Փաստ ինֆո

«Կասկած չկա, որ միամիտ չեն՝ Արեւմուտքը, Ռուսաստանը, Իրանը, միամիտ չի նաեւ՝ Վրաստանը»,- իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է տնտեսագետ Կարեն Ադոնցը։

«Ո՞Վ Է «ՎԵՐՋԻՆ ՄԻԱՄԻՏԸ»

Թուրքերն ասում են՝ «Հայաստանը կարող է օգտվել տարածաշրջանային համագործակցությունից, եթե անի՝ 1-ը, 2-ը, 3-ը...։ Բայց, ուժեղացնելու ենք ռազմական դաշինքն Ադրբեջանի հետ՝ մենք հո միամիտ չենք»։

Ադրբեջանցիներն էլ են ասում ՝ «Հայաստանը կարող է օգտվել տարածաշրջանային համագործակցությունից, եթե անի՝ 1-ը, 2-ը, 3-ը....։ Բայց, ուժեղացնելու ենք ռազմական դաշինքը Թուրքիայի հետ ու հիշելու ենք հայերի 30 տարվա արածները՝ մենք էլ միամիտ չենք»։

«Հայկական սփյուռքից էլ ակնարկներ են հնչում, որ արդեն իրենք էլ «առաջվա միամիտը» չեն։ Երկրից արտագաղթողներն էլ երեւի «միամտություն» են համարել Հայաստանում մնալը։

Հաստատ միամիտ չի Աժ-ում հայտնված ընդիմությունը, առավել եւս՝ միամտություն կլիներ կարծել, թե միամիտ է գործող իշխանությունը։
Ի վերջո՝ մենք անելու ենք այն, ինչ չենք կարող չանել, ստորագրելու ենք այն, ինչ չենք կարող չստորագրել։ Ու այս պատմության մեջ՝ «վերջին միամիտը» դառնալու է Հայաստանի Հանրապետությունը։

Կապ չունի, թե ինչ գույն վրձիններ են մեր ձեռքում, չենք կարող նկարել այս զարգացումների որեւէ խոստումնալից սցենար՝ մեզ համար։
Հետեւաբար, որպեսզի մենք՝ ՀՀ «միամիտ ու ոչ միամիտ քաղաքացիներով» վաղը չհայտնվենք արդեն «հիմարի» կարգավիճակում մեր պետության հետ միասին, անհրաժեշտ է որոնել ու գտնել զարգացման երկրորդ, զուգահեռ տարբերակը։ Պետությունը պետք է նախաձեռնի գործընթացը, համակարգի, բայց մաս չկազմի։ Այդպես է պետք։

Այս առումով, բերեմ մեր «միամտության» մեկ բացառիկ օրինակ։ Ասում ենք՝ այ կապաշրջափակվեն ճանապարհներն ու մենք կզարգացնենք արդյունաբերությունը, կարտադրենք այս ապրանքը, այն ապրանքը եւ այլն։ Նախ՝ ներկա իրավիճակում, հրապարակայնորեն նման բան ասելն արդեն «միամտություն» է (կապել մեր զարգացման ճակատագիրը այս հարցի հետ)։ Ու սա այն պարագայում, երբ իրողությունները լրիվ այլ են։ Մենք Փոթիի նավահանգստով մոտ 500 հազար տոննա միայն խտանյութ ենք արտահանում։ Կարող ե՞ք արդյունաբերական պատրաստի արտադրանք արտադրել ու արտահանել՝ դրանից լավ տարբերակ հաստատ չի լինելու։ Ի՞նչ «շրջափակման» մասին է խոսքը։

Մարդիկ կարծում են՝ եթե ամեն մեկն իր գործն անի լավ ու լինի ազնիվ, ապա ամեն ինչ իր տեղը կնկնի։ Նման կերպ մտածելը հերթական «միամտությունն» է։ Խնդիրը պետք է լուծում ստանա։ Դրա համար՝ յուրաքանչյուրը պետք է կարողանա անել այն, ինչ «անհրաժեշտ» է։ Իսկ՝ «այն, ինչ անհրաժեշտ է» պետք լինի շահավետ, ոգեւորող եւ մրցունակ։

Ճանապարհները պետք են, բայց որոշողը շուկան է։ Վրաստանն էլ, Ադրբեջանն էլ ունեն ճանապարհներ, բայց չունեն արդյունաբերական շուկաներ, հետեւաբար` զարգացման մեծ պոտենցիալ չունեն։ Մենք ունենք շուկաներ` սա է ուժը»,- գրում է Ադոնցը։

Աղբյուր` Փաստինֆո