Փաստ ինֆո

Վայոց ձորի Մալիշկա գյուղից համեստ ու բարի Մովսիսյան Սերգեյը դպրոցում էր սովորում, իսկ շաբաթ, կիրակի օրերին աշխատում՝ ընտանիքին օգնելու համար։ Չէր էլ հասցրել համալսարան ընդունվել, հայրենիքին պարտքը տալու ժամանակն էր եկել։ Մեկնեց ծառայության, վստահ, որ կվերադառնա ու կսովորի ԱԻՆ-ում, այդպես էին որոշել ընկերոջ հետ։ Սերգեյի մայրն էլ հպարտությամբ որդուն բանակ ճանապարհեց։

2,5 ամիս անց, 19-ամյա զինծառայող Սերգեյի կյանքը փոխվեց։ Սկսվեց պատերազմը։ Հիմա, երբ հիշում է չդադարող կրակի ձայնը, չի ուզում խոսել տեսածի մասին։

Պատերազմի ժամանակ ամեն օր զանգահարում էր տուն, ասում՝ ամեն ինչ լավ է ու ընդհատում զանգը։ Առաջին օրերին ժամկետային զինծառայողները վախեցած էին, բայց հաղթանակի էին տրամադրված։ Հաղթանակի հույսը մարեց, երբ պայթող արկերի ձայները օրեր շարունակ չէին դադարում, վստահ է՝ կհաղթեին, եթե թշնամուն տեսնեին ու դեմ դիմաց կռվեին։

«Վախը սկզբում էր շատ, հետո թուլացել էր, չէինք մտածում, որ մեր կողքին կընկնի», - «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում ասաց հիվանդանոցից դուրս գրվոլ զինվորը։

Սերգեյը վիրավորվել է հոկտեմբերի 14-ին` Մատաղիս- Մարտակերտ ճանապարհին՝ դիրքերի փոփոխության ժամանակ։ Սերգեյը պատմում է , որ իր հետ 20 զինվոր կար։ Արկը պայթել է ընդամենը 3-4 մետր հեռավորության վրա։ Բարեբախտաբար կյանքը փրկվեց, բայց վիրավորումից խուսափել չհաջողվեց։ Վնասվել են ոտքը, ականջներն ու որովայնը, աղիները` ծակվել բեկորներից։ Սերգեյին տեղափոխեցին նախ Մարտակերտի հիվանդանոց, ապա Ստեփանակերտ։

40 օրից ավելի «Շենգավիթ» բժշկական կենտրոնի բուժանձնակազմը հոգածությամբ է շրջապատել զինվորին, ցուցաբերվել է անհրաժեշտ բուժօգնություն, ամպուլացրել մեկ ոտքը եւ Սերգեյը հիմա պրոթեզավորման կարիք ունի։ Ո՞վ է հոգալու ծախսերը. հույս ունեն, բարերարների միջոցով Սերգեյը կկարողանա քայլել։ Հերոսը երազում է արագ ոտքի կանգնել, ԱԻՆ-ում աշխատել ու մարդկանց օգնել:

Հրաշքով փրկված մեր զինվորների ցավը միայն ֆիզիկական չէ . ընտանիքը համեստ բնակարան է վարձել Մասիս քաղաքում, իսկ մայրն էլ չի աշխատում։

Աղբյուր` Փաստինֆո