Փաստ ինֆո

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.  «Պետություն կառավարելը չափազանց պատասխանատու գործ է։ Միայն առանձին ղեկավարների է հաջողվում պատվով կատարել իրենց առաքելությունը։ Եվ պատահական չէ, որ շատ քիչ են այն դեպքերը, որ երկրների ղեկավարներն իրենց հատուկ ջանքերի և խորագիտության միջոցով ճանապարհ են հարթում պետության հզորացման համար։ Այնինչ այդ նույն երկիրը ապաշնորհ կառավարիչների ղեկավարման արդյունքում կարող է ոչ միայն տևական ժամանակ ճգնաժամի մեջ հայտնվել, այլև անգամ իր ունեցածն էլ կորցնել։

Ուստի հասկանալի է դառնում, թե ինչու է քաղաքականության մեջ և միջազգային հարաբերություններում իրողությունները վերլուծելիս հատուկ նշանակություն տրվում անձնային գործոնին։ Եթե հազարամյակների լույսի ներքո հայացք նետենք հայոց պատմության վրա, ապա կտեսնենք, որ ունեցել ենք եզակի լայնախոհ թագավորներ, որոնք ջանք ու եռանդ չեն խնայել հայոց պետականության հզորացման համար։ Սակայն պատմության ընթացքում շատ են այն թագավորների և իշխանավորների կերպարները, որոնք իրենց անձնական շահերը վեր են դասել պետականությունից և ապաշնորհության ու օտարամոլության պատճառով դուռ են բացել օտար նվաճողների համար՝ պատճառ դառնալով երկրի թուլացման և, ինչու չէ, նաև պետականության կործանման համար։ Պատմության հետ այս զուգահեռները թերևս շատ կարևոր են՝ հաշվի առնելով Հայաստանի այսօրվա իրավիճակը։

2018 թվականին, երբ Փաշինյանին հաջողվեց իշխանության գալ, նա առաջին իսկ օրերից ամենաառաջնային սանդղակում դրեց նեղ անձնային-քաղաքական շահերը։ Եվ պատահական չէր, որ իր հայտարարություններում Փաշինյանն իրենց իշխանությունը նույնականացնում էր պետության հետ, իսկ իրենց ցանկությունները՝ ժողովրդի ցանկությունների հետ։ Իրականում նրանք միշտ էլ պետության ու ժողովրդի անվան տակ միայն իրենց շահերն էին առաջ տանում, իսկ ավելի ստույգ՝ միայն մեկ անձի շահերն ու անձնական շահագրգռվածությունները։ Իր վարչապետության ողջ ընթացքում Փաշինյանն այդպես էլ դուրս չեկավ ոխակալության ու «մուռ հանելու» սինդրոմից։ Քանի իշխանական լծակներն իր ձեռքում են, նա ձգտում է վրեժ լուծել այն կառույցներից, ուժերից ու անհատներից, որոնք ինչ-որ ժամանակ, ինչ-որ պահի, ինչ-որ կերպ «նեղացրել» են իրեն, որևէ կերպ «տրորել են ոտքը», համարձակվել են քննադատել իշխանություններին և իր «թանին թթու ասել», կամ նրանցից, ումից Փաշինյանն անձամբ վտանգ է տեսնում։

Ու մանրախնդրության հարցում Փաշինյանն իրեն հավասարը չունի։ Պետության սուբյեկտայնության պահպանման խնդիրներով զբաղվելու փոխարեն նա հերթով «մուռ է հանում» ԵՊՀ-ից, Արցախից, բանակից, Արցախն ազատագրած հերոսներից, գեներալներից, իսկ հիմա արդեն նաև Սյունիքից։ Հիմա բռնաճնշումների են ենթարկվում Սյունիքի այն համայնքապետները, ովքեր փորձում են դիմադրել Փաշինյանին Սյունիքի հարցում հակառակորդին զիջումներ կատարելու խնդրում։ Դրա համար էլ նրանց նկատմամբ կեղծ մեղադրանքներ են ներկայացվում և շինծու գործեր հարուցվում։ Ու քիչ չեն նաև այն դեպքերը, երբ Փաշինյանի ռեպրեսիաների խոշորացույցի տակ են հայտնվում նաև առանձին անհատներ։

Դե, Ռոբերտ Քոչարյանի «գործը» նույնիսկ մեկնաբանության կարիք էլ չունի: Բժիշկ Արմեն Չարչյանի կալանավորումը ևս դրա վառ ապացույցներից է։ Նման օրինակները քիչ չեն, ու բոլոր դեպքերում գործ ունենք վերը նշված վախերի, «նեղացածության», իսկ ընդհանուր առմամբ՝ պարզ քինախնդրության հետ: Եվ չենք էլ զարմանա, որ հետո պարզվի, թե ժամանակին Փաշինյանը, օրինակ՝ Արմեն Չարչյանին մի խնդրանքով դիմած ու մերժում ստացած լինի։ Կամ՝ ժամանակին Պղնձամոլիբդենային կոմբինատից «նեղված» լինի: Ու այդպես շարունակ: Կա նաև մյուս հանգամանքը. Փաշինյանը ինտենսիվ ձերբազատվում է այն մարդկանցից, որոնք խանգարում են նրան կյանքի կոչել իր «ծրագրերը», որոնք, ինչպես ժամանակն է ցույց տալիս, ամենևին կապ չունեն Հայաստանի ու հայ ժողովրդի շահերի հետ: Սրա վերջին վկայությունն էլ Գրիգորի Խաչատուրովի՝ երրորդ բանակային կորպուսի հրամանատարի պաշտոնից ազատելն է:

Մի խոսքով, մարդն այդպես էլ երկրի ղեկավար չդարձավ, չհասկացավ պետության ու պետական շահի կարևորությունը ու մնաց «նեղացկոտ երեխայի» բարդույթների մեջ: Արդյունքում գլխատվեց ու վարկաբեկվեց բանակը, հանրության մեջ սերմանվեց ատելություն հաջողակների ու սեր՝ անհաջողակների հանդեպ, բոլոր ոլորտներում դուրս մղվեցին պրոֆեսիոնալները՝ իրենց տեղը զիջելով «քայլողներին», որոնք ձախողեցին հնարավոր ու անհնար ամեն ինչ: Ի՞նչ ունենք արդյունքում. Արցախի տարածքի 75 տոկոսի կորուստ, առնվազն 5000 զոհ, բազմահազար վիրավորներ, խայտառակ պարտություն, ավերված տնտեսություն, պետական կառավարման կաթվածահար համակարգ, ատելության ու թշնամանքի մեջ մխրճված հասարակություն ու վերջին ընտրությունների արդյունքում ապագա, որն ուղղակի անորոշ ու սարսափեցնող է...»

Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Փաստ» թերթի՝ 10․07.21թ համարում։

Աղբյուր` Փաստինֆո