Փաստ ինֆո

Այս Նիկոլի թիվն ավելի քան դաժան եղավ հայերի համար։ Ապրում ենք մի ժամանակ, երբ հայ գերիները Ադրբեջանի և Հայաստանի իշխանությունների ձեռքին տուրևառության առարկա են դարձել։ Եվ գիտեք՝ ո՞րն է տարօրինակը՝ մի կողմից Ալիևը հայտարարում է, որ այլևս հայ գերիներ չկան իրենց մոտ, բոլորը վերադարձվել են, մյուս կողմից՝ իշխանական շրջանակներից՝ անհետ կորած զինվորների հարազատներին վստահեցնում են, թե՝ առաջիկայում հնարավոր է 30 գերի վերադառնա։

Բայց՝ արդեն «բոլորը՝ բոլորի դիմաց» տողը անցած-մոռացված փուլ համարող՝ հայ և ադրբեջանական իշխանությունները նոր բանաձև են հորինում՝ «գերիների վերադարձ՝ տարածքների փոխանակմա՞մբ»։ Բնականաբար, ներկա «հողատու» իշխանության ներկայացմամբ և ձևակերպմամբ՝թշնամին նոր տարածքներ է պահանջում գերիների վերադարձի դիմաց։

Օրերս լիբանանյան և ռուսական իշխանությունների, նաև՝ հայկական կողմից քաղաքական և բիզնես շրջանակների համատեղ ջանքերի գործադրմամբ չորսամսյա գերությունից ազատվեց ու Լիբանան վերադարձավ լիբանանահայ Մարալ Նաջարյանը, ով գերեվարվել էր կապիտուլյացիայի խայտառակ պայմանագրի ստորագրումից հետո։ Նրա վերադարձը շատ հստակ փաստում է մեկ բան՝ երբ պետությունը աշխատում է, ջանքեր է գործադրում իր քաղաքացու ազատագրման համար, կարողանում է հասնել դրական արդյունքի, անգամ եթե դիմացը՝ բարբարոսներ են։

Այն, որ ներկա իշխանությունը առայսօր մատը մատին չի խփել մեր գերիներին Հայաստան վերադարձնելու համար, ակնհայտ է, քանի որ բոլորին է հայտնի, նրանք մինչ այժմ վերադարձվել են ռուսական կողմի շնորհիվ, իսկ վարչապետի աթոռին բազմածն այս առումով՝ «может завтра, а может послезавтра»՝ «խոսքը կտուրը գցող» ձևակերպումներով է առաջնորդվել մինչ օրս։

Եվ այն, որ վերջին շրջանում, քանի արտահերթ ընտրությունների թեման շիկանում է, գերիների մասին հանկարծ ներկաները սկսում են հիշել, իսկ գերիների և անհայտ կորածների հարազատներին սկսում են «փշի-փշի» անել, ընդ որում՝ զուգահեռաբար նրանց տրամադրելով արտախորհրդարանային ընդդիմության դեմ, շատերն են դիտարկում արդեն։

Այս ամենը ոչ միայն բացահայտում է կյանքի գնով աթոռից կառչած ապիկար իշխանության բարոյազուրկ կերպարը, այլև ցույց է տալիս, թե այն իր ստորությունների մեջ որքան կարող է խորը խրվել։

Տեսեք, սրանք մի կողմից՝ գերիների հարազատներին են կախվածության մեջ պահում իրենցից, ըստ էության՝ նրանց գերության մեջ գտնվող մերձավորին բազմակի շահարկություններից հետո մի տեսակ՝ «վաճառքի առարկա» դարձնելով։

Բացի այդ՝ հայրենի հողը, երկիրն են վաճառքի առարկա դարձնում, հող հանձնելու մասին են շարունակ խոսում, ասելով, թե՝ յուրաքանչյուր գերու դիմաց թշնամին հող է ուզում։

Ի վերջո, գերիների և անհայտտ կորածների հարազատներին տրամադրում են ընդդիմության դեմ՝ այն մտայնությամբ, թե՝ քանի որ ընդդիմությունը փողոց է դուրս եկել և իշխանության հրաժարականի պահանջ է դնում, իշխանությունը անհայտ կորածների և գերիների հարցերը՝ թողած, ընդդիմությանը դիմակայելու մասին է մտածում։

Այստեղ են ասել՝ եթե իշխանությունը գերիներին վերադարձնելու ցանկություն ունենար, նրանք հիմա վաղուց վերադարձած կլինեին։ Այս առումով վերջինս ի սկզբանե չի մտածել, այլապես ադրբեջանցի երկու մարդասպաններին ափալ-թափալ չէր հանձնի, կպայքարեր կապիտուլյացիոն պայմանագրի «բոլորը՝ բոլորի դիմաց» պայմանի իրականացման համար։ Օրնիբուն կաշխատեր, ելքեր կգտներ, կդիմեր աշխարհի բոլոր պետությունների ղեկավարներին, միջազգային կառույցներին, վերջապես, ՀՀ ՄԻՊ-ի հետ համագործակցված կաշխատեր, այլ ոչ թե՝ նրա աշխատանքը կարգելակեր, ֆինանսները կկրճատեր և այլ միտումնավոր քայլերի կդիմեր։

Օրինակ, այն, ինչ տեսանելի ու պարզորոշ է՝տեսնում և զգում ենք՝ այս իշխանություն ի սկզբանե ճիգ ու ջանք չի խնայում, բացառապես Ադրբեջանին հաճոյանալու, Արցախն ու Հայաստանի սահմանները Ալիևին նվիրաբերելու, հարցում, դեռ մի բան էլ՝ ավելի ու առավել․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո