Փաստ ինֆո

Մենե, Տեկել, Ուփարսին*. Ապագա

Քաղքենու էությունը՝ վսեմը ստորինով փոխարինելու մեջ է. զգուշությունը ՝ վախկոտությամբ, խնայողականությունը՝ ագահությամբ, ուղղամտությունը՝ լկտիությամբ, բարեկամությունը՝ շրջանցիկ երաշխիքով, սերը՝ շնությամբ. Ռոլան Բիկով

Նախաբանում ներկայացված մեջբերումը իդեալապես նկարագրում է այն, ինչ մենք քննարկել ենք հեղափոխական եռերգության առաջին 2 մասերում. արդարադատությունը փոխարինելով վրեժխնդրությամբ, մարտական գեներալներին փոխարինելով լոյալներով, պայքարելով կորոնավիրուսի դեմ օղիով և պինցետով, ընդունելով մեզ պարտադրված խաղաղասիրությունը և մոռանալով պարտությունը, մենք Նիկոլի գլխավորությամբ խայտառակեցինք պետության բուն էությունը։ Փորձելով մոռանալ պարտությունը՝ մենք երաշխավորում ենք, որ Հայաստանի պարտությունների շարքը չի ընդհատվի այնքան ժամանակ, քանի դեռ հիվանդագին դասեր չեն քաղվել։

Դժվար է խոսել դասերի մասին՝ չընկնելով խրատական տոնի մեջ, և այդ պատճառով ես կպատմեմ դասերի մասին, որոնք ինձ համար քաղել եմ։

Առաջինը՝ նիգիլիզմի էության գիտակցումն է և նրա բոլոր դերասանների դատապարտումը։ Եվ մենք պետք է հասկանանք, որ նիհիլիզմի մեջ մեղավոր է հասարակությունը, այլ կերպ ասած՝ մենք բոլորս։ Դենիկոլաիզացիայի մասին ես երևի առանձին կգրեմ, բայց եթե կարճ՝ քաղաքական գնահատական պետք է տրվի նիկոլականների բոլոր գործողություններին՝ ուղղված իշխանության չդադարող բռնազավթմանը։ Այստեղ պետք է հասկանալ, որ կան մարդիկ, ովքեր հանցագործություններ են կատարել և պետք է դատապարտվեն։ Կան մարդիկ, ովքեր այդ ռեժիմի մաս են կազմել, բայց հանցագործություններ չեն կատարել, այդպիսիններին պետք է արգելվի քաղաքական և հասարակական կյանքին մասնակցությունը, ինչպես նաև պետական պաշտոններ զբաղեցնելը։ Եվ կա ամենամեծ շերտը՝ հասարակությունը։ Հասարակությունը պետք է անցնի ինքնամաքրման ճանապարհով։ Հասկանալ ատելության կործանարարությունը եւ արարման արժեքը: Եվ մշտապես հիշել այն նողկալի վիճակը, որը նա (հասարակությունը) վայելում էր այս բոլոր երեք տարիները։

Երկրորդ՝ մենք, որպես հասարակություն, ապացուցեցինք մեր կեղծավորությունը։ Մենք պատրաստ ենք ներել յուրայիններին բոլոր մեղքերը, մեղադրելով ուրիշներին մանրուքների համար։ Մենք պետք է սովորենք չստել։ Չներել տխմարներին։ Չկիսել հաց դավաճանների հետ: Չսատարել շանտաժիստներին:

Չորրորդ՝ մենք արժեզրկեցինք խոսքի և գործի համար պատասխանատվության հասկացությունները։ Եվ դա, հավանաբար, ամենադժվարն է՝ պատասխանատու լինել սեփական արարքների, խոսքերի համար: Եվ, ամենակարեւորը՝ երազանքների: Ծեծված իմաստությունը հուշում է, որ դրանք նյութական են՝ թավային շերեփով թակելը, թվում էր, թե բերելու է պայծառ ապագայի, բայց բերեց Եռաբլուրի գերեզմաններին։

Մենք կազմակերպել ենք մասշտաբներով աննախադեպ քաղքենության և հանցավոր անգրագիտության փառատոն։ Երեք տարի մենք խախտել ենք քաղաքակիրթ կյանքի պարզ և հիմնարար սկզբունքները, որոնք ձևավորվել են դեռևս Լեռան Քարոզի ժամանակներում։ Երեք տարի մենք սատարեցինք այն ամենին, ինչի հետ քրիստոնեական ավանդության մեջ դաստիարակված մարդը պետք է պայքարեր։ Երեք տարի մենք ազատ էինք մեր գռեհկության մեջ։ Ինձ չի զարմացնում այն, որ մենք պատժվել ենք, դա օրինաչափ է, և, վախենամ, որ վաստակած։ Եվ ես վախենում եմ միայն մեկ բանից, որ սա մեր վերջին տնային աշխատանքն է: Այն, որից հետո մենք՝ որպես էթնոս, որպես ընդհանրություն, որպես մեր նախնիների գեների կրողներ և նրանց երկրի ժառանգներ, այլևս չենք լինի։

Մեր անգործությունը երաշխիք է, որ այդպես էլ տեղի կունենա։ Դասերը, որ մենք նախընտրում ենք չնկատել՝ մեր վերջին հնարավորությունն է։ Մնացել է նայն բաց չթողնել։

* Մենե, տեկել, ուպարսին՝ նշան, որն ուղարկվել է Բաբելոնի թագավոր Վալտասարին և վերծանվել է Հին Կտակարանի Դանիել մարգարեի կողմից. Ահա և բառերի Իմաստը. Մենե՝ Աստված հաշվեց քո թագավորությունը և վերջ դրեց դրան, Տեկել՝ դու կշռվել ես կշեռքի վրա և պարզվել է շատ թեթև ես, Ուպարսին՝ բաժանվել է քո թագավորությունը և տրվել է Միդիացիներին և Պարսիկներին»,- գրել է նա:

Աղբյուր` Փաստինֆո