Փաստ ինֆո

Անհետ կորած ասելը հեշտ է, անուն չի հիշատակվում և հույսը չի մարում... Իսկ զոհերը և վիրավորները անուն-ազգանուն ունեն:

Եվ նորից 44-օրյայի օրինակն աչքիդ առաջ՝ զգում ու հասկանում ես, որ ստերի տոպրակը բաց է արել իշխանությունը: Նախ՝ ընտանեկան թերթը 10 զոհի մասին գրեց, ապա՝ 1-ի կողքից 0-ն անհետացավ ու այլևս մեկ զոհի մասին է նշվում...

Զուգահեռաբար էլ՝ երեկվանից անգիր արած տեքստերով՝ ՀԱՊԿ, Ռուսաստան, ձեզ դիմում են Լուլուն, Քոչարյանանդոն, բազմակուսակցական թամադավիգենը, իրար հերթ տալով հաթաթա են տալիս՝ դուք պարտավո՛ր եք օգնել մեզ, դուք պարտավորություն եք ստանձնել, տեսեք, հա՜, եթե չկատարեք , ձեզ համար վատ կլինի ... Ամբիոնը երեկ ողջ օրը գրկած իմքայլականները մեկ խնդրում էին ռուսներին, մեկ էլ՝ սպառնում...ու երկու դեպքում էլ ղժղժալով, մուննաթով, անարժանապատիվ... ու մեկ էլ հանկարծ շատ կարևոր հայտնագործություն արեցին՝

«փաստորեն, մե՞նք պիտի պաշտպանենք մեր սահմանները... Ա՜յ քեզ բան»:

Իրականում պետության բացակայությունն ամենուր է զգացվում՝ պաշտպանությունից մինչև քարոզչություն, անվտանգությունից մինչև տեղեկատվական քաղաքականություն...Մեծ հաշվով՝ պետություն չկա, զինվորին ամիսներ շարունակ արգելված էր սահմանախախտ թշնամու դեմ կրակ բացել, նույնիսկ՝ ինքնապաշտպանվել ու սրանով երեկ հպարտանում էր թուլակամների իշխանությունը:

Սահմանային գյուղերը մի հոգու կամոք ջրերից ու բարձունքներից զրկված, մեկուսի ու լերկ խոռոչներ դարձան, ու հիմա մարդիկ տեսնելով, որ իշխանությունը ձեռքերը լվացել է, որ տեր չէ, տիրոջ զգացողություն չունի հողի հանդեպ, իրենք են զենք ուզում,սեփական տունն ու գյուղերը պաշտպանեն:

Աղբյուր` Փաստինֆո