Փաստ ինֆո

Քանի որ գունավոր հեղափոխությունից հետո իշխանությունը զավթածները Հայաստանի և հայ ազգի շահերն իրականացնելու համար չէ, որ բերվեցին իշխանության։

Այսօր բոլոր լրատվամիջոցները միահամուռ՝ ֆոտոներով անդրադարձել են ադրբեջանցիների ոստիկանական հենակետին՝ Գորիս-Կապան ճանապարհի Որոտանի հատվածում։ Փաստորեն, թշնամու ոստիկանական զորքը հսկում է Որոտանի ճանապարհը, ընդ որում, պարզվում է՝ ազերի հսկիչները գումար են պահանջում Գորիս-Կապան մայրուղով երթեւեկող իրանցիներից։ Սա այսօր է, իսկ վաղը, կասկած չունենաք, նրանք նույն բանը կարող են պահանջել Հայաստանի քաղաքացիներից։ Սա նշանակում է, որ ՀՀ իշխանությունն իր կոտրած ձեռքով Հայաստանում իշխանությունը հանձնեց մեր թշնամուն։ Նախարարներից մեկն ասում է՝ դեռ մեր տնտեսական շահին չեն վնասում։ Եվ ընդհանրապես, իշխանության ներկայացուցիչների պնդմամբ՝ Սյունիքում անվտանգության խնդիր չկա, Գորիս-Կապան ճանապարհը վտանգավոր չէ, բաց է․․․ Տգիտության շքահանդես չէ, ի՞նչ է։

Ի դեպ, պատահական չէ, որ սորոսյան ծրագրերից հրաժարված Թուրքիան պետություններ կործանող դողդոջ ծերունու ծրագրերը դեպի ՀՀ ՝ կարևոր ուղղորդողներից էր։

Եվ բնավ պատահական չէ, որ անկեղծանալով այդ մասին հայտարարում են թուրքադրբեջանական տանդեմի առաջին դեմքերը, թե՝ ՀՀ թավշյա հեղափոխության մեջ իրենք անմասն չեն եղել, այն հովանավորներից են։ Այսինքն, ներդրում են կատարել։

Որպես արդյունք՝ ունենք այն, ինչ ունենք՝ հակահայ, թրքահաճո իշխանություն, որ իշխանության գալուց դեռ շատ առաջ՝ ուղնուծուծով այդպիսին է եղել, իր դաստիարակությամբ ու ողջ գործունեությամբ, իր հոգևոր հայրերի ավանդներով /Տեր-Պետրոսյան, Բլեյան/՝ իր հրատարակած լրատվամիջոցի մոտիվներով ու առաջնորդողներով, ի վերջո՝ իր «Երկրի հակառակ կողմը» անվանյալ գրքով։

Այո, այսօր մենք բոլորս հայտնվել ենք երկրի հակառակ կողմում, ուր քամահրանքի առարկա են դարձված Գառնին ու Քարահունջը, մեր քրիստոնեական և նախաքրիստոնեական ողջ մշակույթը, Արարատյան և հայրերի երկիր Հայաստանի ծագումնաբանությունը։

Բայց արդյո՞ք սա հենց այնպես՝ բանտախցային մտազեղումների հետևանք է զուտ։ Բնավ՝ ոչ։ Սա ծրագիր է, ծրագիր, որի մասին հայտարարել է հեղինակը վաղօրոք։

Կապերն ու կապակցությունները, ուսուցիչները հայտնի են նաև իրենց հրապարակային խոսքով։ Հիշու՞մ եք երբ Բլեյանը Բաքու գնաց ու վերադարձավ, ինչ շոկի մեջ էր հայ ժողովուրդը։ Սակայն ինքն էլ էր շոկային վիճակում։ Բաքվում ինքզինքը հյուլե էր կարծել՝ տեսնելով հայերի կառուցած Բաքուն, որն, ի դեպ, առանց հայ ճարտարապետների հեղինակած հոյակապ շենքերի՝ Բաքու չէր լինի։ Իսկ նա մերոնց երբեմնի մեծ դերակատարություն, պատմականորեն՝ մերը և հավիտյան հայկական հետք ունեցող քաղաքի նավահանգիստներն ու խարիսխ գցող նավերը հաշվելով վերադարձել էր այս զգացողությամբ նրանք ու՜ր, մենք՝ ու՜ր, նավե՜րը, ծովը, նավթը․․․Դեռ էն գլխից՝ ամեն նոր ծնվողի մեջ հայերի հանդեպ չարություն, վրեժխնդրություն և թշնամություն դաստիարակող ադրբեջանցիների մասին եկել ու ասում էր՝ Բաքվում հայերի հանդեպ «ես չարություն չտեսա»․․․

Դատելով իր խոսքերից հիմա էլ չի տեսնում, որքան է՝լ հայ ռազմագերիների հանդեպ ազերիների բարբարոսությունների մասին փաստեր ներկայացվեն ու ալիև ամուսինները թանգարան բացեն իրենց վայրագությունները ցուցադրելով։

Կամ՝ ինչու՞ էինք զարմացել ազգովի, երբ քպական առաջնորդը միտումնավոր՝ թուրքերենով, «Էյվազլի» ու «Չայզամի» էր անվանել Սյունյաց Որոտան ու Նոր Առաջաձոր՝ հայկական ու հայեցի անուններով գյուղերը: Ինչու՞։ Ի՞նչ է, մոռացե՞լ ենք, թե ՀՀ առաջին նախագահը դեռ 90-ականներին էր Բերձոր, Ակնա, Վարանդա, Ջրական, Կովսական՝ /թվարկումը կարելի է շարունակել/՝ հայկական տեղանունների փոխարեն Լաչին, Աղդամ, Ֆիզուլի, Ջեբրայիլ և Զանգելան ասում՝ ընդ որում, միշտ հատուկ ընդգծված կոչելով՝ «գրավյալ տարածքներ»։ Ներկա վարչապետի ուղեղում էն գլխից է Տեր-Պետրոսյանը մեխել այս գաաղափարաբանությունը։ Հայոց հրաշք Շուշին՝ նրանց համար նոր չդարձավ «Շուշա»։

Այսօր շատ հհշաՀԱԿ-ականներ հպարտանում են, թե՝ Լ․ Տեր-Պետրոսյանի պաշտոնավարման ժամանակ էին Արցախի հայոց հողերն ազատագրվում։ 2008-ի մարտին, Սամվել Կարապետյանի հետ զրույցում էի ու նա ինձ ասաց բառացիորեն հետևյալը՝ «Վազգեն Մանուկյանը ինչ էլ անի-չանի, նա՛ է այն պաշտպանության նախարարը, որի ժամանակ նախագահից թաքուն, գողեգող հողեր էին ազատագրվում։ Բայց քանի որ մեր ազգը առհասարակ վարժ է անհող ապրելու, հողի հարգը ըստ արժանվույն չի գիտակցում, երկրին հող ավելացրած մարդկանց հարգն էլ չի՛ կարող ճիշտ գնահատել և ունենալ այդ գիտակցությունը»։ Հետո՝ հիշեց, թե իր պատրաստած՝ «Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետություն և ազատագրված շրջաններ» վերնագրով քարտեզը հրատարակվելուց հետո ինչպես էր գրախանութներ գնում, բայց բոլորը՝ «ազատագրված» բառը տեսնելով վախենում ու մերժում էին։

«Քարտեզը քանի տպարան եմ տարել, վերնագրին նայում, հրաժարվում էին հրատարակել։ Ի վերջո, մի տպարան առանց հասցեն նշելու՝ համաձայնեց տպել․․․Տպելուց հետո՝ քարտեզը ձեռքիս գրախանութից գրախանութ էի գնում, քարտեզը վախենում էին ընդունել։ «Ազատագրվա՜ծ»՝ ասում էին և վախեցած մերժում։ Երկրի նախագահն էր մերժում, նա՛ էր ստեղծել այս մթնոլորտը»։

Հիմա՝ 90-ականների այս մթնոլորտով սնվածից ի՞նչ եք սպասում․․․

Հեղինակ՝ Ա․Ե․

Աղբյուր` Փաստինֆո