Փաստ ինֆո

«Փաստ» օրաթերթը գրում է. «kavkazoved.info-ն «Հայաստան. ո՞ւմ միջոցով են Արևելքն ու Թուրքիան պլանավորում «ուժեղացնել» Փաշինյանին» վերնագրով հոդվածում գրում է, որ չնայած այն հանգամանքին, որ հունիսի 20-ը որպես Հայաստանում խորհրդարանական ընտրությունների օր առայժմ կա միայն գործող վարչապետ Փաշինյանի Facebook սոցիալական ցանցի էջում, հանրապետությունում կուսակցությունաշինությունը նկատելիորեն ակտիվացել է, ընդ որում, երբեմն բացահայտ ծաղրանկարային ձևերով: Ըստ որոշ սոցիոլոգիական հաշվարկների, հավանական ընտրողների մոտ կեսը հակված չէ սատարելու ո՛չ սնանկ «հեղափոխականներին», ո՛չ էլ այն առաջնորդներին, որոնց սովորաբար կոչում են «նախկիններ»:

Հարկ է նշել, որ այս կարգի մոտեցումը զերծ չէ առօրյա տրամաբանությունից, քանի որ հենց «հանրապետական» իշխանություններն էին, որոնց ղեկավարում էր երրորդ նախագահը, իրենց «ֆլ յուգերային» քաղաքականությամբ և չմտածված «սահմանադրական» փորձերով մեծապես նպաստել «թավշյա հեղաշրջման» հաջողությանը, որը ավելի ճիշտ կլինի անվանել «իշխանության թավշյա փոխանցում»: Ըստ այդմ, «շփոթության և տատանումների» իրավիճակում հայտնված հայ հասարակության մեջ «երրորդ ուժի» պահանջարկը, որն ի վիճակի է ծանր ճգնաժամից դուրս գալու համարժեք ուղիներ առաջարկել, մեծ է, քան երբևէ: Իհարկե, բնակչությանը միամտացնելու և հիմարացնելու անդրկուլիսային վարպետների համար այս հանգամանքը գաղտնիք չէ, ուստի նրանք կփորձեն բոլոր հնարավոր միջոցներով այն իրենց օգտին դարձնել:

Ընդ որում, այդ աշխատանքը գնում է, և ակնհայտ են որոշ հաջողություններ: Հայաստանը խորհրդարանական և «գերվարչապետական» հանրապետություն է, և այս առումով միանգամայն տրամաբանական է թվում մի քանի վերահսկվող արևմտամետ շարասյուների ձևավորումը: Ղարաբաղյան պատերազմում «ծրագրված պարտությունից» և հետագա (շարունակվող) բոլոր բեմականացումներից հետո միայն Փաշինյանի «ուսապարկերով» դժվար կլինի արդյունքի հասնել: Այո, վարչական ռեսուրսի, «թավշյա հեղափոխության առաջնորդի» նախընտրական կաշառքների բաժանման և աղանդավորական պոռթկումների միջոցով նրանք, ըստ երևույթին, կկարողանան հավաքել ձայների մեկ քառորդից մեկ երրորդը (հատկապես մարզերում): Այնուամենայնիվ, դա ակնհայտորեն բավարար չէ, հատկապես եթե ընդդիմադիր կուսակցություններին և խմբավորումներին հաջողվի, մի կողմ դնելով մարտավարական վեճերն ու միջանձնային տարաձայնությունները, համախմբվել: Հետևաբար, պահանջ կա «կրկնօրինակման» կառույցներ ստեղծելու, որոնք կոչված կլինեն որոշակիորեն տանել չկողմնորոշված քաղաքացիների ձայները:

Արագորեն վերանայված «Ընտրական օրենսգիրքը», ըստ որի, անցում է կատարվում ամբողջովին համամասնական ընտրակարգի և իջեցվում է կուսակցությունների ներկայացվածության շեմը, դրա համար հարմարավետ պայմաններ են ստեղծում: Նոր գումարման խորհրդարանում «ընդդիմության» բուռն գործունեություն ցույց տալով՝ այդ ուժերը իրականում առանցքային հարցերում, ներառյալ արտաքին քաղաքականության վերաբերյալ, ջանասիրաբար հետևելու են ոչ թե Երևանում, այլ Լոնդոնում և Վաշինգտոնում, եթե ոչ Անկարայում և Բաքվում մշակված սցենարներին: Այս առումով, մեր կարծիքով, արժե ուշադրություն դարձնել «Սասնա ծռեր» արմատական (շատերն ուղղակի ասում են ահաբեկչական) խմբավորման հիման վրա ստեղծված, այսպես կոչված, «Ազգային ժողովրդավարական բևեռի» գործունեությանը:

Հայտնվելով որպես «Հարյուրամյակն առանց ռեժիմի» կազմակերպության նախաձեռնություններից մեկը, որի նպատակն էր տապալել «հանցավոր կառավարությունը» մինչև 2015 թվականի ապրիլի 24-ը, այն առաջին անգամ բարձրաձայնեց իր մասին 2016 թվականի հուլիսին Երևանում պարեկապահակային ծառայության գնդի շենքի բռնագրավմամբ, երկշաբաթյա պահումով ... Զինված հանցագործներին սատարելու շարժումներից բացի, նույնիսկ շատ պետական մարմինների «ներսից», այսպես թե այնպես, արդարացվեցին ոստիկանության երեք սպաների մարդասպանների հանցավոր գործողությունները, ինչը խոսում էր Սերժ Սարգսյանի գործող կառավարության զրոյին մոտեցող վարկանիշի մասին: Ինչպես նշում են ռուս հետազոտողները, «լիբերալ-ազգայնական կոալիցիա» կազմած «Սասնա ծռերը» հիշեցնում են հետխորհրդային երկրներում «գունավոր հեղափոխությունների» դրդող քաղաքական շարժում:

Հայկական ռուսաֆոբիան աշխարհաքաղաքականորեն մոտիվացված այդ կառույցի տեղական տարբերակ է, որը տարբերվում է մնացածից ազգային մտածելակերպի առանձնահատկություններով և ազգի անցած պատմական ուղիով: Նրանք պատմական իրադարձությունների որոշ դրվագներ, որին գումարվել են նաև Արցախում տեղի ունեցած վերջին իրադարձությունները, դեմագոգորեն բացատրում են ռուսների «հակահայկական դավադրության» զառանցական գաղափարով, և երբեմն ռուսներին ներկայացնում են որպես նույնիսկ ավելի մեծ թշնամիներ, քան թուրքերին: Նախընտրելով «երրորդ ղարաբաղյան պատերազմի» ընթացքում հատուկ աչքի չընկնել՝ «Ազգային ժողովրդավարական բևեռի» այդ «վայ հայրենասերները» նկատելիորեն ակտիվացել են զինադադարի հռչակագրի ստորագրումից անմիջապես հետո: Հանցավոր անցյալ ունեցող և ծայրահեղական գործողություններին մասնակցած «ապագաղութացման» մասին աղաղակող և ռուսական ռազմակայանի դուրսբերումը պահանջող տեղական «բանդերայի» անդամների հավանական հայտնվելը Հայաստանի խորհրդարանում դժվար թե նպաստի ռուս-հայկական հարաբերությունների ամրապնդմանը:

Ոչ պակաս չափով, այդ հատուկ կոնտինգենտը հարուցելու է քաղաքացիական առճակատում, ինչը նշանակում է, որ այն կնպաստի միգրացիոն տրամադրությունների և այլ բացասական երևույթների աճին Հայաստանում: Դա հատկապես կլինի, եթե «քայլող ուսապարկերը», զգալի ներկայացվածություն ձեռք բերելով, հնարավորություն ստանան քաղաքական «ֆեյք շոուի» այլ բնակիչների հետ միասին իրենց առաջնորդին կրկին մղել «վարչապետի աթոռին»: Ակնհայտ է, որ «Սասնա ծռերի» և նրանց նմանների ժողովրդականացումը կնպաստի պետականության հետագա ոչնչացմանը: Այնուամենայնիվ, «հույսը վերջինն է մեռնում», և ռուսաֆոբ ազգայնականությամբ չվարակված և հասարակության մեծամասնությունը ներկայացնող ուժերի համախմբման հնարավորությունը դեռ կա:

Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Փաստ» թերթի՝ 27․04.21թ. համարում։

Աղբյուր` Փաստինֆո