Փաստ ինֆո

1922-ի հուլիսին Հովհաննես Թումանյանը գրում էր՝

Էնքան շատ են ցավերն, ավերն իմ սըրտում,

Էնքան տըրտում կորած լավերն իմ սըրտում…

Չեմ էլ հիշում չար ու խավար էս ժամին`

Երբ են փայլել ուրախ օրերն իմ սըրտում։

Շուրջ 100 տարի առաջ է գրվել այս քառյակը, բայց մեր ազգի ցավերն ու ահերն էսօր չեն քչացել ու շատացել են: Կյանքից անժամանակ հեռացած՝ երգիչ, երգահան Հայկոյի մահվան առիթով ռեժիսոր Հարություն Խաչատրյանն էր գրել՝ « մեր մահերը երիտասարդացել են»:

Էն էլ՝ ինչքան... 44-օրյա պատերազմի անչափելի կորստից հետո, երբ մի ողջ լուսավոր սերունդ կորցրեցինք, երիտասարդ մահերի դաժան իրականությունը ուղղակի մեր բոլորի՝ ապրողներիս կյանքն է դարձել. հաշտ ենք ավելի դարձել երևի, մահն այլևս մեզ համար ոչ թե ավարտ է, այլ ՝ կյանքի շարունակությունը, փոխակերպությունը...

Այսինքն, լուսավորներն ապրում են՝ ապրեցնելով... Այլ կերպ անհնար է լինում ապրելը... Ու չի մեղմում ցավը, եթե նույնիսկ կոնկրետ մեղավորին ի սկզբանե գիտեիր...

Փաստն այն է, որ մենք հիբրիդային կոչվող այս պատերազմի ամենակուլ երախում ենք նվազագույնը երեքուկես տարի... Այսպես եմ ասում, քանի որ էս գունավոր աղբը նախապատրաստական երկար շրջան, տարբեր փուլեր է ունեցել...

Պատերազմը հնձեց մի ողջ լուսավոր սերունդ, անկախության սերունդը՝ աթս-ների ու թուրքական բարիաթքարների, տգիտության ու դավաճանության զոհը դարձավ, բայց մինչ պատերազմն էլ պայծառ և անձնվեր երևույթների մեծ կորուստներ ունեցանք, որ հոգու ցավից անժամանակ հեռացան...քովիդյան պատերազմն էր պատել աշխարհը...

Քովիդը զենք է, որ կրակում է առանց կրակոցի և հայերս այդ մտացածին զենքի ուժգին տարափների ներքո ենք ապրում:

Տեղեկատվական պատերազմն էլ ուժգնացել է, ընդ որում, որքան դրսից, նույնքան էլ ներսից են այս պատերազմի կրակոցները, քանզի չարը բազմադեմություններով է, մեր քթի տակ, մեր կողքին..

Կորոնավիրուսը մի նոր ուժով է հարձակման անցել և դա, հաստատ, պատահական չէ...

Հեղինակ՝ Ա. Ե.

Աղբյուր` Փաստինֆո