Փաստ ինֆո

Սոչիի եռակողմ /Հայաստան-Ադրբեջան-ՌԴ/ հանդիպումից առաջ՝ ասուլիսի կամ ավելի ճիշտ՝ ընտրովի հարցուպատասխանի ժամանակ վարչապետի աթոռը զբաղեցնողի հարցերն՝ ուղղված ՀՀ-ի նկատմամբ թշնամաբար տրամադրված երկու պետությունների ղեկավարներին՝ իրենց պարզունակությամբ ուղղակի զարմացնում են։

Միաժամանակ, այդ հարցադրումների պարզունակությունը վկայում է ցայտնոտային վիճակի մասին, որում հայտնվել է սույն անձը։ Ասում է՝ «իրենք ուզո՞ւմ են Հայաստանը ոչնչացնեն, թե՞ չէ, իրենք ուզո՞ւմ են Հայաստանի Հանրապետությունը ոչնչացնեն, թե՞ չէ, իրենք ուզո՞ւմ են հայ ժողովրդի ցեղասպանությունը շարունակել եւ ավարտին հասցնել, թե՞ չէ։ Եթե չէ՝ դա ուրիշ հարց է, եթե հա՝ մեր ընտրությունը ո՞րն է»։ Սրանք, ըստ էության, նաև հաստատումներ են, ինչպես նաև՝ հնչեցնողի կողմից՝ սեփական կաշվի ապահովագրումներ, որպիսին նա իր անձնական վախերի ձեռքը կրակն ընկած՝ մշտապես է անում։

Այդպես արել է նա արցախյան 44 օրյա պատերազմի ժամանակ, երբ ծրագրված պարտության տարավ բանակը՝ իր՝ «դավաճան»-ի անուն չվաստակելու համար մի ամբողջ սերունդ դատապարտելով մահվան։ Բայցև՝ վաստակելով այդ անունը։

Ապուշ պիտի լինի վերը նշված հարցերը տվող մարդը, որի աչքի առաջ 2020 թվականի սեպտեմբեր-հոկտեմբեր ամիսներին թուրքադրբեջանական տանդեմն ամեն միջոցի դիմեց, ընդհուպ՝ ահաբեկիչներ ներգրավելով /ի հավելումն, իսրայելական տեխնիկական աջակցությունը/՝ գրեթե մենակ մնացած հայության դեմ՝ այդ թվում՝ քաղաքացիական անձանց բայրաթքարների տակ առնելով, գերեվարելով և խոշտանգումների ենթարկելով, գյուղերում և բնակավայրերում հայերի հանդեպ բռնություններ կիրառելով։ 21-րդ դարում ոչնչացնելով և մշակութային եղեռն իրականացնելով հայկական հուշարձանների նկատմամբ։ Ի վերջո, պատմական իրողությունները՝ 20-րդ դարասկզբի Մեծ Եղեռնից մինչև նույն դարի վերջը՝ Սումգայիթի, Բաքվի , Մարաղայի ջարդերը հայ ինքնության դեմ․․․

Հարց է ծագում, արդյո՞ք պետության ղեկին գտնվող անձը՝ այս ամենը չափից ավելի պարզունակացնելով նորից ու նորից իր անձի ապահովագրությանը չի լծվել։ Այսինքն, հայերին աշխարհի երեսից ոչնչացնելու, հայության դեմ ցեղասպանություն իրականացնելու թուրքական դարավոր ցանկության մասին ինքն իրեն պրիմիտիվիստական հարցում տվող և նույն կերպ էլ պատասխանող՝ «Եթե չէ՝ դա ուրիշ հարց է, եթե հա՝ մեր ընտրությունը ո՞րն է»՝ համատեքստում բարձրաձայն մտածողը իր անձի համար ապաստան փնտրողի որոնումների մեջ չէ՞ արդյոք, որ հետո գա ու ասի՝ «ես ընտրություն չունեի» կամ՝ «մեզ ընտրության հնարավորություն չէ՞ր տրված»․․․

ՈՒ նաև ասի՝ «ես իրավիճակը ներկայացրել էի, որ պարզ լիներ նաև ամենաանհասկացողների համար»։

Մե՛զ ընտրություն տրված է և ընտրությունը մեկն է՝ պետություն հասկանալուց, պետություն կառավարելուց բոբիկ ու անգետ, փողոցից վարչապետական աթոռը զոռով-շառով-զոռբայությամբ զավթած այս մարդը պիտի հեռանա։

«Մեր ընտրությունը ո՞րն է»՝ ինքն իրեն տված հարցի պատասխանը մեկն է և դա հստակ է՝ ի՛ր, հենց ի՛ր հեռացումը։

Դա և՛ միակ ելքն է մեր, և՛ ապագա ունենալու երաշխիքը։ Հարցի պատասխանն ինքն էլ գիտի, պարզապես, այդ ընտրության մասին մտածել անգամ չի ցանկանում, չափից ավելի է սիրում իր աթոռը։ Ամեն ինչից շատ, ամեն ինչից վեր․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո