Փաստ ինֆո

Նիկոլ Փաշինյանն իր իսկ խոսքով՝ քաղաքական որոշում կայացրեց՝ պաշտպանության նախարար Արշակ Կարապետյանին փոխարինելով փոխվարչապետ Սուրեն Պապիկյանով։ Թե ինչքանով է իրական մամուլում տեղ գտած լուրը, ըստ որի՝ Արշակ Կարապետյանը վարչապետից հերթական անգամ նահանջի հրահանգ ստանալուց հետո՝ /այս դեպքում՝ Ջերմուկ-Սիսիան սահմանային հատվածում/ ինքն է երեկ հրաժարականի դիմում գրել, դժվար է ասել։ Սակայն փաստ է, որ վարչապետի պաշտոնն զբաղեցնող անձը այսօր Սուրեն Պապիկյանին ՊՆ աշխատակազմին ներկայացնելիս ասել է բառացիորեն հետևյալը՝ « մենք կանգնած ենք մի շատ կարևոր և լրջագույն մարտահրավերի առաջ, որի լուծումը պարոն Կարապետյանը սկսել էր և համոզված եմ՝ պարոն Պապիկյանը հաջողությամբ կշարունակի»: Հավանաբար, ինչպես մնացած բոլոր դեպքերում, այս դեպքում էլ «հաջողության» մասին փաշինյանի արձանագրումները վերաբերվում են ոչ թե Հայաստանին, այլ բացառապես ադրբեջան կոչվող հորինված պետությանը։

Մեր պարագայում կարելի է ուղղակի փաստել, որ աշխարհի մակարդակով ռեկորդ է սահմանում Փաշինյանը՝ Պաշտպանության և Արտաքին գործերի նախարարներին, ԱԱԾ տնօրեններին փոխելու հարցում։ Ինչի՞ մասին է վկայում սա։

Փաստ է, որ պետության ղեկին հայտնվել է պատահական մարդ, ով երբեք ու երբեք իր գիտելիքների պաշարով նույնիսկ որևէ գերատեսչության վարչության պետի պաշտոն չէր կարողանա զբաղեցնել, ուր մնաց, թե՝ խորհրդարանական պետության վարչապետի, որն, ըստ էության, պետության թիվ մեկ պաշտոնյան է լիազորությունների և գործառույթների առումով։

Սա փաստում է նաև այն մասին, որ իշխանության կադրային բանկում չկան համապատասխան ոլորտային պրոֆեսիոնալներ։ Նաև վկայում է, որ տվյալ պաշտոնյան անհավասարակշիռ, իմպուլսիվ, իրադրային ու նաև՝ տարերային ու կամայական է որոշումներ կայացնում։ Մշտապես կարևորելով մեկ բան՝ որքանո՞վ է պաշտոն ստանձնողն իրեն ենթարկվող-կամակատար անձ։

Ըստ ամենայնի, նախորդ շրջանում իր այս պայմանին բավարարել են նշանակվածները, որոնք երբեք չեն փայլել ո՛չ իրենց պրոֆեսիոնալիզմով, ո՛չ էլ՝ պատասխանատվությամբ, և երբ եկել է պահը, փաշինյանը մի հարվածով ազատվել է նրանցից։

Որևէ պետության պաշտպանության նախարարի պաշտոնն ամենակարևորներից է, քանի որ պետության պաշտպանության և անվտանգության քաղաքականությունն իրականացնող թիվ մեկ պետական կառույցն է նա ղեկավարում։

Սակայն որքանո՞վ է փաշինյանի համար էական մեր պետականությունն ու բանակը, եթե վերջինս ի սկզբանե լծվեց այս կարևոր ինստիտուտների կազմաքանդմանը՝ գործելով լրագրողական իր գործունեության շրջանին հարազատ՝ պետության ու բանակի, բանակը ստեղծող, կայացնողների դեմ, այսինքն, ոչ թե՝ «հանուն», այլ՝ «ընդդեմ» մեր պետությանն ու պետականության։

Այն, որ ազգովի կանգնած ենք լրջագույն մարտահրավերի առաջ, հստակ է, սակայն, մտածելն անգամ զարհուրելի է, թե այդ ի՞նչ լուծում էր, որ սկսել էր Արամ Կարապետյանը և որի հաջող շարունակությունն իրականացնելու է Սուրեն Պապիկյանը։ Ըստ ամենայնի՝ Փաշինյանը նկատի ունի սահմանների «դելիմիտացիա-դեմարկացիա» կոչվող ներկայացումը, որի հաջող իրականացումը կապում է նախկին տարածքային կառավարման նախարարի և նախկին փոխվարչապետի հետ, որը համակարգում էր խնդրո առարկա բնագիծը։

Բայց մինչ այդ Պապիկյանը պիտի կարողանա պատասխանել Արթուր Ղազինյանի այն հարցին, որի պատասխանը Փաշինյանն այդպես էլ չկարողացավ տալ, այն է՝ ի՞նչի հիման վրա են ՀՀ տարածքները հանձնվել-հանձնվում Ադրբեջանին:

Ի վերջո, իրավաբան-պատգամավորը հստակ ասում է՝ «պետական սահմանները գծվում են «Պետական սահմանի մասին» ՀՀ օրենքով, ոչ թե՝ 1995 թվականին ընդունված՝ «Վարչատարածքային բաժանման մասին» ՀՀ օրենքով, ինչը նշանակում է՝ բոլոր այն մարդիկ, ովքեր կամայականորեն խախտել են ՀՀ պետական սահմանը, պատասխանատվության են ենթարկվելու»:

Եվ բացի այդ, ԽՍՀՄ փլուզումից հետո 1991 թ. հոկտեմբերի 18-ի որոշմամբ ստեղծված ադրբեջանի անկախ հանրապետությունն իրեն չի համարել խորհրդային ադրբեջանի իրավահաջորդը, ինչը նշանակում է՝ ոչ մի խորհրդային քարտեզ էլ այս դեպքում չի կարող դերակատար լինել, քանզի վերջինս նախապատվությունը տալով 1918 - 1920 թթ․ ապրիլի 28-ին ստեղծված ադրբեջանական հանրապետությանը, արդեն իսկ որոշել է, որ հրաժարվում է դրանցից։

Ընդհանրապես, հետաքրքիր է նաև մեկ այլ փաստ՝ 2018-ին, մինչ այս աղետաբեր իշխանությունը, ՀՀ պաշտպանության նախարարը Վիգեն Սարգսյանն էր, կրկին քաղաքական նշանակում, ում պաշտոնավարման ժամանակ ստեղծված և իրականացվող ազգ-բանակ հայեցակարգն ու ընդունված բազմաթիվ որոշումներ, այդ թվում նաև՝ «Զինծառայողների ապահովագրության» հիմնադրամի մասին որոշումը, իրենց կարևոր դերն ու նշանակությունը ունեցան՝ հատկապես 44-օրյա պատերազմի ժամանակ և մինչ այժմ շարունակում են ունենալ։

Իրականում, քաղաքացիական և ռազմական ոլորտներում պաշտոնյաների կամայական փոխատեղություններ իրականացնելով շարիկովյան հրճվանք ապրող ա՛յս վարչապետի և «վատթարագույն»՝ ա՛յս գերագույն գլխավոր հրամանատարի դերակատարի ժամանակը վաղուց է սպառվել։ Այլևս դժվար է թաքնվել «մեզ ժողովուրդն է մանդատ տվել, ժողովուրդն էլ կհեռացնի, եթե ժողովուրդը պահանջի, պատի տակ պատրաստ եմ գնդակահարվել» և այս կարգի այլ պոպուլիստական մենախոսությունների հետևում։

Հոֆմանի Ցախես Ցիննոբերի հայկական սույն տարատեսակը վաղուց «կախարդանքի» իր ուժը կորցրել է, ամենահմայվածներն անգամ նրանից երես են թեքել։ Այդ են փաստում նաև ՏԻՄ ընտրությունները։ Եվ միասնական ճակատի առկայությամբ առանձնապես բարդ չի լինելու վերջինիս հեռացնելը, իսկ հոտն աչքերը փակ, իծաշարուկ կգահավիժի․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո