Փաստ ինֆո

«Հին Հռոմում գոյություն ուներ մի ասացվածք՝ «Վայ պարտվողին», - «Փաստինֆո» - ի եթերում հայտարարել է «Սթափ զրույց» բանավիճական հարթակի նախաձեռնող Քրիստինա Նազարյանը՝ զուգահեռներ անցկացնելով այսօր Հայաստանում ստեղծված իրավիճակի հետ։ Այսինքն՝ պարզ ու հասկանալի մեսիջ. երբ դու քո երկիրը հասցնում ես պատերազմի, իսկ հետո՝ այդ պատերազմում պարտության, ապա վա՜յ պարտված կողմին։ Այսուհետ նա ստիպված է լինելու գնալ մշտական զիջումների ճանապարհով։ Սա համաշխարհային պատմության մեջ հայտնի փաստ է, և Հայաստանն այստեղ բացառություն չէ։ Ցանկացած երկիր, որը հասցվել է այնպիսի պարտության, որին մեզ բերել է Նիկոլ Փաշինյանը, ստիպված գնում է զիջումների ճանապարհով։ Եվ այդպես կլինի այնքան ժամանակ, քանի դեռ այդ մարդը գտնվում է իշխանության ղեկին։ Քանի դեռ ժողովուրդը նրան չի ասել՝  «հեռացիր»։

«Թեև մենք հասկանում ենք, որ եթե Փաշինյանը գնում է արտահերթ ընտրությունների, ուրեմն գիտակցում է, թե որքան բարդ իրավիճակ է ստեղծվել երկրում,- շարունակում է զրուցակիցը։ Նա ընտրեց իշխանությունը պահելու միջանկյալ մեթոդը՝ սկզբում մի քանի ամսով, հետո մեկ ամսով, հետո մի որոշ ժամանակով, ինչը թույլ կտա իրադարձություններիիր իսկ գործարկած շղթան հասցնել մինչև ինչ-որ տրամաբանական, իր դիրքից, վերջին։  Թեպետ մինչև 2018-ի ընտրությունները նրա հռչակած հռետորաբանությունը բոլորովին այլ էր։ Այսօրվա՝ «ինչի ուզենք, դրա մասին էլ կպայմանավորվենք», «ինչ ուզեմ, այն էլ կստորագրեմ» սկզբունքով ցինիզմ չկար։ Բայց 2018 թվականի ընտրություններից հետո, լեգիտիմացնելով իր իշխանությունը, նա աստիճանաբար սկսեց բացահայտել իր ողջ հռետորաբանությունը և մեզ բերել այն իրադարձություններին, որոնք տեղի ունեցան։

 Մինչ այդ նա չի խոսել իր բանակցությունների զրոյական կետի մասին։ Նա ասում էր, որ պատրաստ չէ բանակցություններ վարել, քանի որ Ղարաբաղի ժողովուրդն իրեն չի ընտրել։ Հետո հայտարարեց, որ արդեն մի քիչ պատրաստ է։ Իսկ հետո, որ բանակցություններ չի վարում, ուղղակի Ալիևը նրան պատմել է բանակցային գործընթացի մասին, ինչն ինքնին աբսուրդ է, որովհետև Հայաստանում կա մարդ, ով կպատմի բանակցային գործընթացների մասին, և դա պետք է անի բացարձակապես ոչ Ալիևը»:

«Հենց այդպես էլ վարչապետի պաշտոնակատարը մեզ համակարգված կերպով բերեց նրան, ինչ տեղի ունեցավ։ Եվ մի անգամ հնչեց, որ Արցախի հարցի լուծումը պետք է ընդունելի լինի բոլոր կողմերի համար՝ Հայաստանի, Արցախի և Ադրբեջանի, ինչն ինքնին աբսուրդ է, որովհետև այդ լուծումը չի կարող հավասարապես ձեռնտու լինել հակամարտության կողմերին։

Մենք բոլորս հիշում ենք նրա՝ «Արցախը Հայաստան է, և վերջակետ» արտահայտությունը, որն ասվել է, հնարավոր է, պոպուլիստական նկատառումներից ելնելով՝ առանց հասկանալու պետության առաջին դեմքի պատասխանատվության չափը, որը դա ասում է։ Ի պատասխան Ալիևից լսեցինք. «Ղարաբաղը Ադրբեջան է և բացականչական նշան»: Եվ սկսվեց հայտնի իրադարձությունների շղթան։ Այսինքն՝ վարչապետի աթոռը զբաղեցնող մարդը մեզ համակարգված դրդեց պատերազմի, գիտակցաբար, թե ոչ, իմ կարծիքով, դա արդեն կարևոր չէ։

Կարևոր են արդյունքները, որոնք մենք ունենք. 5000-ից ավելի հայ զինվորների, Արցախի տարածքի 75%-ի, բուն հայկական Շուշիի, Հադրութի կորուստ և այլն: Իսկ հետո մենք կորցրեցինք 21 կմ ճանապարհ դեպի Սյունիք, ստացանք Շուռնուխի իրադարձություններ և հիմա արդեն կանգնած ենք այն տարածքների հանձնման հարցի առջև, որոնց մասին, սկզբունքորեն, գիտեինք արդեն նոյեմբերի 9-ից:

Մենք հասկանում էինք, թե ինչի ենք գնում, որովհետև ընդդիմության պահանջը, որ նա նոյեմբերի 9-ից անմիջապես հետո հեռանա, ժամանակավոր կառավարություն ստեղծի, որը մեկ տարի հետո նորմալ ընտրություններ կանցկացներ, երևի այդ պահին ամենախելացի որոշումն էր։ Բայց ստացվեց այլ կերպ։

Այսօր մենք ունենք մերկացած Հայաստանի սահման։ Եվ շատերը վերջապես հասկացան այն, ինչի մասին մենք խոսում էինք հենց սկզբից, որ Հայաստանը չէ, որ պաշտպանում է Արցախը, այլ Արցախն է պաշտպանում Հայաստանը։ Հայաստանի վահանն Արցախն էր, որը մենք կորցրեցինք, չկարողացանք պաշտպանել», - արձանագրում է Քրիստինա Նազարյանը ։

Հարցազրույցը վարեց Լանա Մշեցյանը

Աղբյուր` Փաստինֆո