Փաստ ինֆո

Մի կողմ թողնելով ՀՀ վարչապետի աթոռն զբաղեցրած անձի՝ ընդդիմադիր ժամանակ ամբիոնից հնչեցրած սուտ հոխորտանքների շարանը, որը նրա ընդդիմադիր անցյալի հիմնական բաղադրիչն էր, ուղղակի հիշենք թավշյա հեղափոխության օրերը, երբ բազմաթիվ ստերով կերակրվող հայաստանցին և աշխարհասփյուռ հայությունն ուրախ ու երջանիկ էր՝ այն վստահ համոզմամբ, որ «Սերժին մերժեց» և ահա իր առջև բացվելու են դրախտի դարպասները։

Հեղափոխության առաջնորդը նրանց բոլորին խոստանում էր, որ առանց իրենց հետ խորհրդակցելու երկրում ոչ մի հարց չի լուծվելու, որ հրապարակի ժողովուրդն է լինելու ամեն ինչի որոշողը։ Որ հրապարակում հավաքված հազարավոր մարդիկ մի -մի վարչապետ են և իրենցից է կախված իրենց ճակատագիրը։

Ավելի վաղ, իհարկե այլ խոստումներ էլ եղել էին, օրինակ՝ տեսախցիկները հանելու, վարկերի տակ կքած ժողովրդի՝ վարկերը ջրելու, օլիգարխներից իրենց հարստությունը խլելու և ժողովրդին բաժանելու և այլն, և այլն։ Իհարկե, այս ամենին հավատացող, այս և մնացած օրինազանցություն համարվող անհեթեթությունները օվացիաներով դիմավորողներին ավելի շուտ պատշաճում է ոչ թե՝ ժողովուրդ, այլ՝ ամբոխ բառը։ Ինչևէ՝ հրապարակում որակական այլ պահանջներ ունեցողներ էլ կային, որոնց հեղափոխության առաջնորդը խոստանում էր ժողովրդավարություն, արդարություն, աշխատատեղեր, վիզաների ազատականացում, մաքուր բնություն, կրթական բարեփոխումներ և ներդրումներ, ներդրումներ, ներդրումներ, որոնք Հայաստանը վերածելու էին գիտելիքահենք, բիզնես գրավչություն ունեցող, զբոսաշրջության երազելի երկրի․․․

Այս խոստումները համեմվում էին, անշուշտ, հեղափոխության անբաժան մաս կազմող՝ Սերժ Թանկյանի՝ և Արսինե Խանջյանի՝ Հայաստանում և Արցախում տուն գնելու և այլ առայսօր անմարմին ցանկությունների հրապարակային թատրոն-թամաշաներով, ամբիոնից ժողովրդին ողջունող ապրիլյանի հերոս Ռոբերտ Աբաջյանի կեղծ պապիկով, որոնց ծափահարում էր միամիտ ժողովուրդը։

Բոլորի դեմքին ժպիտ կար՝ մի տեսակ՝ արմագեդոնից փրկված և բացարձակ երջանիկ՝ աղանդավորի ժպիտ։

Բայց միտք, գաղափար, երազանք, բովանդակային բան չկար՝ կար մի նիկոլ ու նրան հավատացող ժողովուրդ։ Նրան, նրա լայվերին, սիրո կեղծ խոստովանանքներին և խոնարհումներին...

Զուգահեռաբար, անշուշտ, ատելության անսքող խոսքը միշտ հնչում էր, իսկ բոլոր ստերն արդարացվում էին չար ու դաժան նախկիններով: Մինչ օրս:

Վարչապետի աթոռին կառչածի ստերի բացառիկ էտապ դարձավ 44 օրյա պատերազմը, որի ողջ ընթացքում հնչող՝ անենամեծ սուտը՝ ,,Հաղթելու ենքը,, դարձավ սուտասանի հանդեպ հավատի վերջը:

Ցավոք, ոչ՝ չարի վերջը:

...Հիմա մեր կյանքը դեժավյու է հիշեցնում: Յոթգլխանի դևը հայոց աղբյուրի ակը փակել է և ոչ հեռանում է, ոչ հոգին փչում...1996-97-ի հանգույն, երբ երկիրը՝ քայքայված պատերազմից և անիշխանությունից, հհշական մեր դեմ խաղ չկայի քաղաքականությունից, պարտքերի մեջ խեղդվում էր, ժողովուրդը այսօրվա պես հոծ՝ արտագաղթի ճանապարհն էր բռնել:

Այն ժամանակ, Վազգեն Սարգսյանի խոսքը ճակատագրական եղավ, հիմա Վազգենի դերում ազգն է, որ իր խոսքն ասելու է ՝ ազատագրվելով յոթգլխանիից:

Աղբյուր` Փաստինֆո