Փաստ ինֆո

Նոյեմբերի 10-ին կապիտուլյացիոն պայմանագիր ստորագրելուց հետո, մինչ կառավարությունն ու Ազգային Ժողովը կրնկի վրա, ասես միտումնավոր բացվել էր անկառավարելի զանգվածի առջև, ՀՀ վարչապետի աթոռն զբաղեցնող անձը հրաժարականի փոխարեն մի քանի օր ընդհատակ էր անցել՝ պատսպարվելով բունկերում և այնտեղից հետևելով, թե իր դավաճանական արարքն ի՞նչ գնահատական և արձագանք կգտնի հանրության շրջանում։

Բնականաբար, հետևելով գործընթացներին և տեսնելով ընդդիմության՝ անտեր մնացած իշխանությանը տեր լինելուն անպատրաստ վիճակը, նա, որ արժանապատվությունից և բարոյականությունից մեղմ ասած, հեռու է, ուղղակի ինքնապահպանական բնազդով հասկացավ՝ ընդդիմության արագ արձագանքման բացակայությունն իր շահերից է բխում։ Եվ ոստիկանական բազմապատիկ ուժերի ուղեկցությամբ, զրահաբաճկոնով զինված՝ առայսօր կարողանում է կառավարությունից վարչապետի կեցավայր ուղղությամբ իր երթուդարձն ապահովել։

Ոստիկանական բազմաշերտ շարքերը և զրահաբաճկոնը կապիտուլյանտի հետ են ամենուր, տանը, թե՝ աշխատավայրում, օդանավակայանի ճանապարհին և Ազգային Ժողովում՝ հարցերի պատասխանելիս, հարազատ իմքայլականների հետ հանդիպման ժամանակ անգամ։ Նա վախենում է բոլորից և չի վստահում ոչ մեկի։

Այլևս իր նեղ՝ ֆունկցիոներական շրջանակի՝ «մեծարգո» և աղանդավորների՝ «սիրելի» վարչապետն ուղղակի սկսել է խրտվիլակի դեր կատարել՝ իր մարդկանց պաշտոններ է բաժանում, զանազան փոխատեղություններ անում՝ ընդհուպ մտածելով արտահերթ ընտրությունների մասին։ Նա հրահանգներ է տալիս, տարբեր փաստաթղթեր ստորագրում, հանդիպումների գնում՝ զինված ոստիկանականներով և թիկնապահների շքախմբով։ Այս ամենը, բնականաբար, մի օր վերջ է ունենալու, սակայն՝ ի՞նչ գին ենք վճարելու մենք՝ ազգովի։ Այս է խնդիրը։

Քանի դեռ պարտության խարանը ճակատին՝ հայությանն անպետականության մատնած անձը թեկուզ խրտվիլակի դերում շարունակում է աշխարհին ներկայանալ որպես ՀՀ վարչապետ, այդ խարանը ուղեկցելու է ամենքիս և յուրաքանչյուրիս։ Աշխարհի որ ծեգում էլ լինենք՝ մենք ընկալվելու ենք, որպես ազգ, ժողովուրդ, որի բանակը, զինվորը 44 օր թուրք-ադրբեջանական տանդեմի և նրա աջակիցների դեմ անհավասար պայքարեց, սակայն սրբազան հայրենիքը դավաճանաբար և առանց կռվի /Շուշին, Քարվաճառը՝ վկա/հանձնվեց թշնամուն։

Ընդ որում, այս դեպքում ընդհանրացված է ընկալումը, քանի որ պարտությունից հետո շուրջ երեք ամիս մենք հանդուրժում ենք կապիտուլյանտին։

Որը հանձնեց արյամբ ազատագրված հողն՝ այդ հողն արյունով պահող և ԱԹՍ-ների տակ անզրահաբաճկոն և անսաղավարտ՝ զոհվող ու հաշմվող զինվորին, 2000-ականների սկզբի մի ողջ սերնդի դավաճանելով, հանձնեց՝ 90-ականների սերնդի ազատագրական պայքարի հերոսներին՝ մոռացության մատնելու մտայնությամբ․․․Մեր հաղթանակներն ու հաղթողներին ուրանալով։

Մի տեսակ շատ առանձնահատուկ ենք, պատերազմի ողջ ընթացքում հայությունը մի բռունցք դարձած պետության դերն իր վրա էր վերցրել՝ անապաստան մնացածներին ապաստանով ու հանդերձանքով ապահովելով, տաք հագուստ ու սնունդ, առաջին անհրաժեշտ իրեր առաջնագիծ ուղարկելով, մատներով վարագույրներ հյուսելով ու թանկագին զինվորին ուղարկելով․․․

Հիմա, իբրև պատերազմն ավարտվել է, բայց հետոյական բազում խնդիրների բեռան տակ հազարավոր ընտանիքներ, մարդիկ կքած, մեն-մենակ, դեմ-հանդիման են իրենց ցավի ու վշտի հետ, հայտնի ուժերը հայաստանցի-ղարաբաղցի բաժանում են նորից գծում, մինչդեռ հիմա առաջնայինը պետք է լինի աջակցությունը Արցախի Հանրապետությանը՝ բոլոր բնագծերում ու առաջին հերթին՝ ադրբեջանական բազմակողմանի օկուպացիաի դեմ պայքարելու համատեքստում։

Բայց․․․Փոխարենը՝ Հայաստանում չեղած կադրերին չեղած կադրերով փոխարինելու գործընթաց է սկսվել և չեղած իշխանությունն ինքնավերարտադրման քայլեր է կատարում՝ իսպառ մոռացած առաջնահերթությունների մասին։ Մարդու իրավունքների պաշտպանից զատ չկա պետական մի ատյան, որ բարձրացնի ադրբեջանական իրական և վիրտուալ տիրույթում արցախահայերին ուղղված անմարդկային սպառնալիքների հարցը։ Փոխարենը՝ Հայաստանի թրքասերներից շնորհակալական խոսքեր են հղվում առ Ալիև։ Գերիների հարցը, որոնք ոչ միայն Ալիևի, այլ նաև Փաշինյանի գերիներն են դարձել․ վերջինս ամեն առիթով շահարկում է այն՝ այս կողմում էլ պատանդ պահելով նրանց ծնողներին։ Իսկ Արցախի Հանրապետության ճանաչման գործընթացի մասին մոռացած՝ Չարենցի ասած՝ «բութ և տապարով գծած» ինչ-որ դեմքեր հերթական անգամ փորձ են անում օրենքի ու իրավունքի հետ հեռավոր կապ չունեցող հերթական մտագարությունը սղղացնել։ Չեղած իշխանությունն արտահերթ ընտրությամբ ուզում է իր խրտվիլակային ընթացքը երկարաձգել։

․․․Այս մղձավանջի վերջը գալու է։ Մեր բանակը՝ անցած տասնամյակներում մեր ամենակայացած կառույցը, որով հպարտանում ենք, ոտքի է կանգնելու՝ մեջքը շտկելու է՝ ամրացնելով իր մարտական ոգին։

Շնորհավո՛ր տոնդ, Հայո՛ց բանակ, շնորհավո՛ր տոնդ, Հա՛յ զինվոր։

Շնորհավո՛ր տոնդ, հայրենյա՛ց պաշտպան և նվիրյալ նահատակնե՛ր բոլոր ժամանակների․․․

Հեղինակ՝ Ա․Ե․

Աղբյուր` Փաստինֆո