Փաստ ինֆո

«Ես չգիտեմ քաղաքական մակարդակում ի՞նչ աստիճանի է հասել Հայաստանի և Ռուսաստանի իշխանությունների միջև երկխոսությունը, որովհետև քաղաքական շփումների ծրագրերի նույնականության մասին լավատեղյակ չեմ, բայց, կարծես թե, Հայաստանից դժգոհություններ Ռուսաստանի վարքագծի և անելիքների հետ կապված չկան,- ասում է քաղաքագետ Հրանտ Մելիք – Շահնազարյանը, «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում վերլուծելով արցախա – ադրբեջանական շփման գծի երկայնքով թշնամու կողմից ավելի քան մեկ ամիս առաջ սանձազերծած ռազմական ագրեսիայի առնչությամբ հայ- ռուսական հարաբերությունների քաղաքական և ռազմական համագործակցության եզրերը։

«Ինձ համար դժվար է պատասխանել նաև հարցին, թե պաշտոնական Երևանն ի՞նչ ակնկալիքներ ունի Ռուսաստանից պատերազմական այս իրավիճակում, բայց փորձագիտական վերլուծությունները ցույց են տալիս երկու կարևոր հանգամանք՝ Ռուսաստանը հիմնական երկիրն է, որը հետևողականորեն անում է ամեն ինչ՝ պատերազմը դադարեցնելու և հրադադարի ռեժիմը վերականգնելու համար։ Այս հարցում ամենամեծ ջանքերը, կարծես թե այս պահին հենց Ռուսաստանն է ներդնում։ Երկրորդ կարևոր հանգամանքը հետևյալն է՝ թվում է, թե հայ - ռուսական ռազմական համագործակցությունն այս պահին բարձր մակարդակի վրա է։ Արդեն երեկ վարչապետ Փաշինյանը հայտնեց, որ ռուսական զորքերը հարավային ուղղություններում ստանձնել են Հայաստանի պետական սահմանի ապահովումը, այնտեղ, որտեղ Ադրբեջանի հետ սահման կա։ Կարծում եմ, որ այս քայլը Հայաստանին ցուցադրվող ռազմական օժանդակության շրջանակներում է՝ Ռուսաստանը ստանձնելով սահմանի այդ հատվածների անվտանգության պատասխանատվությունը, առնվազն հնարավորություն է տալիս մեր զինված ուժերին ավելի մեծ ջանքեր կենտրոնացնել ճակատում աշխատանքների վրա»,- ասում է քաղաքագետը։

Անդրադառնալով Պուտին – Էրդողան վերջին հեռախոսազանգի թեմային՝ Հրանտ Մելիք- Շահնազարյանը նկատում է՝ Թուրքիայի վարչապետը ներքին լսարանի համար նախատեսված քարոզչությամբ է զբաղված՝ միաժամանակ, փորձելով նաև հակամարտության կարգավորման գործում իր ներգրավվածության վերաբերյալ Ադրբեջանին մաքսիմալիզմի հասնող ինչ- որ բաներ ցույց տալ։ «Իրականում Թուրքիայի ներգրավումը բանակցային գործընթացի կամ խաղաղ կարգավորման մեջ, ըստ էության անհնար է, որովհետև Թուրքիան հակամարտության լիարժեք կողմ է, նա բացահայտ աջակցում է Ադրբեջանին, չի էլ թաքցնում իր այդ դիրքորոշումը, ուստի, ըստ էության, նա չի կարող միջնորդ լինել։ Ի վերջո, շատ ավելի կարևոր է, թե ի՞նչ դիրքորոշում է որդեգրելու բանակցային ձևաչափի հարցում Հայաստանի Հանրապետությունը, որովհետև, եթե Հայաստանը դեմ լինի այնպիսի զարգացումներին, ինչպիսին Թուրքիայի ներգրավվումն է բանակցային գործընթացի մեջ, ապա Թուրքիան միջնորդ դառնալու ոչ մի հնարավորություն չի ունենա»,- ամփոփելով զրույցն, ասում է քաղաքագետը։

Հեղինակ՝ Նվարդ Մանվելյան

Աղբյուր` Փաստինֆո