Փաստ ինֆո

Գուցե շատերի համար ավելի դյուրին էր ողջ նախորդ 44 օրերի ընթացքում «Հաղթելու ենք», «Հաղթում ենք» բառերը մանտրայի տեղ արտասանել կամ իրական ու վիրտուալ տարածքում կրծքներին կամ իրենց էջերին դաջել, սակայն իրականությունը բոլորովին այլ էր, ինչի մասին մամուլը լռում էր իշխանության պարտադրանքով:

Մի կողմից տուգանքների սպառնալիքով, մյուս կողմից դավաճանի պտակավորման արժանացնելու շանտաժներով 1,5 ամիս մամուլը լռեցվեց, չէր խոսվում իրականաության մեկ տոկոսի մասին անգամ, թե ինչու հանկարծ Փաշինյանի պաշտոնավարման ընթացքում հնարավոր դարձավ նման պատերազմ, որից հաջողվել էր խուսափել 30 տարի, վերակառուցել ու շենացնել Արցախը:

Փաստերը վկայում են, որ իշխանություններին հնարավորություն տրված էր դեռ ամռանը՝ հուլիսյան դեպքերի ժամանակ մտածել և եզրահանգումներ անել՝ հերոսական կեցվածքով կոչումներ ու պարգևներ շռայլելու փոխարեն:

Հարկ էր մտածել, որ լոկալ բախումները մեծանալով-տարածվելով լուրջ հարձակման էին վերաճելու, ընդ որում, նույնիսկ, ինքնաբերաբար: Ցավոք, մեր համապատասխան կառույցներն այս համատեքստում ոչ միայն համարժեք գնահատական չտվեցին, այլև շարունակեցին ապրել ներքին գզվրտոցի՝ ազգը պառակտող սև ու սպիտակի մեջ: Ադրբեջանը շարունակում էր սպառազինվել՝ բանակային և պահեստային ուժերի վրա կենտրոնանալով, որը առանց հատուկ հետախուզության, ուղղակի հեռադիտակով, սահմանից այն կողմ անգամ տեսանելի էր:

Տեսանելի էր, սակայն տեսնող չկար, Հայաստանի իշխանությունն այն ուղղակի անտեսում էր, չտեսնելու էր տալիս:

Հետաքրքիր է, որ անցած շրջանում մեր հետախուզական ծառայություններն էլ իրենց հարց չեն տվել, թե, ասենք, ինչու՞ էր Ադրբեջանն իրենց քթի տակ հսկայական քանակի զենք գնում ու ամբարում: Առնվազն, այդ հսկայածավալ գնումները պիտի որ Հայաստանի և Արցախի իշխանությունների համար պարզորոշ պատկեր ստեղծեին՝ այն տակտիկական քայլերի վերաբերյալ, որը պատրաստըվում էր կիրառել Բաքուն՝ այդպիսով որոշակիացնելով հակազդելու հնարավորությունները:

Ընդ որում, ասվածը նախևառաջ վերաբերվում է անօդաչուներին, մահացու ԱԹՍ-ներին, ինքնագնա հրետանուն, և այլն, որոնց պարզ դիտարկումը միայն զինվորական գործի հայ մասնագետներին խորհրդածելու լուրջ առիթ պիտի տային:

ՈՒշագրավ է, որ և՛ Հայաստանում, և՛ Լեռնային Ղարաբաղում այս ամենը չնկատելով մերոնք, այդ թվում, նաև՝ զինվորական շրջանակները, հոգեբանորեն շարունակում էին ապավինել բացառապես 90-ականներին Ադրբեջանի դեմ տարած հաղթանակին՝ մնալով հայոց հաղթական ոգու տիրույթում: Բայց արդյո՞ք միայն դա բավարար էր:

Այս գործոնն ուղղակիորեն անլրջության աստիճան զրոյացրել էր այն, որ թշնամին քանակական և սպառազինական առումով բազմակի անգամ գերազանցում է:

Երկրի ԱԱԾ-ին ծաղրուծանակի վերածելով սատանաներին բռնելու հանձնարարությամբ` երկրի անվտանգության թիվ մեկ մարմնի աշխատանքը ձախողվել էր, կազմալուծվել էր: Յուրաքանչյուր ոք պետք է պատասխան տա երկրի հիմքերը թուլացնելու յուրաքանչյուր քայլի համար:

Աղբյուր` Փաստինֆո