Փաստ ինֆո

Փաշինյանը հաղթել է Հայաստանի ընտրություններում։ Ըստ էության, հենց երեկ ավարտվեց թավշյա հեղափոխությունը, և հիմա նոր՝ հին վարչապետը կարող է իր ժողովրդին տանել, թեկուզ ՆԱՏՕ, թեկուզ «Թուրան», ոչ ոք նրան ոչինչ չի կարող հակադրել։ Այս մասին Տելեգրամի իր ալիքում գրել է ռազմական լրագրող Ալեքսանդր Խարչենկոն:

Մոսկվայում հայերը հաճախ ինձ պատմում էին ազգային հերոսների՝ դաշնակների ու ֆիդայինների մասին, որոնք առանց հապաղելու իրենց կյանքը կտան հանուն հայկական հողի և բառացիորեն մոտ օրերս պատրաստ են գրոհել Արարատը։ Երբ ես եկա Ղարաբաղ, ուշադրություն դարձրի այն երիտասարդ զինակոչիկներին, որոնց ուղարկել էին ռազմաճակատ՝ դուրս հանելով գերժամանակակից սրճարաններից, որտեղ նրանք պատրաստում էին սմուզիներ և լատե։ Ֆիդայիններն ու դաշնակները մնացին այն սերնդի մեջ, որը հաղթեց Ղարաբաղյան առաջին պատերազմում... Իսկ երիտասարդները ճամարտակեցին ՀՆԱ-ի աճի, ներդրումների մասին և անվերապահորեն աջակցեցին Փաշինյանին։

Ցավոք, նոր սերունդն ընտրեց տնտեսական բարեկեցության աճի ճանապարհը՝ այն փոխանակելով պատմական իրավահավասարության հետ։ Պատմության մեջ իր դերի պաշտպանությունը պահանջում էր հսկայական տնտեսական ռեսուրսների և բազմաթիվ զոհերի ներդրում։ Հայ ազգը չցանկացավ վճարել այդ գինը և որոշեց ինտեգրվել գլոբալիստական գործընթացներին։ Դրանից հետեւում է մի քանի եզրակացություն.

1. Քոչարյանի քաղաքական կարիերան ավարտվեց մինորային նոտայով։

2. Փաշինյանն ամեն ինչ կանի՝ Անդրկովկասում ռուսական ազդեցությունը նվազեցնելու համար։

3. Թուրքիայի հետ հարաբերությունների վերականգնումն՝ ընդամենը ժամանակի հարց է։

4. Հայաստանը ոչ ոք չի գրավելու, այդ երկրին հատկացվելու է զուտ տարանցիկ միջանցքի դերը և ոչ ավելին։ Առավելագույնը, որ կարող են ակնկալել հայերը՝ վրացական սցենարն է։

5. Ուժեղ բանակն այլևս ոչ մեկին պետք չէ Հայաստանում։ Բոլոր անհաջողությունները կվերագրվեն ՀԱՊԿ-ին: Ռուսաստանին կմեղադրեն իրենց դաշնակցին հանձնելու մեջ և այդ համեմունքի տակ կփորձեն մեր ռազմակայանը հեռացնել Գյումրիից:

6. 5 տարի անց մեզ Ղարաբաղից դուրս կհրավիրեն։ Վերջին ռուս խաղաղապահի դուրսբերումից հետո այնտեղից կհեռանա վերջին հայը։ Մեղավորը, իհարկե, կլինի Ռուսաստանը։

7. Զանգեզուրի միջանցքն իրականանալու է։

8. Թուրքիան եւս մեկ քայլով ավելի մոտ դարձավ Ստամբուլից մինչեւ Իսլամաբադ միասնական տրանսպորտային միջանցքի կառուցմանը։

Դեռ դեկտեմբերին տեղեկություն ունեինք, որ փակ սոցհարցումների տվյալներով՝ Փաշինյանը կհավաքի ձայների ավելի քան 50 տոկոսը։ Հավանաբար, նման դասավորությունները հասկանում էին Կրեմլում, այդ պատճառով Ռուսաստանը բացահայտ չէր աջակցում թեկնածուներից ոչ մեկին։ Բայց ինձ համար բաց է մնում այն հարցը, թե ինչո՞ւ այսքան տարի հայկական ուղղությամբ հստակ քաղաքականություն չունեինք։ Պատերազմի ժամանակ հայերը որսում էին լրագրող Սոլովյովի բառացի ամեն մի բառը և փորձում էին այդ խորամանկությունների հետևում կռահել Մոսկվայի դիրքորոշումը։ Իսկ պաշտոնյաները լռում էին…

Ստեղծված իրավիճակում մենք որևէ մեկին մեղադրել չենք կարող, Ռուսաստանը չի ներկայացրել Անդրկովկասի զարգացման երկարաժամկետ և հասկանալի ռազմավարություն, դրա համար էլ պարտվել է պոպուլիստներին, որոնք խոստացել են կաթնային գետեր, երկնքից աստղեր և անսահման բարեկեցություն։ Նույնիսկ հիմարին է պարզ, որ դրանցից և ոչ մեկը հայերին իրականում չի սպասվում ... բայց այդ մասին նրանք ցավով կիմանան մի փոքր ավելի ուշ։ Եվ դա լինելու է «հայ ժողովրդի տառապանքները» երկար աշխատության մեջ բոլորովին մի նոր գլուխ, և առաջին տողերը, ցավոք, արդեն գրված են Ղարաբաղում զոհված մարդկանց արյամբ։

Աղբյուր` Փաստինֆո