Փաստ ինֆո

Նարեկ Թումանյանը 2020 թվականի հուլիսին Նոր Գեղիից ծառայության մեկնեց՝ չպատկերացնելով, որ 2.5 ամիս հետո պատերազմ է սկսվելու։ Սեպտեմբերի 27-ին Հադրութում էին ու կիրակին սովորականի նման առօրյա ծառայության մասին կազդարարեր, եթե մոտակայքում լսվող պայթյունի ձայներն ահագնացող չլինեին։ Հասկացան, որ պատերազմ է սկսվել։

«Սարի լանջին երեք խաչ կար, որ լուսավորվում էր։ Ամեն երեկո աղոթում ու խաչակնքվում էինք։ Այս օրը լուսինը հավասարվել էր խաչին։ Կարծես երկինքն էլ էր գուշակում՝ ինչ է լինելու, խաչն էր ու ադրբեջանական պաշտամունքի լուսինը։ Առավոտյան առաջին հարվածները եղել են հենց այդ երեք խաչերին»,- «Փաստինֆո»-ին պատմել է Նարեկը։

Թշնամու հրետանին էր աշխատում, ռմբակոծվում էր նաև Հադրութ քաղաքը և դա ավելի վախեցնող էր։ Սարսափը սրտերում, ընդամենը 2 ամիս ծառայության մեջ գտնվող երիտասարդներն առանց վարանելու մղվեցին առաջնագիծ՝ պայքարելու հայրենիքի համար։

«Առաջին օրվա տեսածը մինչև հիմա մտքումսա։ Երկնքում աստղերից շատ ԱԹՍ-ներ էին թռչում։ Որոշ ժամանակ հետո մեզ մեքենաներով ուղարկեցին են դեպի սահման։ Կանգնել էինք, զորքը իջնում էր, քողարկվում էր, շրջակայքը ռմբակոծում էին, մենք էլ այդ տարածքներով էինք շարժվում» ։

Վերևից կրակ էր թափվում, իսկ զինվորները սպասում էին թշնամու հետ դեմ դիմաց կռվին։ Կրակոցները կային՝ թշնամին՝ ոչ։ Զգում էինք միայն հրետակոծության հետևանքները»,- պատմել է պատերազմի մասնակից ժամկետային զինծառայողը։

Վիրավորներն ու զոհերը շատ էին, սակայն, ինչպես նշեց զինվորը, հետզհետե զգացմունքները սառեցին, ավելի սառնասիրտ էին դարձել։ Սկսել էին արագ կողմնորոշվել, վիրավոր ընկերներին՝ օգնություն ցուցաբերել։

«Առաջին օրերը վիրավոր տեսնելը ծանր էր, բայց ահավոր սառնասիրտ էինք դարձել։ Երբ կողքդ ընկերդ զոհվում է, դու ներքուստ ցավում ես, բայց ֆիզիկապես ցույց չես տալիս»։

Նարեկն ընտանիքին հազվադեպ էր զանգում։ Իսկ երբ ստացվում էր զանգահարել, վստահեցնում էր, որ մարտական գործողություններին չի մասնակցում։ Պատերազմի ընթացում է իմացել, որ հայրը ևս կամավորագրվել է՝ որդուն տեսնելու ու պաշտպանելու համար։ Նարեկը պատերազմում լսել է շատ ծանոթ ու հարազատ ձայնը։

«Ձայն եմ լսում՝ ո՞ր վաշտն է։ Մարմնովս սրսուռ է անցնում։ Չեմ հասկանում իմ հետ ինչա կատարվում։ Ասում եմ պապ դու ե՞ս։ Մի քանի վայրկյան սառած հասկացանք, որ մենք ենք ու գրկախառնվում ենք։ Հրետանու արդյունքում մենք հասցնում ենք ընկնել փակ հատվածում ու պապան մնում է մուտքի մոտ ու բեկորային վնասվածք է ստանում ոտքից»։

Վիրավոր հորը օգնություն ցուցաբերելուց ու հոսպիտալ ուղարկելուց մի քանի օր անց, քայլեցին մինչև Մարտունու շրջան, ապա տեղափոխվեցին Ասկերան։ Նոյեմբերի 5-ին հրաման են ստացել տեղափոխվել Շուշի։ Բերդաքաղաքն էլ ապահովություն չխոստացավ զինվորներին։

Մանրամասները՝ տեսանյութում

Աղբյուր` Փաստինֆո