Փաստ ինֆո

Քաղաքականության հիմքում պետք է լինի գաղափարախոսություն, դա աքսիոմա է: Չկա գաղափարախոսություն, կամ աշխարհայացք, չի կարող լինել արդյունավետ կուսակցություն և որպես հետևանք չի կարող լինել կանխատեսելի ապագայով պետություն, եթե այդ պետությունը վտանգի մեջ չի ու չի գոյատևում իներցիայով՝ արտաքին վտանգների բացակայությամբ պայմանավորված: Այս մասին ֆեյսբուքում գրել է քաղաքագետ Ստեփան Դանիելյանը.

«2018-ի իշխանափոխության հիմնական պատճառը պետական գաղափարախոսության սնանկություն էր, որի հետևանքը էլ եղավ Արցախի պարտությունը:

Հիմա այդ պրոցեսը շարունակվում է, մենք ունենք գաղափարախոսություն ու աշխարհայացք չունեցող իշխանություն և ընդդիմություն ու երկուսի գոյատևումն էլ ունի իներցիոն բնույթ: Երկուսն էլ իրենց լեգիտիմությունը որոնում են միմյանց մեջ (միմյանց դեմ պայքարի միջոցով փորձում են հիմնավորել իրենց գոյության իմաստը): Դա քաղաքական պայքարի իմիտացիա է, որը բոլորն էլ զգում կամ հասկանում են (ով հասկանում է, ով զգում՝ առանց հասկանալու):

Եթե չլինի այս իշխանությունն, ապա հանուն ինչի էր պայքարելու ընդդիմությունը, եւ հակառակը, եթե չլինեին "նախկիններն", ինպես էին իրենց գոյությունը հիմնավորելու "ներկաները", որոնց բնորոշելու համար որեւէ քաղաքական տերմին դժվար է գտնել։

Արդյունքում երկուսն էլ չեն կարող ունենալ կայուն ընտրազանգված, ինչպես նաև պարտնյորներ դրսում, որովհետև անհասկանալի ու անկանխատեսելի են, այսինքն դառնում են ընդամենը կարճատև ժամանակահատվածի համար օգտագործման գործիքներ:

Հ.Գ. Կուսակցությունների աշխարհայացքն ու գաղափարախոսությունն, ամենից զատ, ունի նաև ներքին կազմակերպման համար կարևոր նշանակություն ներկուսակցական կյանքի մոտիվացիայի, միջանձնային առողջ փոխհարաբերությունների ու արդարության վրա հիմնված անհրաժեշտ բաց ու հստակակ կանոնակարգ կազմակերպման համար:

Ներքաղաքական պայքարը նման կուսակցությունների միջեւ մրցակցությունն է, որոնք հասարակությանն առաջարկում են իրենց արժեքներն ու կազմակերպման ձեւերը, հակառակ դեպքում իրենք ում ... են պետք»։

Աղբյուր` Փաստինֆո