Փաստ ինֆո

«Այն, որ Շուշին գրավեցին, անսպասելի էր, ոչ մի կերպ չի տեղավորվում մեր գլխում։ Սա ինձ հիշեցնում է Շահումյանի գրավումը։ Մեր ֆիդայինները դիրքերում  էին, դրանք չէինք հանձնել, բայց Շահումյանն արդեն գրավել էին։ Այս իրավիճակն էլ կրկնվեց Շուշիում»,-այս մասին լրագրողների հետ հանդիպմանն ասաց տեղահանված Լիանա Մինասյանը։ Վերջինս արմատներով Շահումյանից է ու մինչև օրս չի կարողանում հասկանալ՝ ինչպես է թշնամին կարողացել ճեղքել անառիկ Շուշին՝ հաշվի առնելով, որ ադբեջանցիները վախկոտ բնավորություն ունեն։ 

«Մենք մինչև վերջ մնացել ենք քաղաքում, կռվել ենք քաղաքի համար։ Չեմ կարողանում լսել, երբ ասում են, որ մենք փախստական ենք»։
Մինասյանը նշեց, որ իրենք  երրորդ անգամ են փախստական դառնում՝ Բաքվից, Շահումյանից, հիմա էլ Շուշիից։ Շուշեցի կինը բոլոր տեղահանվածների անունից է ասում՝ դժվար է փոխանցել ինչ են զգում ու հարցը բնավ այն չէ, որ տունն են կորցրել, այլ այն, որ կորցրել են հույսը։

«Չգիտենք որտե՞ղ ապրել, ինչո՞վ զբաղվել։ Մենք եկանք այստեղ՝ միանգամայն անծանոթ վայր։ Շատ հայեր օգնության ձեռք մեկնեցին, բայց այնուամենայնիվ մենք կորցրեցինք այն, ինչ մեզ հոգեհարազատ էր։ Այսօր, այո, մեզ օգնություն է պետք, բայց դա չի կարող սահմանափակվել 68 հազարական դրամով»։

Մինասյանը նշեց, որ քրոջն անգամ 3000 դրամ են փոխանցել, որից հրաժարվել է. «Քանի որ նա թոշակառու է, հետևաբար  վաթսունութ հազարի մեջ են ներառել նրա թոշակն ու մնացորդը տվել»։ 

Շուշեցի կինը պետությանը շնորհակալ է՝ անօթևան մնացած արցախցիներին 300 հազար դրամ  փոխանցելու համար, միաժամանակ նշելով, որ դա իհարկե կարճատև օգնություն է։

«Միջինում կես տարվա համար 600 հազար դրամը միայն բնակարանի վարձի համար է ու մի մասն էլ վճարում ենք միայն կոմունալ ծախսերի համար։ Արդյուքնում, մնում ենք առանց սննդի։ Միանվագ գումար տրամադրելով հարց չեն լուծի։  Մեզնից մեծամասնությունը կրթված է, մեզ ընդամենը աշխատանքով ապահովել է պետք»,-եզրափակեց արցախցի կինը։

Աղբյուր` Փաստինֆո