Փաստ ինֆո

Ի ծնե պոպուլիստ, հիմա նաև՝ որպես խարան հայ ազգի՝ կապիտուլյանտ- պոպուլիստ վարչապետի ժ/պ-ն՝ քաղաքական գործընթացները պրիմիտիվացնելու իր մակարդակին համահունչ այսօր պիտի չընտրվեր, որ մեկ շաբաթ անց կրկին չընտրվեր, որից հետո՝ պիտի ցրվեր այս ուսապարկերի մեծամասնություն՝ դատարկ թղթի տակ ստորագրողների խորհրդարանը։

Բնականաբար, 3 տարի շարունակ ոչ մի ոլորտում առաջընթաց չգրանցած վարչապետը վստահ լինելով, որ իր հանդեպ անգամ ամենաքնքուշ զգացումներ տածող ԼՀԿ-ն էլ իրեն քլնգելու բազմաթիվ առիթներ ու հնարավորություններ ունի, իսկ իր պատճառաբանությունները՝ քամի ու ջուր են, որպես փրկօղակ կառչեց ՀՀ 3-րդ նախագահ Սերժ Սարգսյանի վերջին հարցազրույցից։ Մեկ էլ՝ լրագրողներից։

Նախկինների թեման բերանի ծամոն դարձրած կապիտուլյանտն, այսպիսով, հնարավոր արտահերթից առաջ շարունակում էր նախահարձակ աճպարարության իր սեանսները, քանի դեռ չէին հնչել ՀՀ անվտանգությանն ու բանակի պաշտպանունակությանը վերաբերող հարցերը։ Եվ քանի որ այդ հարցերի մի զգալի մասի հնչեցնողը ևս նախկին լրագրող էր՝ ԱԺ պատգամավոր Թագուհի Թովմասյանը, Փաշինյանն իրեն հատուկ՝ բոլորը մեղավոր են՝ բացի ինձնից տրամաբանությամբ՝ մեր անվտանգությանն սպառնացող նոր մեղավորներ գտավ։ ՄեղավորըԶԼՄ-ներն են, լրագրողները, անվտանգային հարցերը նրանք է, որ բարձրաձայնում են, լսելի են դարձնում․․․ Ադրբեջանի համար։

Իյա, իրո՞ք․․․

Իսկ ի՞նչ էր ասում Թ․Թովմասյանը։ Ասում էր՝ «Վարդենիսից մինչև Ջերմուկ մեր սահմանը մեծապես երկարել է, և մենք ձևավորել ենք առաջնագիծ, որը մինչև հիմա նույն վիճակում է։ Կես տարվա ընթացքում ոչինչ չի փոխվել»։

Ասում էր նաև՝ որ «մենք առաջնագծում ունենք վրաններ, որոշ դեպքերում ցելոֆոնապատ վրաններ, որոնք ադրբեջանցիները տեսնում են։ Նրանք տեսնում են, որ մենք վրաններում ենք քնում, հողի վրա, իսկ իրենք՝ այլ պայմաններում։ Տեղ համայնքի մոտ իրենք արդեն տեխնիկայով խրամատավորվում են, փոխարենը՝ մենք դա չենք անում»։

Եթե նա էլ չասեր, այդ իրավիճակի մասին փաստող տեսանյութերը համացանցում պարբերաբար են լինում։ Զինվորնը հո քար չէ՞, անգամ պատերազմի ավերից ու հազարավոր մահերից հետո ինչու՞ ներկա կառավարությունը ձեռնմուխ չեղավ նորմալ խրամատներ կահավորելու, զորանոցներ կառուցելու գործին։ Դա գոնե կարող էին համապատասխան գերատեսչություններն իրականացնել՝ մոբիլիզացնելով այդ գործը պետական և ոչ պետական սեկտորը։ Բայց չեն անում։ Ինչու՞։ Այսքանից հետո՞ էլ բանակն ու անվտանգությունը ելակի և մայկատրուսիկի մակարդակով է շարունակում ընկալել երբեմնի գերագույն գլխավորը, որն իր վերարտադրությունից զատ այլ խնդիր չունի։

Նախկին լրագրողը հիշեցրեց նաև ՀՀ սահմանամերձ մարզերում հարևանների հետ սահմանազատումների հետ կապված մտահոգությունները․ այստեղ, փաստորեն, տեսանելին անգործությունն է, իսկ անտեսանելին՝ մտահոգություններ առաջացնող․․․ Այսինքն, մինչ թշնամին իր գործն անում է, մերոնք նայում են, թե ինչպես է Ալիևն իր գործն անում։ Իսկ այս համատեքստում ուղղակի զավեշտական է հնչում պոպուլիստի խոսքը․ «Մենք պետք է պատրաստվենք անվտանգության, տարածաշրջանային կայունության։ Մեր տարածաշրջանում իրադրությունը պետք է փոխվի, բայց դա միայն մեզնից չի կախված»։

Այն, որ պատերազմից կես տարի անց էլ մենք չունենք կահավորված առաջնագիծ, խրամատներ և մեր անվտանգությունը մեղմ ասած՝ մտահոգիչ վիճակում է գտնվում, միայն ու միայն նախկին լրագրող, ներկա ԱԺ պատգամավորի հարցը չէ։ Այն հայ ժողովրդին հուզող հարց է, այն նույն ժողովրդին, որն այդպես էլ չտեսավ ու չիմացավ, թե ինչպիսին էր՝ Փաշինյանի կողմից՝ իրեն տրված իշխանությունը։ Որի մասին հատուկ օրերին է հիշում նա, իսկ բոլոր մնացած օրերին ինքն ու իր շրջապատ են վայելում այդ իշխանությունը։

Ողջ պատերազմի ընթացքում թշնամուն նշաններ տվող իշխանությունն ու նրա ղեկավարը, մոռացե՞լ է, թե՝ ո՞նց էր զանգում ու իր տափակ հարցերով փորձում զինվորից գաղտնիքներ կորզել։ Թե՞ ադրբեջանցիներին տրված հայկական անձնագրերի պատմությունը ջրվեց գնաց։ Ի վերջո, այն ո՞վ էր, որ ի լուր աշխարհի կոչ էր անում, ընդ որում, կոնկրետ թիվ նշելով, որ նոր զորացրվածներից այսքան ու այսքան զինվոր՝ զրահաբաճկոնով, բանով գան հավաքակայան՝ Արցախ մեկնելու։

Նման փաստեր շատ են եղել և դեռ կփաստվեն, բայց այն, որ երեսի զոռով վարչապետի ժ/պ դարձածը առիթը բաց չթողեց մեղադրական տոնով խայթելու լրատվամիջոցի ղեկավարին, թե՝ «Մյուս անգամ հրապարակեք որ կոորդինատներում չունենք խրամատներ, որտեղ ենք ուժեղ, որտեղով չարժի հարձակվել։ Մենք հասկանում ե՞նք՝ ինչ ենք անում»։

Այ, քեզ բան, այստեղ նախահարձակ լինելն էլ չի փրկի Փաշինյանին, քանի որ ինչ-ինչ, բայց Հայաստանի /նաև՝ Արցախի/ անվտանգության մասին մտածողի դերում ի՛նքն անգամ իրեն չի կարող պատկերացնել, ուր մնաց թե՝ ժողովրդին համոզելով նախընտրական «աչոկ» հավաքի։ Նորից հիշել է նա, որ ՀՀ-ում իշխանությունը 2018թ.-ից պատկանում է ժողովրդին։ Եվ ինքն իրեն համոզում է, թե՝ այլևս չի կարող փոխվել։ Այսինքն, նա արդեն սկսել է թավշյա օրերի մուտիլովկաները։

Այստեղ կարելի է նաև համաձայնել նրա հետ, մանավանդ, որ ժողովուրդը միայն քպականների խնամի-ծանոթ -բարեկամները չեն, ժ/պ-ին ձայն տվող նոսրացած զանգվածը չէ՝ հանձինս՝ թուրքիայի հետ առևտուր անողները, աղանդավորներն ու ԼԳԲՏ համայնքի ներկայացուցիչները, ոչ էլ՝ արտադրական կանեփի բիզնեսից հորթային հրճվանք ապրող և մարիխուանայի օրինականացման թեմայով հրճվողները չեն, ՝ այլ գիտակից հայ մարդիկ են՝ որոնք շատ լավ հասկանում են, թե ո՛վ է իրենց դիմաց կանգնած, ու՛մ շահերն են պաշտպանում ներկա ապիկար իշխանությունները և նրանց թեկնածուն և ու՛մ պատճառով էր որ Արցախն ու Հայաստանը, բոլորս այսօր այս ողբերգական վիճակում հայտնվեցինք, որպիսին չէր եղել անցած ոչ մի իշխանության ժամանակ։

Հեղինակ՝ Մարինե Մինասյան

Աղբյուր` Փաստինֆո