Փաստ ինֆո

Արդեն մի քանի օր է ՝ Սահմանադրական դատարանում՝ 4 քաղաքական ուժերի /«Հայաստան» և «Պատիվ ունեմ» դաշինքներ, «Զարթոնք» և «Հայոց հայրենիք» կուսակցություններ/՝դիմումի հիման վրա քննվող գործի համատեքստում ականատես ենք լինում իրավապահ պետական համակարգի բարձրաստիճան պաշտոնյաների /իմա՝ պետական ուժային կառույցների/ ինքնաոչնչացման հրապարակային դրսևորումներին։

Իրականում՝ խնդրո առարկա կառույցներում սույն գործընթացին վերջին 3 տարում մենք ամեն օր և ամեն ժամ ենք ականատես եղել, սակայն ՍԴ-ն յուրահատուկ կատալիզատորի դեր է խաղալով ամեն բան հրապարակային և ակնառու է դարձնում՝ այսինքն՝ առավել տեսանելի, լսելի, ընկալելի․․․

Ըստ այդմ, անհնար է չփաստել, որ Հայաստանում պրոֆեսիոնալ իրավաբանների կողքին կան իշխանության կցորդի դեր ստանձնած կամ որ զավեշտալի է՝ սեփական անձն ու մասնագիտությունը մեկ անձի շրջանակում տեղավորած և պարփակած՝ իրավաբաններ։ Ընդ որում, այս փաստն ավելի ցայտուն է դրսևորվում այն համատեքստում, որ վերջին 3 տարիներին դատական համակարգն, օրինակ՝ հատուկ թիրախավորված լինելով իշխանության կողմից, որպես ինքնապահպանական ռեակցիա ավելի ազատ և անկաշկանդ է սկսել դրսևորվել՝ իրականում նաև կամավոր անցնելով կատարսիսի փուլով։

Մեկ այլ կարևոր հանգամանք՝ եթե նախկինում հաճախ էր խոսվում փաստաբանների՝ դատախազության հետ սինքրոն գործելու մասին, այսօր կարելի է արձանագրել՝ հանրության շրջանում խիստ բարձրացել է փաստաբանների դերն ու նշանակությունը, ինչը կարևոր գործոն է մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության համատեքստում։

Այսօր Բարձր դատարանում ԿԸՀ նախագահ Տ․ Մուկուչյանը՝ հայտնվելով «Պատիվ ունեմ» դաշինքի ներկայացուցիչ՝ նախկին արդարադատության նախարար Դ․ Հարությունյանի և ՍԴ-ում որպես 3-րդ կողմ ներկայացող ներկա արդարադատության նախարարի պաշտոնակատարի արանքում և վերջինիս՝ անմիջական հավատաքննության ճիրաններում, մի տեսակ՝ փափուկ ճնշման տակ հրահանգավորված հարցաքննության էր ասես ենթարկվում։

Ընդհանրապես, ուշագրավ է, որ ԿԸՀ-ն էլ, ուժայիններն էլ երբ իշխանության ներկայացուցիչներին վերաբերող ընտրախախտումների, ատելության խոսքի և սպառնալիքների վերաբերյալ Բարձր դատարանի, ընտրությունների օրինականությունը բողոքարկող կողմերի ներկայացուցիչների հարցերին են պատասխանում, գերադասում են մնալ ընդհանրական պատասխանների շրջանակում, իսկ վարչապետի պաշտոնակատարի ատելության խոսքի և հեղինակային սպառնալիքի իրավական որակումը տալու փոխարեն՝ առաջնորդվելով «շառից, փորձանքից հեռու» մտայնությամբ՝ մշտապես փորձում են արդարացնել կամ առնվազն՝ ժողովրդական մոտիվներ ու երանգներ հաղորդել դրանց՝ բացարձակ մոռանալով, որ հանձին խնդրո առարկա սուբյեկտի՝ հանրությունը գործ ունի պետական բարձրաստիճան պաշտոնյայի, իսկ խորհրդարանական պետության դեպքում՝ առաջին դեմքի հետ։

Եվ եթե ԿԸՀ նախագահը գոնե հղում է անում բոլոր քաղաքական ուժերին կանխավ ուղղված՝ իր հայտարարությանը՝ սպառնալիքներից և ատելության խոսքից զերծ մնալու համատեքստում, ապա՝ գլխավոր դատախազության համար՝ այն, ինչ կապված է Փաշինյանի հետ, փաստորեն, քննարկման ենթակա լինել չի կարող։

Ըստ ամենայնի, հենց այս մոտիվով է կազմվել գլխավոր դատախազության 1000 էջանոց՝ իրենց իսկ բնորոշմամբ՝ «թղթակցությունը»՝ որտեղ Բարձր դատարանում ըստ դիմող կողմերի բարձրացրած հարցերի՝ քննման ենթակա դրվագներում ցորենը որոմից զատելու լուրջ խնդիր կա։ Մի տեսակ՝ ակամայից հիշում ես Շառլ Պերոյի անզուգական հեքիաթը

Այս դեպքում, դատախազությունում, թերևս, առաջնորդվել են մի սկզբունքով՝ պեղել-գտնել իրենց վարույթներում գտնվող ցանկացած նյութ, որը չի վերաբերվում քաղաքացիական պայմանագրին։

Սա նույնպես, ի դեպ, վախի մթնոլորտում գործունեություն ծավալելու յուրատեսակ օրինակ է։

Աղբյուր` Փաստինֆո