Փաստ ինֆո

Այն, որ պարտված, կապիտուլյացիոն համաձայնագիր ստորագրած, ամեն օր թշնամու ծաղրուծանակին ենթարկվող անձը, որ սոսնձված է դեռ վարչապետի աթոռին և որը չի ներկայացնում հայ ազգը և չի կարող Հայաստան պետությունը ներկայացնել, կրկին անգամ փաստվեց հունվարի 11 մոսկովյան հանդիպմամբ, որի երեք կողմերը նույն՝ 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի եռակողմ համաձայնագիրը ստորագրող անձինք էին՝ Պուտին-Ալիև-Փաշինյան։

Ինչ խոսք, տեսախցիկը հետաքրքիր երևույթ է և վերը նշված անձանցից յուրաքանչյուրը կամերայի առջև իր հոգեվիճակից փախչել չի կարող։ Մեկը սեփական ուսապարկի պես ինքնիրեն գցում է աթոռին, իբրև թե՝ անբռնազբոս է, մյուսն՝ ինքնասիրահարված հնդուհավի կեցվածքով պարտություն կրածի կողմը չի ուզում նայել, թեպետ այս մեկի պարագայում էլ աշխարհը գիտի, որ Թուրքիան և Իսրայելը չլինեին, Ալիև կրտսերը նույն վիզը ծուռն էր լինելու։ Առևտուրը վաղօրոք կայացել էր և դարձյալ հայերի հաշվին, օգտվելով Հայաստանի տվյալ պահի ղեկավարության թրքահպատակ, փողամոլ կատարածու լինելու փաստից։

Օրերս ՌԴ պատգամավոր Կոնստանտին Զատուլի անդրադարձը կողմերին հետաքրքիր էր։ Ըստ նրա՝ «Ադրբեջանն իրեն շատ կամակոր է պահում, զգում է Թուրքիայի աջակցությունը»: Ինչ վերաբերվում է հայկական կողմին, քաղաքական գործիչը նկատել է, որ «Փաշինյանը խորագույն դեպրեսիայի մեջ է: Որ ներքաղաքական ճգնաժամը լուծված չէ: Քաղաքական կուսակցությունների մեծ մասը, եկեղեցին, երկրի ողջ մտավոր վերնախավը պահանջում են գործող վարչապետի հրաժարականը: Ի հավելումն,Մոսկվայում Հայաստանի դեսպանատան մոտ բողոքի ցույցը և «Փաշինյանի հրաժարականի պահանջները դառնում են համազգային պահանջ»:

Սակայն, այս պահանջները չնկատելու տվող շրջանակներ էլ կան, ընդ որում, այնպիսիք, որոնց հիմնական մոտիվը եղել և մնում է պատեհապաշտությունը։ Այն աստիճան, որ երբեմնի թուրք ներողն ու սիրողը հանկարծ կարող է հայտարարել, թե՝ «Անհնար է ճանապարհային հաղորդակցություն ունենալ մի երկրի տարածքով, որտեղ մեր քաղաքացիները պահվում են որպես պատանդ»։

Փաստորեն, նոր-նոր աչքերը բացվում է որոշների և նոր-նոր հասկանում են, որ մեր հայրենակիցները գոյաբանական խնդրի առջև են կանգնած, քանի որ նրանց դիմաց թուրքն է։ Թշնամին։ Այն նույն թշնամին, որը մեկ հարյուրամյակ առաջ հայերի ցեղասպանությունն էր իրականացրել իրենց բնօրրանում, այն նույն, որը Սումգայիթում ու Բաքվում հայերի բնակարանների վրա նշան անելով արդեն 20-րդ դարավերջին էր նույնն արել, այն նույն թշնամին, որը քնած հայ սպային էր սպանել և որն իրականացնող բարբարոսին թուրքը հերոսի կոչում էր տվել։

Թուրքը մնում է թուրք, այ, սեփական երկրի շահը երբեք չկարևորող հայեր կան, որ շարունակական սիրախաղերի մեջ են։ Ընդ որում, հետաքրքիր է, որ այսպիսիք վերջին եռակողմ հանդիպման արդյունքում ակնկալում էին, թե՝ հայ գերիների վերադարձի հարցը Պուտինը պիտի լուծեր։

«Aliq Media»-ի գլխավոր խմբագիր, վարչապետի՝ արտաքին քաղաքական հարցերով նախկին խորհրդական Արսեն Խառատյանն իր ֆեյսբուքյան գրառմամբ ըստ էության երկրորդ անգամ է հայտարարում՝ «Պուտին կապուտ Կովկասում», ասելով՝ «Չկա գերիների վերադարձ, չկա ենթակառուցվածքների ապաշրջափակում Հունվարի 11-ի` Փաշինյան-Ալիեւ-Պուտին եռակողմ հայտարարությունից ակնհայտ դարձավ, որ նոյեմբերի 9-ով նախատեսված գերիների վերադարձի հարցը չի լուծվում: Սա կարող է երկու բան նշանակել. կամ Պուտինը չի ցանկանում լուծել խնդիրը, կամ անկարող է դա անել»:

ՈՒշագրավ է նաև, որ նա իմքայլական գործընկերներին, ըստ ամենայնի՝ նաև Փաշինյանին, մեղադրում է ցանկալին իրականության հետ շփոթելու մեջ։ «Հիմա, որքան էլ գործող քաղաքական մեծամասնության գործընկերները պնդեն, թե ռուսներն այս հարցում մեզ հետ են, փաստերը հուշում են, որ սա ոչ այլ ինչ է, քան ցանկալին իրականության տեղ ներկայացնել»:

Ըստ նրա Պուտինը Փաշինյանի «պապա՞ն» է և ձեռքից բռնած պիտի հայերի հարցերը լուծի՞։ Իսկ միգուցե տվյալ անձը փորձի հասկանալ, որ լուծողը, բանակցողն է ի սկզբանե սխալ և անկարող /երկրի ղեկավար, որ նույնիսկ հայ գերիների վերադարձի, ժամկետների մասին չի էլ մտածել/՝ այլ ոչ թե՝ «Մոսկվան է անկարող»։

Այս համատեքստում իր պատկերացմամբ Հայաստանի ձեռքերն այլևս ազատ են և «ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը համանախագահող մյուս 2 մայրաքաղաքների եւ ուժային այլ կենտրոնների հետ գերիների վերադարձն ապահովելու ուղղությամբ աշխատանքներ տանելու տեսանկյունից»:

Մեկը հարցնող լինի՝ մինչ այդ Մոսկվան, Պուտինը ՀՀ-ի, Փաշինյանի ձեռքը բռնել էր ու արգելու՞մ էր օգտագործել հարցի լուծման հետ կապված բոլոր հնարավոր միջոցները՝ Հռոմի պապից մինչև աշխարհի տարբեր երկրների ղեկավարներ ու դեսպաններ, միջազգային տարբեր կառույցներ․․․

ՀՀ օմբուդսմենի կատարած աշխատանքը բոլորիս աչքի առաջ է․ մարդն իր պաշտոնի ընձեռած հնարավորությունների, դեռ մի բան էլ ավելի՝ ողջ ուժով աշխատում է։
Ի շահ սեփական պետության և ազգի բանակցություն վարելը մեծ պատիվ է և օտար գործակալներին ու կամակատարներին այն երբեք հասանելի լինել չի կարող և չպետք է լինի։

Այլապես՝ միշտ կունենանք այն, ինչ ունենք այսօր։

Հայ գերիների վերադարձի հարցը լուծողը Փաշինյանը չէ։ Հայաստանին այլ՝ սրտացավ, քաղաքականապես հասուն, ազգային, պետական գործիչ - բանակցող է պետք։ Սա հասկացա՞ն նրանց ծնողներն ու հարազատները։

Աղբյուր` Փաստինֆո