Փաստ ինֆո

«Արտահերթ կամ հերթական ընտրությունները նշանակվում են նախագահի հրամանագրով։ Հենց նշանակվում են, մեր գործառույթները նոր մեկնարկում են»՝ ԿԸՀ նախագահ Տիգրան Մուկուչյանի այս հայտարարության հետ բնականաբար, համաձայն չեն կարող լինել ո՛չ Հովիկ Աղազարյան ուսապարկը, ո՛չ էլ մյուս ուսապարկերը, ըստ ամենայնի, դժվար թե համաձայն լինեն նաև քույր ու եղբայր Սաֆարյանները, ո՛վ գիտե, գուցե չհամաձայնեն նաև ՀՀ դատախազ Արթուր Դավթյանն ու իր դատախազական կորպուսը, ՀՔԾ պետ Սասուն Խաչատրյանը, և նույնիսկ այն տիկինը՝ դատավոր, որ քննում է  անհոդված մի գործ՝ «սահմանադրական կարգի տապալման մասին»։ Վերջինս երեկ արդեն դեմ գնաց ՀՀ Սահմանադրական դատարանի որոշմանը՝ այդպիսով համաձայնելով, որ իր օրենքը՝ մեկ մարդ  է, իսկ այդ մեկը դեռ չի կարդացել ՍԴ որոշումը, դեռ պիտի կարդա՜, ծանոթանա՜

Իսկ վերոնշյալ անձինք համաձայն չեն լինի, քանի որ ինտելեկտուալ մակարդակում և կամ օրենքների իմացությամբ որքան էլ տարբերվեն միմյանցից, այնուհանդերձ, կա մի մակարդակ, որտեղ նրանք նույնական են։

Նրանց բոլորի համար օրենքը Փաշինյանի խոսքն է՝ լինի դա ասված հեռավոր մի գյուղի հովիվների հետ նախընտրականի տարբերակով  հանդիպման շրջանակում, լայվի պահին ակամա հնչեցրած միտք, թե՝ ՖԲ գրառում։ Օրենք է և վերջ։

Դրա դիմաց ի՜նչ Մայր օրենք, ի՜նչ քրեադատավարական օրենսդրություն, ընդհանրապես, նրանց համար՝ վերևն Աստված, ներքևը՝ Փաշինյան։

Հիմա՝ ԿԸՀ նախագահը վկայակոչում է ՀՀ նախագահի հրամանագիրը։ Հրամանագիր չկա, չկա նաև ընտրություն, ուր մնաց թե՝ նշանակված օր։ Լավ, բա այսքանից հետո՝ ինչու՞ է անջուր բոբիկացել ՔՊ կուսակցության 1-ին համարը  և ընկել գյուգեգյուղ՝ ժողով է անում, աղուհաց կիսում։

Ընտրության մասին դեռ խոսք չկա, ինչու՞ է միտինգային համազգեստը հագել ու իբր՝ ես ձեզնից մեկն եմ՝ այ՛ գյուղի ժողովուրդ։ Եկել եմ ձեզ հիշեցնեմ, որ ես ձեր ընտրած Նիկոլն եմ, որ հիշում եմ, թե ձեր գյուղից քանի զինվոր զոհվեց,  եկել եմ ձեր երեխեքի գլուխը շոյեմ, ձեր գյուղի ասֆալտն անեմ։

Հա, մի բան էլ՝ թեպետ խեղճուկրակ, մարզպետի ու գյուղապետի ահից գյուղամիջում հավաքված անասնապահ ու հողագործների, հովիվների համար  չի, սակայն թող նրանք էլ իմանան՝ որոշել է իրենց ընտրած վարչապետը Երևանից բուհերը տեղափոխել, այդ բուհերը վաճառել ու դրանց փողով ուսանողական քաղաքներ կառուցել։ Դե, ինֆորմացիա է, թող գնա էլի, հազիվ մարդամեջ է ելել, հրապարակային, կամերաների առջև կանգնել է։ Հեշտ բա՞ն է՝ ամեն օր համ բրոնիժիլետ հագնել, համ էլ՝ վրայից ՝ նախընտրական ժիլետ։ Մանավանդ, որ անցյալ տարվա նման ընտրությունների անունը միայն կա, իսկ դրանք քիչ հետո՝ կարող են ոչ էլ՝ լինել։ Դրա համար՝ հարկ է առիթից օգտվել՝ մուժիկին ասել՝ ահա քեզ մի զույգ կոշիկ, մի քանի մետր ասֆալտ։ Նիկոլից կամ բյուջեից, այսինքն՝ էլի իրենից։ Սրանից ավելի հնարավո՞ր է արդյոք քաղաքացու հոգսը հոգալ

Եվ մոռանալ, չհիշել,  իր նախածրագրված պարտությամբ պատերազմի մասին, որի զոհը դարձան հազարավոր մարդկանց երեխաները, մի ողջ սերունդ։ Մտքի թռիչքը ուղղակի ցնցող է՝ գյուղի ճանապարհի ասֆալտից Օքսֆորդի կամ Քեմբրիջի կարգի  ուսանողական քաղաք։

Դե իսկ, զոհերը, գերիները, անհայտ կորածները, պարտությունը՝ այդ ամենը վերցնում է իր վրա։ Ասում է՝ ձեր բոլոր պարտությունները տվեք ինձ՝ կտանեմ։ Վերցնում է այնպես թեթև, այնքան հանգիստ, ասես այդ գյուղացիների հացի խանութի պարտքերը կվերցներ, որոնք փակելու հարցում հաստատ խնդիր չէր ունենա։ Մանավանդ, ընտրապայքարի մեջ է մտնում։

Իսկ իրականում նա գյուղի աշխատավորից  սկսելով՝ քաղաք է գալու։ Նման ցանկություն ունի։ Այսինքն, իր հանրային ու հանրահավաքային, փողոցային  իմիջը վերականգնելու ընթացքի մեջ է։ Բունկերից ու փակ տարածքներից  դուրս է եկել, կառավարության շենքից շենք և կառավարական ամառանոցներ՝ հարյուրավոր ոստիկանականների ուղեկցությամբ գնալ-գալուց հետո մարզերում ու գյուղերում ՝ «ոստիկանները՝ հետևում՝ երեխաները՝ առջևում» անձնապահովականով  իր հիմնական  մեսիջներն է փոխանցում՝ թուրքերի հետ հաշտ ու խաղաղ ապրելու, առևտուր անելու, սրանց Հայաստան ու Երևան մտցնելու մասին։

Աղբյուր` Փաստինֆո