայթեցում ռուսների կողմն ուղղորդողը և հիմա, ռուսներից հետաքննություն պահանջողը։ Այս քաոտիկ մտքերը պատահաբա՞ր են, թե՞ միտումնավոր․․․

Ընդհանրապես, Փաշինյանի ամբողջ տեքստերի միտք բանին տեղեկատվական և կառավարման քաոս ստեղծելն է եղել։ Նոր ժամանակների հիբրիդային պատերազմների տրամաբանությամբ։ Մի օր մի բան ասելու, հաջորդ օրը նախորդ օրվա ասածը կտրուկ հերքելու տոնայնությունը պատասխանատվությունից խուսափելու հնարավորություն է տալիս։ Նույն տրամաբանության մեջ է այսօր գործում նաև ՈՒկրաինայի նախագահ Զելենսկին։ Պատահական չէ, որ այսօր Երևանում գտնվող պարզ քաղաքացին չի կարողանում ստույգ տեղեկատվություն ստանալ, թե՝ Արցախում ի՞նչ է տեղի ունենում, ու՞մ մեղքով․․․

Հայաստանում այսօր քաոսային վիճակ է՝ ընդ որում, բոլոր ոլորտներում, թե՛կառավարման ոլորտում, թե՛ տեղեկատվական դաշտում։ Ինֆոպատերազմների այս ժամանակին բնորոշ տեղեկատվական քաոսի մեջ ենք բոլորս՝ անտեսանելի՝մեկի պոչը մյուսի տակ է, մեկը մեկին պաս է տալիս։

Այն, որ ներկա իշխանության գործունեության հիմնական մոտիվը ոչինչ չանելով փող գրպանելն է, շատերն են հասկացել։ Կոռուպցիան այնքան է մեծացել, որ անզեն աչքով էլ տեսանելի է։

Ինչ վերաբերվում է պետություն պահելուն ու մեր սահմանների պաշտպանությունը, ապա, նման խնդիր ներկա իշխանությունը չի էլ դնում։ Այրվող աշխարհում և աշխարհի մեր մասում «տարածաշրջանային խաղաղություն» բառակապակցությունը իրար փոխանցելով և բազմիմաստ արտաբերությամբ՝ թավշյա զույգը խաղաղություն ասում, պատերազմ է բերում։ Մինչ այդ՝ արդեն բանակը թուլացնելով, մեր սահմանը պահելն էլ մեկ՝ ռուսների, մեկ՝ պարսիկների, մեկ էլ՝ արևմտյան ուժերի, ՆԱՏՕ-ի հետ կապելով։ Պարտություն, դավաճանություն՝ այս հանգամանքներին դեռ չենք անդրադառնում։

Եթե իշխանությունը չի կարողանում կազմակերպել պետություն կառավարելու գործը, ուրեմն, պիտի հեռանա։

Մակաբույծի հոգեբանությամբ և թուրքադրբեջանական սպասարկուի տեսլականով իրենց վնասարար իշխանությունը երկարաձգող՝ փողոցից եկածները Հայոց պետությունից, պետական ինստիտուտներից մղոններով հեռու պիտի լինեն։

Ցավոք, հենց հիմա ամեն համայնքի համար, ամեն գյուղում միջոցների առջև կանգ չառնելով իրենց շոշափուկներն են տարածում։ Պաշտպանության գերատեսչության ղեկավարն էլ իր բուն գործը թողած՝ ընտրական, քաղաքական գործընթացների մեջ է խրված։

Աղբյուր` Փաստինֆո