Փաստ ինֆո

Ադրբեջանը պատրաստվում է ռազմական գործողությունների։ Այդ գործողությունների համար ադրբեջանական կողմը ունի և' Թուրքիայի իշխանությունների հովանավորությունը, և' համաշխարհային լռության ու լուռ թողտվության քարտ-բլանշը, և իհարկե ուկրաինական ճակատը օգտագործելով երկու նպատակով, ինչը կբերի նաեւ արեւմտյան տերությունների առնվազն լուռ խրախուսումը և ՌԴ-ի հարկադրված նահանջը ուղղություններից մեկով, իսկ այդ մեկ ուղղությունը հաստատ ուկրաինական ճակատը չէ։ Այս մասին ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է քաղաքագետ Արա Պողոսյանը։

«Հիմա գանք մեր տարածաշրջան։

Ադրբեջանը պատրաստվում է ռազմական գործողությունների։ Այդ գործողությունների համար ադրբեջանական կողմը ունի և' Թուրքիայի իշխանությունների հովանավորությունը, և' համաշխարհային լռության ու լուռ թողտվության քարտ-բլանշը, և իհարկե ուկրաինական ճակատը օգտագործելով երկու նպատակով, ինչը կբերի նաեւ արեւմտյան տերությունների առնվազն լուռ խրախուսումը և ՌԴ-ի հարկադրված նահանջը ուղղություններից մեկով, իսկ այդ մեկ ուղղությունը հաստատ ուկրաինական ճակատը չէ։

ԵՒ ուրեմն.
1. Ադրբեջանը Ռուսաստանի համար ստեղծում է հավելյալ խնդիրներ ուշադրությունը դեպի հարավային Կովկաս շեղելու համար։
2. Հարմար աշխարհաքաղաքական պայմանների առկայությամբ լուծելու իր վաղեմի երազանքը Արցախի հայաթափում իր բոլոր հետեւանքներով։

Հավանաբար Բաքվում արդեն ունեն որոշում, և այդ որոշման մեջ իրենց հիմնական դաշնակիցը Երեւանում տիրող մթնոլորտն է, ներքին հարցերում իշխանությունների ապակայունացնող վարքագիծը, արտաքին և ռազմական հարցերում իշխանությունների ոչ կոմպետենտությունը։

Բաքուն այլեւս վստահ է (նաեւ իր տեղական գործակալական ցանցերի միջոցով, որոնցից շատերը վերջերս սկսել են բացահայտվել), որ ներկա իշխանությունների շուրջ համախմբում չի լինելու հնարավոր ռազմական գործողությունների դեպքում։ Համենայնդեպս եթե անգամ լինի, ապա այն չի' ունենա նույն բնույթը, ինչ 2016-ին, 2020-ին։

Ի՞նչ անել։

-Հիմա նախաձեռնողականությունը իր ձեռքը պետք է վերցնի Արցախը։ Ընդ որում պետք է աշխատի երկու ուղղությամբ արտաքին և ներքին։

Արտաքին ուղղությամբ Արցախի նախագահը պետք է կարողանա նախ ՀՀ նախկին բոլոր ազդեցիկ դիվանագետներից ու ԱԳՆ-ներից, ՀՀ նախկին նախագահներից (օգտագործելով նրանց անձնական կապերը) ձեւավորել իր արտաքին պայքարի ճակատը, որի առաջ պետք է դրվի մեկ միասնական նպատակ, որի շուրջ էլ հնարավոր կլինի համախմբել աշխարհասփյուռ հայությանը։

Ներքին ճակատում հասարակության միլիտարիզացիա, մարտական զենքի օրինականացում (հանցագործներն արդեն վաղուց ունեն), ՌԴ-ի հետ սեպարատ բանակցություններով նոր զինատեսակների ձեռքբերում, տեղական մարտական ջոկատների ստեղծում, ինքնապաշտպանության ռազմավարական հայեցակարգի մշակում ու ենթակառուցվածքների կառուցում։

Իհարկե, ժամանակ շատ քիչ ունենք, բայց մեկ քայլ առաջ գնալը ավելի լավ է, քան հանձնվելը։

Մյուս ճակատը հայ մեծահարուստներն են, ովքեր իրենց գործարար կապերը պետք է կարողանան կարճ ժամանակահատվածում դարձնել քաղաքական-ռազմադիվանագիտական կապեր։

Հարկ եղած դեպքում կաշառելով, վճարելով, ու հնարավոր այլ միջոցներով տարբեր վայրերում ստեղծելով Արցախի Հանրապետության միջազգային ճանաչման արշավներ։

Մյուս կողմից, անհրաժեշտ ռազմական տեխնոլոգիաներ ձեռք բերելով, և Արցախում դրանք ներդնելով։

Իհարկե, սա տևական աշխատանք պետք է լիներ, բայց փաստորեն վերջին վայրկյանին պետք է անենք...

Այն, ինչ կպահենք հիմա, այն կամրագրվի որպես հայկական ապագայում, իսկ կորստի դեպքում` «վա~յ մեզ...»:

Գիտեմ, որ հնարավոր է, և այս պահին ամեն ինչ մեծապես կախված է Արցախի Հանրապետության ձեռնարկած քայլերից»,֊գրել է քաղաքագետը։

Աղբյուր` Փաստինֆո