Փաստ ինֆո

Էլմիրա Կոստանդյանը Ստեփանակերտից է։ Մինչև պատերազմը օրը անց էր կացնում կարի արհեստանոցում, որտեղ նաև ապրում էր։ Չէր սպասում, որ նորից պատերազմ կտեսնի։ Կրակոցները լսեցին ու ընտանիքի հետ նույն գիշերն անվտանգ տեղ տեղափոխվեցին։ Թոռնիկը հիմա ծառայում է, որդին էլ Ստեփանակերտում է՝ քաղաքը կապի միջոցով է ապահովում, իսկ նրա 5 երեխաները Երևանում են։ Տունն ու արհեստանոցը դեռ կանգուն են։ Տիկին Էլմիրան օրը Ծաղկաձորի հյուրանոցում դժվար է անցնում, որովհետև առանց աշխատանքի է մնացել։ 

«Առավոտ վեր կացա, լվացքը արեցի մեկ էլ տեսնեմ տրմփ, տրմփ, հե, ժողովուրդը ծվծվումա։ Ինչք՞ պտահալ, թե բա՝ կռիվը սկսալա։ Երեք երեխա ունեմ, երեքն էլ բազմազավակ են։ Տանից դուրս գալուց երկու երեխան մոտս էին, հասցրեցի մի ձեռք շոր վերցնեմ՝ մտածեցի երեք օրա։ Հիմա մի ամիսա էստեղ ենք։ Կարում չեմ, պարապ եմ, ուզում եմ աշխատեմ»։

Դանիելյան Մարտան էլ է Ծաղկաձորում հյուրընկալվել երկու որդու հետ։ Հիմա սպասում է երրորդ բալիկին։ Դստեր անունը դեռ չեն որոշել՝ սպասում է ամուսնուն, որ ծառայությունից վերադառնա։ Հույս ունի՝ դուստրը խաղաղ Ստեփանակերտում կծնվի։ Մարտայի մայրն էլ է առաջնագծում՝ պայմանագրային զինծառայող է։ Տունն էլ երկու օր առաջ է փլվել։ Ասում է ոչինչ՝ կգնան, նորը կստեղծեն, միայն թե հաղթենք։
«Սեպտեմբերի 27-ի վաղ առավոտյան, երբ թշնամին հրթիռակոծեց Ստեփանակերտը, տղամարդիկ գնացին առաջնագիծ, ես՝ երրորդ երեխայիս սպասումով եկա Ծաղկաձոր։ Շատ էի սպասում աղջկաս ծնունդին, պլանավորել էինք, որ նա Ստեփանակերտում պետք է ծնվի։ Երբ ես ծնվեցի 1993-ին, խաղաղություն եղավ, ամեն օր աղոթում եմ, որ աղջկաս ծնունդով խաղաղություն լինի»։

Կանայք հյուրանոց են եկել երեխաների հետ։ Ոմանք ոտաբոբիկ են փախել տներից՝ երեխաներին գիրկը, ոչինչ իրենց հետ չեն վերցրել։ Այստեղ նրանց ոչ միայն սնունդով են ապահովում՝ նաև անհրաժեշտ իրերով։

Աղբյուր` Փաստինֆո