Փաստ ինֆո

Մինչ վարչապետի աթոռն զբաղեցնող անձը մարզպետներին հավաքում, շնորհակալություն է հայտնում չգիտես՝ «պատերազմում կրած պարտությա՞ն, թե՞ իր ձեռամբ կապիտուլյացիայի պայմանագիր ստորագրելու համար»՝ նրանց հետ հիպոթետիկ զրույց սկսելով ապագայի մասին, այդ նույն ընթացքում վերը նշված՝ պարտության խայտառակ համաձայնագիր ստորագրած երեք կողմերից երկուսը՝ ռուսականը և ադրբեջանականը՝ արհամարհելով պարտության համաձայնագիր ստորագրածին՝ գծում են Վարդենիսի տարածքում գտնվող Սոթքի ոսկու հանքավայի նոր գծագիրը։

Սա արդեն աշխարհի կողմից չճանաչված /ցավոք, նաև՝ Հայաստանի կողմից/, Արցախը չէ, սիրելի ժողովուրդ, սա Հայաստանն է, որի սահմանները աթոռին սոսնձված ապաշնորհ իշխանության օրոք դարձավ թափանցիկ, վտանգված և անպաշտպան։

Բայց օր առաջ պարտվողի խարանը ճակատին, գլխահակ հեռանալու և պետությանը փոքր-ինչ մեջքը շտկելու և պարտության հետևանք՝ ավերածությունների վերացման գործը սկսելու հնարավորություն տալու փոխարեն, պարտված իշխանության ղեկավարը ինչ-որ հայտնի-անհայտ ապաշնորհների փոխատեղություններ է անում։

Այսօր էլ՝ ՀՀ մարզպետներին է հրավիրում խոսակցության։ Ապագայի՛ խոսակցության։

Թեման՝ սեմինարային է, այնպես՝ կողքից՝ «թե ինչպես ենք պատրաստվում շարունակել ապրել և ինչ նպատակներ ու ապագա ենք պատրաստվում գծագրել, ուղենշել բոլորիս համար»։ Այն, որ սա զուտ տեսական, համակարգչի առջև նստածի թեմա է պարտված իշխանության համար, արդեն 16 օր է մենք տեսնում և զգում ենք։ Այն տեսնում են Արցախի իրենց դիրքերում մնացած մեր զինվորները, տեսնում և զգում են Հադրութի խիտ անտառներում ցրտի և սովի ճիրաններում գուցե դեռ կռիվ տվող մեր որդիները, տեսնում և շոշոփելիորեն, իրենց մաշկի և հոգու վրա զգում են թշնամու ձեռքում գերի ընկած մեր զինվորները, անհայտ կորածները, նրանց ծնողները, զոհված և միջանկյալ հատվածում անթաղ մնացածների հարազատները։

Ականջիս մեջ օրեր շարունակ հնչում է տառապանքից կուչ եկած հոր խոսքերը՝ քանի ձյուն չի եկել, անտառներում չեն սառել, գոնե թողեք մենք գնանք գտնենք մեր երեխեքին․․․

Այս և այսօրինակ հրատապության խնդիր չունի երկիրը պարտության դատապարտած անձը, դրա համար էլ 16-րդ օրը նոր միայն բունկերյան թմբիրից դուրս գալով՝ անդրադառնում է, թե՝ «ժամանակները շատ ծանր են, առաջիկայում մեզ սպասվում են բավականին բարդ գործընթացներ և պրոցեսներ:

Այսօր ունենք խնդիր՝ անհետ կորածների հայտնաբերման, մարմինների փոխանակման, գերեվարված մեր հայրենակիցների վերադարձման, բնակարաններից, տներից, օթևանից զրկված մեր հայրենակիցների կարիքները հոգալու առումով»:

Այսինքն, օրեր շարունակ պարապության մատնված նստում-սպասում եք, որ մարդկանց Արցախի իրենց տներից բիրտ ուժով փողոց նետեն՝ չօգնելով մեր հայրենակիցներին բացարձակ ոչ մի հարցում, այն դեպքում, երբ գյուղ առ գյուղ, ընտանիք առ ընտանիք հստակ պիտի լիներ ամեն բան։ Ի սկզբանե պարտվողական այս իշխանությունը, հաղթող բանակը պարտության տարավ, սակայն, սրանց նույնիսկ պարտության դինամիկան և կապիտուլյացիան էր գետնաքարշ։

Ասում է՝ «ձեռք բերված համաձայնությունների կատարումը, որոնք արձանագրված են նոյեմբերի 9-ի հայտարարության մեջ, շատ ցավոտ են, բայց այդ որոշումը կայացվել է մի իրավիճակում, երբ, ըստ էության, այլընտրանքը կարող էր լինել ավելի ծանր, ինչքան էլ տեղի ունեցածը խնդրահարույց է բոլորիս համար»։

Երբ այլընտրանքի բացակայությամբ կամ ավելի վատթարով վախեցնում է այլընտրանքային հնարավորությունների մասին չնչին պատկերացում անգամ չունեցողը, բանակցային գործընթացը գեղջկական շուստրիության հետ շփոթողը, ինչ որ պետք է, այն էլ բանակցում ենք՝ ասողը, որի «ինչ-որ պետք է-ն» խայտառակ կապիտուլյացիան է, ընդամենը մեկ բառ պիտի ասես՝ ի սեր Աստծո,հեռացիր։

Բայց ո՛չ, այս մարդը դեռ ներքին և արտաքին անվտանգությունից, կայունությունից է ճամարտակում՝ չքմեղանալով, ասես բոլոր կարգի այդ վտանգների դեմ պայքարողն է, այլ ոչ թե՝ Արցախը կործանումի մատնած և Հայաստանի գլխին կախված հիմնական ու մեծ վտանգ ներկայացնողը։

Նիկոլ Փաշինյա՛ն, հեռացի՛ր, որ Հայաստանը շնչի։ Պետությունը կանգ է առել, գնա՛, որ շարժվենք առաջ։ Ազատի՛ր մեզ քեզանից։

Հայաստանի ապագայի խոսակցությունը քեզ հետ լինել չի կարող։ Այն առանց քեզ է լինելու։ Հակառակ դեպքում՝ ապագան վտանգի տակ է։

Աղբյուր` Փաստինֆո