Փաստ ինֆո

Այն, որ Հայկական Զինված ՈՒժերը, զինվորականությունը դժգոհ էր Փաշինյանի տոտալիտար ռեժիմից, ժամանակ առ ժամանակ ռուսական մամուլն էլ հրապարակ էր նետում՝ ակնհայտ կերպով ցուցանելով, ասենք ԶՈՒ գլխավոր հրամանատարի՝ մոսկովյան գործընկերների հետ նախկին համագործակցության և կապի կորուստը և այլն: 

Փաշինյանի իշխանության ընթացքում և պաշտպանության, և հետախուզության, և անվտանգության ոլորտում մեկը մեկի հետևից ղեկավարներ էին փոխվում, միայն հետախուզության գծով 3 ղեկավար փոխվեց, այդ թվում, ուղղակի Արևմուտքի դրածոներ:

Ի հավելումն, Զինված ՈՒժերում զանգվածային ազատումները, հատկապես նրանց, ովքեր ռուսական դպրոց էին անցել: Ի հավելումն, այդ ողջ ընթացքում տիրող հակառուսական հռետորաբանությունը, ընդ որում, նույնիսկ ԼՂՀ ղեկավարության կողմից, որպիսին երբևէ չէր եղել… Այս ամենի ֆոնին պիտի դիտարկել մեր ներկա վիճակի ողջ ողբերգականությունը:
Հայ զինվորի ոգին ու մարտունակությունը, իսկապես, նոր լեգենդներ է արձանագրում, բայց արդյո՞ք վերը նշված առաջնահերթություններն ու ձախողումները չէին, որ հանգեցնում էին հսկայական մարդկային կորուստների:

Ի վերջո, տակտիկական և ստրատեգիական բացթողումների մասին

Ըստ ռուս փորձագետների՝ ԼՂՀ պաշտպանության համակարգը հենվում էր մի քանի հաջորդական ամրացված գծերի վրա, որոնց առաջնագիծը կենտրոնական և հարավային հատվածներում կառուցվել է 1990-ականներին տափաստանային՝ այսպես կոչված, անվտանգության գոտում: Այս պաշտպանությունն իրականում աշխատել է 25 տարի: Բայց քառորդ դարի ընթացքում Ադրբեջանը և նրա բանակը շատ բան են փոխել, մինչդեռ՝ Ղարաբաղում և Հայաստանում ոչինչ չի փոխվել, այդ թվում ՝ ռազմական իրականության ընկալման առումով: Նոր իրավիճակում անհրաժեշտ էր պահպանել «անվտանգության գոտու» պաշտպանությունը այլ միջոցներ ու մեթոդներ կիրառելով՝ չունենալու համար Ֆիզուլու, Հադրութի, Զանգելան և Կուբաթլիի կորուստները:

Ի հավելումն, Հայաստանի Գլխավոր շտաբի ստրատեգիական սխալ հաշվարկները, մոբիլիզացիոն ծրագրի բացակայությունը կամ ուղղակի պասիվությունը, որը ռուսական փորձագիտական շրջանակների համար ուղղակի բացատրելի չէր:

Եվ սա այն դեպքում, երբ ադրբեջանական կողմը՝ թուրքերի օժանդակությամբ լիարժեք գործառնական նախաձեռնություն ունեին: Ի հեճուկս այս ամենի՝ հայկական կողմը պասիվ էր, պարզապես պայքարում էր առաջացող սպառնալիքների դեմ: Խոսքն, անշուշտ զինվորների մասին չէ:

Մեծ հաշվով, սա ոչ թե մեր զինվորների մեղքն է, այլև՝ ռազմավարության, հետախուզության և որ ամենակարևորն է՝ քաղաքական ղեկավարության: Այս բոլոր ցավալի սխալներից մի քանիսը վերաբերում են ոչ միայն Փաշինյանի կառավարման ժամանակահատվածին, այլ ընդհանուր առմամբ Ստեփանակերտի և Երևանի տարօրինակ վերաբերմունքին վերջին քսանհինգ տարվա ընթացքում առաջնագծում տեղի ունեցածի վերաբերյալ: Մանավանդ, հայերը հիանալի գիտեին, որ Ղարաբաղում ռազմական վրեժխնդրությունը գերակշռող ազգային ռազմավարություն էր Ադրբեջանի համար, սակայն այդ ընթացքում Երևանում ոչ ոք մատը չխփեց, չհանեց հին պաշտպանական սխեմաները նոր ռազմական իրողություններին հարմարեցնելու համար:

/ըստ Վզգլյադի/

Աղբյուր` Փաստինֆո