Փաստ ինֆո

Ողբալիորեն սահմռկեցուցիչ փաստ է, որ հայրենիքի պաշտպանության համար զինվորագրվածների ծնողները, որոնց զավակների ճակատագրերը խայտառակ կապիտուլյացիոն պայմանագրից մեկ ամիս անց շարունակում են անհայտ մնալ՝ գիշերներ են լուսացնում ՊՆ-ի դարպասների մոտ։ Բայց շատերն այդ մեկ ամսից առաջ էլ նրանց մասին լուր չունեին։ Այսօր Հայաստանի կառավարությունը չի կարողանում որևէ հստակ պատասխան տալ մեր այն հայրենակիցներին, որոնց զավակները մարտերից չվերադարձան, բայցև՝ զոհվածների ցանկերում չեն։ Եվ հարազատները չգիտեն՝ նրանք անհայտ կորե՞լ են, Հադրութի անտառներում մոլորվել, թե՞ մոլորեցրե՞լ են նրանց և սովի ու ցրտի ճիրաններին մատնել։

Ո՞ղջերի մեջ փնտրես զավակիդ, թե՞ մեռածների՝ չգիտես, որտե՞ղ փնտրես, ինչպե՞ս ապրես, շարունակես ապրել, երբ զինվոր ես տվել քո ազգային բանակին, բայց պետությունդ, կառավարությունն այսօր անհաղորդ է քո ցավին ու տառապանքին, քո զավակի, որ նաև իր զավակն է, մասին ոչինչ չունի քեզ հայտնելու։ Ոչինչ։ Բառացիորեն ոչինչ։ Հրադադարից մեկ ամիս է անցել և պատասխանը այդ ոչինչն է։

Ամեն Աստծո օր պաշտպանության նախարարությունից մի պատասխանի սպասող անհայտ կորած զինվորների ծնողներին երեկ ասել էին, թե իրենց զավակները կորել են «վրիպակի արդյունքում»:

«Ասում են` վրիպակ է եղել, ուղեկցողը 40 զինվորի սխալ տեղ է տարել, ի՞նչ է նշանակում վրիպակ»,-հարցնում է անհայտ կորած զինվորի ծնողը: Այդ հարցի պատասխանին ծնողները ողջ գիշեր ձյան ու անձրևի տակ սպասել են՝ ցանկանալով հանդիպել նախարարության պաշտոնյաների հետ, սակայն նրանց որևէ պաշտոնյա չի մոտեցել։

Պատերազմական շրջանի պաշտպանության նախարարը ազատվեց պաշտոնից՝ գլուխն ազատելով այս ծանրածանր հարցերից։ Նոր եկածը՝ գլուխ չի հանում։ Գլխավոր շտաբի պետը ասելիք ու՞նի նրանց։ Կկարողանա՞ նայել նրանց աչքերի մեջ և ասել ճշմարտություններ։

Կառավարությունում վարչապետի աթոռին նստած և աթոռից պինդ կառչած անձը մի քանի անգամ հանդիպեց անհայտ կորածների ու ռազմագերիների ծնողներին։ Եվ ի՞նչ։ Նա որևէ բան կարո՞ղ է ասել նրանց, երես ունի՞ նայելու ողբից կարկամած ծնողներին։ Ասելիք չունի։ Անելիք էլ չունի, այլապես մեկ ամիս առաջ կաներ։ Այլապես՝ հայրենիքը թշնամուն ստորագրությամբ նվիրաբերելուց առաջ գոնե կմտածեր, որ հայրենիքի համար կռիվ տված և կռիվը սև թղթի տակ իր ստորագրելու պահին դեռ շարունակող շնչավոր զինվորներով հանդերձ նվիրաբերեց։ Բայց սույն անձը իր ստորագրած թղթի տակ հարկ չհամարեց անգամ կետ նշել, որով նախ՝ զինվորները պիտի դուրս բերեր խնդրո առարկա տարածքներից, հետո՝ ոչ բարով՝ սանտիմետր առ սանտիմետր տարածքի կռիվ տվող ադրբեջանցու բաժին դարձներ այն։ Մեր ողջ մնացած և կռվող զինվորներով, մեր զոհված և անթաղ մնացած զավակներով։ Մեր շեն քաղաքներով ու գյուղերով, հազարավոր քրիստոնեական, նաև՝ նախաքրիստոնեական հուշարձաններով։ ՈՒր հիմա ազերին է տեր ու տիրականն այս ամենի։

Հիմա։ Ես հաճախ եմ լսել, որ կառավարության շենքի կամ պաշտպանության նախարարության մոտ իրենց պահանջը բարձրաձայնող ծնողները իշխանություններին վստահեցնում են, թե՝ իրենք քաղաքականության հետ կապ չունեն, բանակին, ՊՆ-ին զինվոր են տվել, հիմա իրենից էլ պահանջում են։

Հավանաբար, նրանք շատ ուշադիր են լսել Փաշինյանի այն նախադասությունները, թե՝ «ամեն ինչի պատասխանատուն ես եմ»։

Հարց՝ նոյեմբերի 9-ից դեկտեմբերի 9-ը՝ մեկամսյա այս ժամանակահատվածում Փաշինյանի պատասխանատվության արդյունքում վերը նշածս խնդիրների լուծումները տեսե՞լ , զգացե՞լ են վշտի մեջ գտնվող հայ ծնողները, շոշափելի արդյունք տեսե՞լ են, բացի անպատասխանատվությունից, որ արդեն նաև ՀՀ սահմանային գյուղերում ենք նաև տեսնում։ Վարդենիսը, Սոթքի հանքավայրը, Սյունիքի գյուղերը՝ վկա։

Հեղինակ՝ Ա.Ե

Աղբյուր` Փաստինֆո