Փաստ ինֆո

Երկու օր առաջ ՌԴ արտգործնախարար Լավրովը հայտարարել էր. «Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակը դեռ պետք է որոշվի, բայց դրա համար ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը պետք է աշխատի, որպեսզի հայերն ու ադրբեջանցիները կողք կողքի ապրեն։ Մի 2-3 տարի անց, եթե մենք նման կյանք ստեղծենք, կարգավիճակի բոլոր խնդիրները կլուծվեն շատ ավելի հեշտ»:

Ուշադրություն դարձրեք, Արցախի ապագա կարգավիճակի հարցը նման բարձր մակարդակով շոշափվում է պատերազմից հետո առաջին անգամ։ Բայց այստեղ կարևորն այն է, որ Թուրքիան, Ադրբեջանն ու Հայաստանը որևէ կերպ չեն մեկնաբանել այդ հայտարարությունը։ Դրանից կարելի է երկու հետևություն անել. առաջինը՝ գոյություն ունեն որոշակի պայմանավորվածություններ, որտեղ Նիկոլը՝ որպես բանակցություններում «գժականը միացրած" մարդ, չունի սուբյեկտայնություն, և երկրորդը՝ Լավրովը ցույց է տալիս, որ գոյություն ունի Արցախի կարգավիճակի հնարավորությունների պատուհան։ 

Այստեղ կարևոր է հասկանալ, որ ինչպես Լավրովի կողմից այս թեզը հնչեցնելու համար ընտրված ժամանակը, այնպես էլ հայկական կողմի արձագանքի բացակայությունը ընդգծում են այն, որ այդ որոշումը չի ենթադրում Նիկոլի մասնակցությունը դրա մշակմանը։ Սա ապագա իշխանության կանխավճարն է Հայաստանում։

Իսկ Նիկոլն այդ ժամանակ, փոխվարչապետ Մհեր Գրիգորյանի և պաշտպանության նախարար Վաղարշակ Հարությունյանի միջոցով, մոտ է Ալիևի հետ վերջնական պայմանավորվածությանը՝ ընտրություններից մի քանի օր առաջ Հայաստանի ինքնիշխան տարածքից ադրբեջանական զորքերը դուրս բերելու մասին։

Բանակցությունների ժամանակ հնչած փաստարկները հետևյալն են. ինձ ընտրական հաղթաթղթեր տալով՝ դուք ինձ հետ աշխատելու հնարավորություն եք ապահովում, Հայաստանում ցանկացած այլ իշխանություն կստիպի ձեզ զորքերը դուրս բերել միջազգային ճնշման տակ, իսկ ինձ որպես գործընկեր պահելով՝ դուք քարտ-բլանշ կստանաք ընտրություններից հետո ցանկացած փաստաթուղթ ստորագրելու և նոյեմբերի 9-ի համաձայնագրից դուրս եղած բոլոր բանավոր պայմանավորվածությունների կատարման համար։

Աղբյուր` Փաստինֆո