Փաստ ինֆո

Տարիներ առաջ, լրագրողական գործունեությանս ընթացքում լրտեսների գործերին անդրադառնալիս ուշագրավ փաստերից մեկն այն էր, որ թուրքական կամ ադրբեջանական գործակալներ հանդիսացող անձինք հայկական մամուլի նյութերն այդ երկրներին փոխանցելով են նաև իրենց լրտեսական սև գործն արել: Այսինքն, թշնամի պետությունները, նրանց անվտանգային ծառայությունները որոշակի տեղեկատվության, ընդ որում, նաև՝ բաց աղբյուրներում, տիրապետելու արդյունքում է, որ իրենց քայլերն արել են:

Բնականաբար, Թուրքիայում հայագիտական կենտրոնների գործունեությունը տարիներ շարունակ որոշակի նպատակ է ունեցել․ իր բնույթով և նպատակներով հիմնականում հակագիտական ու հակահայագիտական լինելով՝ դրանք սնել են Ադրբեջանի հակահայկական քարոզչությունը, նպաստել հետախուզական ցանցի ձևավորմանը։

Այս համատեքստում արդյո՞ք պատահակա՞ն էր, որ 2019-ին օրվա իշխանության որոշմամբ լուծարվեց «Նորավանք» գիտակրթական հիմնադրամը, որը 2000-ին ստեղծվելով հանդիսանում էր ռազմավարական հետազոտությունների և նորարարական մշակումների կարևոր կենտրոն:

Ի դեպ, ես պատահական չեմ համարում նաև այն, որ Ադրբեջանում մշտապես կարևորել են , Երևանի կենտրոնում ընթացող գործընթացները՝ հատկապես վերջին 2․5 տարիներին փորձելով դրանք ադրբեջանասեր իշխանությունների ձեռամբ ի նպաստ իրենց օգտագործել։ Փաշինյանի, ոգևորության չափ մեկ էլ ադրբեջանցիներն էին ոգևորվել Հանրապետության Հրապարակը շինհրապարակ դարձնելու ծրագրով և աշխարհին «նորահայտ քաղաք» ցուցանելու մտքով։ Ի դեպ, Ֆիրդուսի թաղամասի դեմ սուր ճոճող սորոսական շրջանակների պայքարը նույնպես թաքուն երես ուներ, որում որպես երանելի ժամանակ հիշատակվում էր իբր՝ տվյալ թաղամասի ինտերնացիոնալ շերտերում ադրբեջանական շերտի հետ խաղաղ, հովվերգական գոյակցությունը, որի հետքերը, ցավ ի սիրտ սորոսականների՝ այդպես էլ չգտնվեց։

Ընդհանրապես, մենք ցուցադրական- ցուցամոլ ազգ ենք, իսկ փաշինյանական ժամանակն ուղղալի սելֆիների և լայվերի, ղեկավարի մակարդակով խելքից, մտքից դուրս լեզվին եկածը բարձրաձայնելու առումով կատաստրոֆա էր:

Այդ մոտիվացիան լուրջ դեր ունեցավ նաև պատերազմի ողջ ընթացքում, երբ պաշտոնական տեղեկատվությունը սուտ ու կեղծիք էր տարածում, իսկ ֆեյսբուքն ակտիվորեն տիրաժավորում էր ապակողմնորոշիչ, միմյանց հակասող տեղեկություններ: Եվ դա արվում էր ՀՀ և Արցախի բարձր ղեկավարության և նրանց խոսնակների միջոցով:

Հայաստանում պատերազմի ժամանակ ֆեյսբուքը գերակտիվ էր, Ադրբեջանում այն անջատված էր, Հայաստանի իշխանությունը շաբաթներ շարունակ գոռում-գոչում էր՝ հաղթում ենք, իսկ Ադրբեջանը լուռ իր գործն էր անում՝ հրադադար էր ուզում, պատրաստվում նոր հարձակման և հրադադարը խախտում որպես կանոն: Իսկ Հայաստանն ինչպես սկզբում, բոլոր այդ ընթացքներում հաղթում էր: Մինչև «պարտվելը»՝ հաղթում էինք։ ՈՒղղակի սցենարի հեղինակները՝ հաղթողի դափնիները Ալիևին էին վերապահել, իսկ պարտության պսակը՝ Փաշինյանին, որի մասին նա գիտեր ի սկզբանե և իր համաձայնությունը նախապես տվել էր, դեռ մի բան էլ՝ ավելիով՝ թշնամուն ինքնակամ՝ «դժգույն-դժբախտ» քաղաք նվիրելով, Հադրութն էլ՝ վերադիր․․․

Ցավոք, տեղեկատվական խառնաշփոթն ու ցուցամոլությունը այսօր էլ շարունակվում է, այսօր էլ մենք շարունակում ենք բարձրաձայն մտածել, մեր բոլոր մտքերը շաղ տալով համացանցում, իսկ համացանցը ցանց է... Հարց տանք ինքներս մեզ՝ թուրքադրբեջանական տանդեմը որքանո՞վ է բարձրաձայնում իր մտքերն ու ծրագրերը, նրանք ավելի շուտ գործում են: Կամ՝ Իսրայելը... սեկտանտային հենք ունեցող այս պետությունն իր գաղտնի ծառայություններով տասնամյակներ շարունակ ծածուկ է գործել՝ սողոսկելով գերտերությունների վերին մակարդակներ: Իսկ մենք մեր բոլոր մտքերը, ընդ որում, նաև՝ այն առաջարկները, որոնք ոչ թե պիտի բարձրաձայնել, այլ ուղղակի գործնական հուն տալ , ֆեյսբուք ենք նետում և հրճվում...

Ժամանակը չէ՞ լրջանալու և պետության անվտանգային համակարգը իսկապես անվտանգային դարձնելու։
Մտածեք՝ Իրան, Չինաստան, Իսրայել, Թուրքիա, Ադրբեջան ի՞նչ է, չեն կարող Հայաստանի հանգույն բաց ու թափանցիկ մեդիա հարթակներ ունենալ. կարող են, բայց իրենց երկրների շահը դա չի պահանջում:

Հեղինակ՝ Ա․Ե․

Աղբյուր` Փաստինֆո