Փաստ ինֆո

Հայերը, կարծում եմ, աշխարհի ամենաալտրուիստ ազգն են։ Ընդ որում, այլասիրության կամ օտարասիրության անպատասխան լինելը մեզ բնավ իսկ խորհելու առիթ չի տալիս։ Ընդհուպ՝ ինչպես ճակատագրորեն մեր աշխարհագրական ոխերիմ-հարևանների հանդեպ, այնպես էլ՝ մեր այդ հարևանների մշտական աջակիցների ու բարեկամների հանդեպ։

Այսինքն, սա նշանակու՞մ է, որ տարիներ ու տասնամյակներ շարունակ մոնոէթնիկ կազմ ունեցող Հայաստանը և այնտեղ ապրող ազգը՝ աշխարհի ամենադեմոկրատն է։ Թերևս,սա ազգային հատկանիշ կարելի է համարել մեզ համար։ Ասենք, մենք ավելի այլասեր ենք, քան՝ ազգասեր։ Հեռու չգնանք՝ մեր օրերում հայը հային սևերի ու սպիտակների, նախկինների ու ներկաների, հների և նորերի բաժանեց, ասֆալտին փռեց ու պատերով տվեց՝ կոռուպցիոներ ու հանցագործ անվանեց․․․ Բայց՝ արի ու տես՝ ինքզինքը «նոր» համարող այդ հայը աշխարհի եղեռնագործությունների հեղինակ ազգին սիրում-փարում է, մեծ կոռուպցիոներների հետ էլ՝ սիրով տալիս-առնում։ Արդ, ո՞րն է հայի՝ այս ինքնամերժման, ինքնանվաստացման հասնող օտարասիրության բացատրությունը։

Այս պարադոքսների հետ ըստ ամենայնի, շատերն են բախվել։ Պատասխանները որոնել՝ շահադիտական դրդապատճառներից մինչև գենետիկականը։ Հին ազգ ենք, աշխարհի երեսին քայլում ենք ու քայլում հազարմյակներ, մեր կողքի ազգերը մեռել են, վերացել, բայց հայը դեռ կա, աշխարհի տարբեր ծեգերում։ Երբեմն, ինձ թվում է՝ աշխարհի կորած ու մոռացված ազգերի եղած-չեղածը՝ լավով ու վատով՝ մեզ է փոխանցվել մի քիչ-մի քիչ։ Խառնվել, ձուլվել են հայերը, իրենց նախասկզբնական, բուն էությունից հեռացել նաև։ Ի դեպ, մեր էպոսը մեր անկումների պատասխանը կերպարներով, նշաններով և թույլ տված ճակատագրական սխալներով հստակ տալիս է՝ երդմնազանց լինելուց մինչև՝ ալտրուիզմի, այլասիրության դրվագներ․․․

Հասկանում եք՝ այսքան ալտրուիստ լինելը անընկալելի է։ Երևի պատահական չէ, որ հայերի առաջին բնորոշիչը հյուրասեր լինելն է, հյուրին գլխի վրա դնել, հարգել-պատվելը։ Ընդ որում՝ առանց ճանաչելու։

Հեռու չգնանք՝ թարմ փաստը մեր աչքի առաջ է՝ ռուս-ուկրաինական գործողությունները, արևմուտքի պատիժները և այդ ամենի հանդեպ՝ հայության էմոցիաները։

Հա՛յ մարդ, հեռավոր անցյալում չէր, այս օրերին էր՝ 44-օր մեն-մենակ կռիվ էիր տալիս աշխարհի դեմ։ Զավակներդ մեռնում, արնաքամ էին լինում հարևաններիդ բայրաթքարների տակ։ Մի ծպտուն լսվե՞ց․․․ արևմտյան աշխարհից։ Արևմտյան նավերն ու՜ր, ձեր լեռներն ու՜ր, ասել են ու էլի են ասել․․․Չե՞ք հասկացել․․․Նորից են ասում։ Մի բուռ Արցախն էլ կկորցնեիր՝ չլիներ ռազմավարական դաշնակիցդ․․․

Իրականում ազգային գոյաբանական առումով այսօր մենք ապրում ենք Երրորդ հանրապետության ողջ ընթացքում ամենաանկումնային, ամենափսորված , անմիաբան և անընկալելի ժամանակը։ Պետական ինստիտուտներից մինչև ռազմաքաղաքական, հոգեմտավոր վերնախավ։ Մինչև հասարակական կառույցներ, մարդկային հարաբերություններ․․․

Բայց միշտ եղել է ամենատարբեր, իրարամերժ կողմերը միացնող գեթ մեկ գաղափար։ Գերխնդիր․․․

Կռիլովյան առակի հանգույն մեր սայլը ձգող այլասիրահար կողմերը կկարողանա՞ն վերջապես կողմնորոշվել, որ հիմքերի հիմքը և գերխնդիրը մե՛ր, մե՛ր սայլն է և այն դիվանագիտորեն ճիշտ ուղղությամբ տանելը․․․ բազմաբարդ․․․ անձրևի կաթիլների արանքով․․․

Հեղինակ՝ Ա․Ե․

Աղբյուր` Փաստինֆո