Փաստ ինֆո

Սյունիքի բարձունքները ադրբեջանցիները GPS-ով չափչփել սկսեցին 44-օրյա պատերազմից անմիջապես հետո, երբ բունկերում մի քանի օր անցկացնելով և տեսնելով մեր բարեկիրթ ընդդիմության վարքագիծը, կապիտուլյանտը ձեռնմուխ եղավ իր «կիրթ» հարևանի / որին բարեկամ դարձնելն իր երազանքն է/ բոլոր քմահաճույքները կատարելուն՝ ուղղակիորեն ոտնակոխ անելով Հայաստանի անվտանգությունն ու սահմանների պաշտպանունակությունը։ Մինչ այդ, արդեն Հայաստանում հող էր նախապատրաստել իր գործարքների համար՝ վերացնելով կադաստրի կոմիտեի գեոդեզիայի և քարտեզագրության ՊՈԱԿ-ը։

Այն, ինչ այսօր տեղի է ունենում Սյունիքում, Սև լճի շուրջ, Իշխանասարում, Վերիշենում և այլ բնակավայրերում, ձմռանն արդեն Շուռնուխում սկսվել էր և ադրբեջան կոչվող՝ընդամենը խորհրդային 100-ամյա անցյալ ունեցող պետությունը ներկա իշխանության թողտվությամբ սկսել էր բզկտել մեր սահմանները։ Հետպատերազմական այն ժամանակ՝ անհարմար պայմաններում տեղակայված՝ Հայաստանի բանակային ստորաբաժանումները բարձիթողության էին մատնված և Սյունիքի գյուղերի բնակիչներն էին սեփական՝ համայնքային ուժերով պայքարում թշնամու դեմ։ Ո՛չ ԱԱԾ-ի, ո՛չ պաշտպանության նախարարության կառույցները չէին գործում։ Հրաման չկար խառնվելու, պաշտպանելու սեփական պետությունը ։ ՈՒ համայնքն էր պաշտպանությունը ստանձնել։

Բնականաբար, ԱԺ ամբիոնից 6 ամիս խնդրող Փաշինյանը գործ ուներ, որ պիտի ավարտեր, հիմա այդ ժամկետի վերջնագծի մոտ ենք։ Սցենարը կրկնվում է՝ ինչպես Արցախում եղավ, երբ Փաշինյանը ժամանակ խնդրեց բանակցային գործընթացին ծանոթանալու համար, որի ընթացքում ադրբեջանն իր ինժեներական կառույցներն ամրապնդեց սահմանին, հենակետերն ուժեղացրեց։

Իսկ ի՞նչ արեց Հայաստանը՝ 44-օրյա կապիտուլյացիոն պատերազմից հետո, երբ Արցախում ծառայող մեր տղաների մի մասին էլ Հայաստանի զորամասեր տեղափոխեցին։ Իր պաշտոնավարման ընթացքի միակ գործով՝ գյուղերում ասֆալտ փռելով հպարտացող իշխանությունը մատը մատին չխփեց անցած 7 ամիսներին ՀՀ սահմաններն ամրապնդելու առումով։ Արցախ հանձնած իշխանության կողմից հանձնարարություն չտրվեց համապատասխան գերատեսչությանը՝ Հայաստանի բանակային դիրքերը ամրապնդելու, հրատապ կերպով պատշաճ զորանոցներ կառուցելու և կահավորելու վերաբերյալ։ Բնականաբար, սա թանկարժեք զենքի ձեռքբերում չէր, դժվար բան չէր և ընդամենը մեկ ամսում կարելի էր այս հարցը լուծել։ Միտումնավոր չարվեց։

Փոխարենը՝ շռայլորեն դրա հնարավորությունը տվեց ադրբեջանին, ընդ որում, դեպի մեր սահմանները նախ՝ փոքր քայլերով մխրճվելու, իսկ հիմա արդեն՝ միանգամից Սյունիքում 3․5-6 կմ, Գեղարքունիքում՝ 2-3 կմ առաջ գնալու համար։ 250 հոգանոց զորքով, զինված, գիշերով․․․Սա դիվերսիա է, թե՞ ոչ։ Նախկինում ադրբեջանցիների այս արարքը որպես դիվերսիոն գործողություն կվնասազերծվեր մեր մարտունակ բանակի մարտիկների կողմից։ Տեսնվա՞ծ բան է՝ 44 օր թուրքիսրայելյան ուժերի ակտիվ մասնակցությամբ հայրենիքիդ մի հատվածի՝ հայկական Արցախի Հանրապետության դեմ ամենավայրագ մեթոդներով պատերազմ վարող թշնամուն, որը 7 ամիս անց պատերազմից՝ քո զավակներին գերության մեջ խոշտանգելով սպանում է, թողնել անարգել մուտք գործի հիմա արդեն Հայաստանի Հանրապետության տարածք և ագրեսորի դեմ կրակ բացելու հրաման չտալ։

Սա ի՞նչ ողորմելի վիճակ է, ինչի՞ է փորձում վերածել հայկական բանակն այս թույլիկ, աղանդավոր իշխանությունը՝ պատճառաբանելով, թե՝ փորձել են խուսափել զինված ընդհարումից։ Լավ, իսկ ե՞րբ, ի՞նչ գործողությունների դեպքում է, որ պիտի կրակի պատից կախված հայկական հրացանը՝ եթե ոչ թշնամու դիվերսիայի դեպքում։ Թե՞ ներկա իշխանության ստեղծած նոր տիպի ոստիկանությանն է, որ պիտի կրակելու հրահանգ տրվի՝ ընդդիմադիրների դեմ պայքարում, ներքաղաքական բախումներ հրահրելիս կամ՝ վասն կապիտուլյանտի անձի պաշտամունքի։

Հայկական բանակը չկրակող չի եղել երբե՛ք, մեր զենքը բացառապես թշնամու դեմ ուղղելու համար է։ Իր ոչ միայն ներկա՝ իշխանական, այլև՝ նախկին՝ ընդդիմադիր կյանքով ու կենսագրությամբ է կապիտուլյանտը ցույց տվել սեփական նախընտրությունները, երբ հային հայի դեմ էր ուղղում, սադրանքներ հրահրում քաղաքացիների և ոստիկանների միջև, հետո էլ ասում՝ հոգիս փառավորվում է, որ ոստիկաններից մահակ ու վահան եք խլում։ Հիմա, ի դեպ, հակառակի համար է նրա հոգին փառավորվում՝ երբ իր անձի պաշտամունքին լծվածներն են ժողովրդի վրա մահակ բարձրացնում։

Երեկ, ԱԺ-ում բարձրագոչ ճամարտակող իմքայլականները, որ հասարակությունը սև ու սպիտակի բաժանած՝ ամեն օր ատելության դոզան ավելացնելով են զբաղված, իշխանության կողքին կանգնելու, համախմբվելու մասին հոխորտալից տեքստեր էին ասում։
Ո՞ր իշխանության՝ Հադրութն ու Շուշին առանց կռվի թուրքին նվիրո՞ղ, Հայաստանի սահմանները առանց կրակոցի հանձնո՞ղ․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո