Փաստ ինֆո

Փաշինյանի վարած արտաքին քաղաքականությունն ուղղված է ՀՀ ինքնիշխանության դեմ։ Նրա բազմաթիվ պոպուլիստական հայտարարությունների կրկին ու կրկին անդրադառնալուց ձերբազատվել է պետք և այս համատեքստում նրան հարցեր ուղղելով՝ համեմատություններ-հակադրություն-համադրություններ փնտրելու ճանապարհը մեկընդմիշտ մերժել է պետք։ Ընդ որում, նրան և իր թիմին էլ՝ շարունակաբար տգետներ, ապաշնորհներ ասելով հայանպաստ ոչ մի խնդիր չենք լուծում։

Չենք լուծում, մանավանդ հստակ է՝ Փաշինյանն իշխանության է բերվել, ընտրվել է կոնկրետ նպատակով, ինչը քայլ առ քայլ կատարում է՝ իր թիմի հետ միասին։ Բնականաբար, խորհրդարանում պարբերաբար նրան տրվող հարցերի միջոցով վերջինիս կրկնվող պոպուլիստական տեքստերը նորից ու նորից շրջանառության մեջ դնելը պարապ գործ է։

Այն, որ հայ ժողովուրդը մեծավ մասամբ բացարձակ ապաքաղաքական է շարունակում մնալ և իր շուրջը տեղի ունեցող աշխարհաքաղաքական ակնհայտ իրողություններից անտեղյակ, փաստ է։ Փաստ է նաև, որ հայության զգալի մասը պետական մտածողությունից հեռու է։ Որքան էլ որ այստեղ պատմական իրողությունները և ազգային ճակատագիրը դերակատար լինեն, այնուհանդերձ, պետական հստակ դիսցիպլիններ բանաձևումների մակարդակով չենք ունեցել։ Գուցե ժամանակը սուղ է եղել։ Բայց որ դասեր էլ չենք քաղել մեր իսկ ճակատագրից, այդ էլ փաստ է։

Այնուհանդերձ, այսօր հարկ է առաջնորդվել բացառապես աշխարհաքաղաքական ներկա ռեալություններով՝ ի՞նչ նոր դաշինքներ են ձևավորվում, հաղորդակցման ինչպիսի՞ նոր ուղիներ ու միջազգային միջանցքներ են առաջանում, այս ամենը նկատի առնելով, ի վերջո՝ աշխարհի քարտեզի՝ վրա մեր տեղն ու դերը ինչպիսի՞ն է լինելու։

Իսկ ի՞նչ ենք արել-անում մենք։ Բավական չէ որ շրջապատված՝ թշնամի-հարևաններով տարիներ բոլոր հնարավոր ուղղություններով այլընտրանքային ճանապարհներ անգամ չենք կառուցել, այլև նախկինում կառուցած ճանապարհներն ու մայրուղիներն են ներկա իշխանության ձեռամբ զիջվում թշնամուն։ «Շուշին դժբախտ, դժգույն քաղաք էր, մեզ պե՞տք էր Շուշին տրամաբանությամբ այսօր Գորիս -Կապան ՀՀ միջպետական մայրուղում մաքսակետը դրած՝ տնօրինություն է անում ազարբայջանը, իսկ վարչապետի աթոռն զբաղեցնողը ձեռքի հետ, ոտքի վրա՝ ձմեռվանից 5 րոպե առաջ իբր այլընտրանքային ճանապարհ է առաջարկում։ Մեկը, որ ճանապարհ կառուցելը չի զանազանում ասֆալտ փռելուց, խոսում է վտանգավոր ճանապարհի անվտանգ լինելուց։

Մի կողմից միջպետական ճանապարհի կարևոր հատվածները ՀՀ ներկա իշխանության ղեկավարը ալիևին է նվիրում, մյուս կողմից էլ՝ ոչ միայն մարզերում, այլև Երևանում ինտենսիվ կերպով տներ ու բնակարաններ են գնում օտարազգիները։ Մոնոէթնիկ մեր մայրաքաղաքի էթնիկ կազմն է ինտենսիվ փոխվում։

Օրերս կառավարությունում քաղաքաշինության ոլորտին վերաբերվող խորհրդակցություն էր տեղի ունեցել, ուր քննարկվել էին «Ներդրումների աջակցման կենտրոն» հիմնադրամի մի շարք առաջարկները։

Ընդ որում շատ տարօրինակ կերպով այն, ինչ ներկայացվում էր՝ ինչպես միշտ, այս դեպքում էլ՝ լղոզված էր, անանուն։ Ո՛չ մասնակիցներն էին կոնկրետ նշվում, ո՛չ՝ ներդրողը կամ՝ ներդրողները։

Ո՞վքեր են, դրսի՞ց, թե՞ տեղական ներդրողներ, թե՞ համատեղության կարգով և․․․ ասենք, այս դեպքում էլ կառավարության աշխատակազմին մասնաբաժին տվողներ․․․

Փաշինյանի ասելով՝ «Ներկայացված ծրագրերը խոշորամասշտաբ էին և վերաբերում էին քաղաքաշինության ոլորտին. մեկով առաջարկվում է Երևանում կառուցել առևտրի կենտրոն և բնակելի թաղամաս, մյուսով՝ երկնաքերերից կազմված գործարար կենտրոն-համալիր և այլն»: Այսքան բան։ Ո՞վքեր են առաջարկողները, ի՞նչ շահեր են հետապնդում՝ ներդրում կատարելով այս փխրուն վիճակում գտնվող Հայաստանում, ո՛չ մի խոսք։

Երևանը երկնաքերի կարի՞ք ունի այսօր։ Ո՞վ է այդ երկնաքերի վրա ներդրում անո՞ղը։ Ի՞նչ գործարար կենտրոնի, ի՞նչ տարածքի մասին է խոսքը՝ ինչու՞ հստակ չի ասվում-ներկայացվում։ Եվ գիտեք՝ ո՞րն է հետաքրքիրը, պարզվում է՝ Հայաստանի այս օրհասական վիճակում, երբ մեր բոլոր ռազմավարական նշանակության ճանապարհներն ու մայրուղիները, ընդհանրապես՝ Հայաստանը աքցանի մեջ է, թշնամու դիտակետում, ավելին, թշնամին մաքսակետեր է կառուցում մեր պետության մեջ, իշխանությունը քաղաքաշինությունը և կառուցապատումը դիտարկվում է սոսկ որպես քաղաքաշինական ծրագիր ՝ հանձնարարելով՝ «ներդրումների ներգրավումն ու խթանումը կառավարության առաջնահերթություններից է, միևնույն ժամանակ դրանք պետք է իրականացվեն ճարտարապետական և քաղաքաշինական նորմերի պահպանմամբ»: Ե՞վ․․․իսկ ուր մնաց անվտանգությունը, չէ՞ որ այսօր, ավելի քան երբևէ պիտի պարզորոշ լինի՝ քաղաքաշինությունը քաղաքականություն է։

Այն, որ երևանյան ներկա կառուցապատումային բումը հայաստանցիների համար չէ՝ համատարած արտագաղթի ֆոնին, ակնհայտ է։ Մանավանդ, արդեն իսկ անշարժ գույքի շուկայում, ի մասնավորի Երևանի կենտրոնում զգալի թանկացումներ են տեղի ունեցել, օտարերկրյա գնորդների մի ստվար զանգված է գոյացել։ Որևէ՞ տեղեկություն կա՞, թե ի՞նչ ազգի ներկայացուցիչներ են նրանք և ի՞նչ նպատակներ են հետապնդում Հայաստանում բնակարաններ գնելով։ Այն էլ՝ փոքր կենտրոնում։

Հայաստանը, Երևանը վերածվել է բոլոր դռներն ու լուսամուտները կրնկի վրա բաց տան, ով ասես՝ մտնում է, ինչ ուզում՝ անում է, իսկ ներկա իշխանությունը ամեն բան թաքցնում է կամ կիսատ-պռատ է ներկայացնում, նրանց զուտ փողն է հետաքրքրում։ Քանի դեռ այս ազգադավների իշխանությունն է, պետության և ազգի անվտանգությունը՝ զրոյական է լինելու։

Հեղինակ՝ Ա․Ե․

Աղբյուր` Փաստինֆո