Փաստ ինֆո

Թավիշը մուրճ էլ դառնա, ֆեյքերը չեն կարող կոտորակվել, իրական կյանքն այլ է, վիրտուալն՝ այլ։ Ֆեյսբուքում է, որ կարող է իմքայլական ամեն պաշտոնյա բազմաթիվ ֆեյքեր ունենալ, ֆեյքաֆաբրիկանտ լինել։ Կուսակցական, գերատեսչական, անձնական-ընտանեկան-պրովինցիալ ողջ ռեսուրսը, ի հավելումն՝ անցյալ դարից եկող մեկ-երկու օլիգարխները, աղանդավորական զանգվածը և որոշ այլ փոքրամասնություններ գումարեք իրար թե՝ բազմապատկեք՝ միևնույն է՝ ընտրատեղամաս մտնելու է շոշափելի, թանձրացական մեկ նիկոլական։ Իսկ ֆեյքերը սոցցանցերում են «սպասում» իրենց տերերին։

Քաղաքական ուժերի նախընտրական հանդիպումները բոլորիս աչքի առաջ են և անզեն աչքով իսկ տեսանելի է, թե որ ուժն է լինելու հաղթողը։ Ընդ որում, բնավ այն կարծիքը չեմ կիսում, թե՝ ՀՀ 2-րդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի գլխավորած «Հայաստան» դաշինքին տրվելիք քվեներն ընդամենը 1-2 տոկոսով ավելի կարող են լինել իշխանությանը տրվելիք ձայներից։ Շատ ավելի են լինելու, քանզի նիկոլական եռամյա պարտությունից մեր մեջքը շտկող հաղթանակների կարոտ է ժողովուրդը։ Բոլո՛ր բնագծերում։ Ժողովուրդն ընտրելու է հաղթանակը և հաղթողներին՝ այդպիսով «ո՛չ» ասելով, մերժելով ու ջնջելով պարտություն պարտադրողին և պարտության խարանը։

Տարբերությունը զգալի է լինելու, մեր քաղաքացիների հիմնական մասն ընտրելու է Հայաստանի անվտանգությունը և պաշտպանվածությունը, կայունությունը և որոշակիությունը։ Ներկա իշխանության պաշտոնավարման երեք տարիների ավերը հասարակության բոլոր սեգմենտներին է վերաբերելի եղել։ Այնպես որ, այս հակահայ իշխանությունը եթե իրական 20 տոկոս ձայն հավաքի, գոհ պիտի լինի։ Ի դեպ, այդ ձայները ձևավորողների մեջ են աղանդավորները՝ «Կյանքի խոսք», «Եհովայի վկաներ»՝ որոնք վիրտուալ իրականության մեջ կեղտաբերան ֆեյքեր են, իսկ այս օրերին աչքի են ընկնում իրենց ագրեսիվ ու կրքոտ նիկոլապաշտությամբ։

ՈՒշագրավ է, որ ՔՊ առաջնորդը 60+ տոկոսների մասին է հայտարարում շարունակ։ Ի՞նչ է սա նշանակում՝ եթե ոչ ընտրական հնարավոր կեղծիքների մասին կանխավ արված հաղորդում։ Ի վերջո, չկա այն պոտենցիալ ընտրողը, որը կարող է ապահովել հին օրերի երանելի թվերը։ Բայց իմքայլականներն այդպիսով փորձում են նաև կանխակալ տպավորություն ձևավորել, որն, իրականում չի ստացվում։ Բոլորի համար է տեսանելի, որ նրանց հանդիպումներին մասնակից են երեխաները, ոստիկանները և վարչական ռեսուրսով բերվածները։

2021-ի հունիսի 20-ին կայանալիք ընտրությունը շատ տարբեր է Երրորդ Հանրապետությունում տեղի ունեցած բոլոր ընտրություններից։ Սրանով հայ ազգը կատարում է ընտրություն՝ իր պատմական բնօրրան-Հայաստանի Հարապետությունում ապրելու- զարգանալու, սերունդներ տալու և՝ փախստական դառնալու, ազգային ինքնությունը կորցնելու, ըստ էության՝ կամավոր ուծացվելու միջև։

Նկատենք, որ քաղպայմանագրի կարգախոսը շատ անորոշ է և հայ ազգին չի վերաբերվում։ Երբ նրանց առաջնորդն ասում է «Ապագա կա», ճիշտ է ասում, բայց չի ասում, թե ու՞մ համար է խոստացվող ապագան։ Փոխարենը՝ վերջին 3 տարիներն ուղղակիորեն փաստում են, որ խոստացվող ապագայում Հայաստանը թրքահպատակ է լինելու /Վրաստանը՝ ձեզ օրինակ/, մեր հող ու ջրի տեր-տիրականը աստիճանաբար թուրքն է դառնալու, հայ մարդը չի լինելու։ Այդ գործընթացը նա արդեն սկսել է։ Ընդ որում՝ բոլոր կողմերից է սկսել՝ երկրի դարպասները կրնկի վրա բաց անելով թշնամու առաջ։ Թուրք-ադրբեջանցին, որ նույն բանն է, մեր բարձունքներն է գրավել ու հետ չի գնում, մեր ջրերն է յուրացրել ու հետ չի գնում, մեր սահմանը հայ զինվորը պաշտպանել չի կարող, քանի որ ներկա իշխանությունը չի թողնում, արգելում է, որ հայ զինվորն ինքնապաշտպանության դիմի, հայրենիքի սահմաններն ամուր պահի՝ դուրս վռնդի մեր հողից թուրք լամուկներին։ Լսվա՞ծ բան է՝ հայ զինվորին թուրք-ազերին գերեվարի՝ Հայաստանից կամ՝ ՀՀ իշխանությունը ամիսներ շարունակ անզոր լինի վերադարձնել մեր ռազմագերիներին ․․․

Հասկանալի է, չէ՞, որ «Ապագա կա» նիկոլական անորոշ կարգախոսը հայի մասին չէ, Հայաստանի մասին չէ։ Այդ կարգախոսն արդեն կիսով չափ իրականություն է դարձել՝ Արցախի 75 տոկոսը կապիտուլյացիոն պայմանագրի կնքմամբ՝ ալիևի տիրապետության տակ է, հայերն իրար դեմ սուր են ճոճում՝ ատելության խոսքը, բաժանարար գծերը, սևուսպիտակն անգամ ընտանիք են ներխուժել, ՀՀ սահմանային հատվածներին՝ երեք կողմից թշնամին ծանրումեծ նստած է։ Օղակի մեջ ենք 4 կողմից, քանի որ Լոռու մարզը որքան էլ ասենք՝ Վրաստանին է հարակից, պիտի չմոռանանք, որ երկաթուղու երկայնքով թուրքերն են և ընդհանրապես՝ այսօրվա Թբիլիսիում և հատկապես՝ Բաթումում տիրապետողը թուրքերն ու թուրքական կապիտալն է։

Հայաստանի քաղաքացին պիտի շատ մտածված, սթափ ընտրություն կատարի՝ այս կամ այն գործչին ու առաջնորդին սիրել-չսիրելու, համակրել-չհամակրելու դիսկուրսից դուրս գալով պիտի գնալ և ընտրել անվտանգ, պաշտպանված, կայուն Հայաստան ունենալու շանսը, Արցախի հարցը բանակցությունների ճանապարհով հայանպաստ հուն տեղափոխելու և կոնկրետ գործընթացներ սկսելու և հաջողություն արձանագրելու ունակ քաղաքական ուժին։ Ոչ թե՝ երևակայական տնտեսական հեղափոխության մասին ճամարտակող, այլ՝ իրական տնտեսական զարգացում, ռեալ ներդրումներ ապահովելու կարողականություն և փորձառություն ունեցողին, որ հայ մարդը կարողանա ազատ և արժանապատիվ կյանքով ապրել՝ մեր նախնիների, մեր և մեր զավակների սրբազան հայրենիքում։

Միայն ազգային ուժերի առաջնորդությամբ է, որ ազգը կարող է ապագա ունենալ։

Հեղինակ՝ Ա․Ե․

Աղբյուր` Փաստինֆո