Փաստ ինֆո

«Ես մեծ մարդ եմ, քիչ եմ քնում: Առավոտ 6-ին գնացի բոստանում գործ անելու, մեկ էլ աման աստված ձեներ եմ լսում։ Ես կրակոցներից չեմ վախենում, ահագին աշխատեցի, զավտրիկիս ժամն էր, եկա հարցրի ի՞նչ հաշիվա, ասացին կռիվա սկսվել, ասում եմ այ մարդ առանց հայտարարելու ի՞նչ կռիվ։ Գնացի զավտրիկս արեցի»։

Հադրութի շրջանի բնակիչ Բորիկ Բաբայանը «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում պատմում էր ինչպես է Ադրբեջանի սանձազերծված լայնածավալ պատերազմի առաջին օրվա կրակոցների ձայները լսելուց հետո Հակակու գյուղից հասել Աբովյան քաղաք, որտեղ արդեն տասներորդ օրն է բնակվում։

«Ինձ զոռով գցեցին մաշինը, ասեցին գնա, ասեցին ստեղ օգուտ չես, վնաս ես։ Թոռս երկու մտքանի է դառնում՝ իմ ու սահմանի մասին էր մտածելու։ Մեքենայով 4 հոգով եկանք Աբովյան քաղաք»։

Դեդո Բորիկ պատմում է, որ իր մեծ տունը թողել է ոստիկանների հսկողությանը՝ զգուշացրել «ակուրատնի» լինեն։ Մինչև տանից հեռանալը իրեն ոստիկաններն օգնության են հասել՝ սնունդ էին հասցնում։ Ասում է՝ գոհ է բոլորից, որ իրեն միայնակ չեն թողել, գոհ է համայն հայությունից, որ չեն թողնում ինքը ոչ մի բանի կարիք զգա։ Միայն սովոր է աշխատելուն, 79 տարեկան է, ուզում է պարբերաբար շարժվել, իր բոստանի գործն անել։

«Ես պարապ լինելու իրավունք չունեմ, նստում եմ ճնշումս բարձրանումա»։
Բորիկ Բաբայանի ընտանիքի անդամները շատ են, ունի 6 թոռ, 5 ծոռ։ Միասին մի տանն են ապրում։ Մի նոր տուն էր սկսել կառուցել, մնում էր միայն տանիքը կառուցեին, բայց պատերազմը գործերը կիսատ թողեց։ Ասում է՝ հոգ չէ, հետ կգնա, գործը կշարունակի։

«Ընտանիքս մեծ է, ընտրություններին, որ մասնակցում ենք ինը ձայն ենք ապահովում»։

Երկար տարիներ Երևանում է ապրել, 1992 թվականին կամավորագրվել էր, որ մասնակցեր պատերազմին, 50-ն անց էր՝ իրեն չէին ընդունում, բայց ելք է գտել, մասնակցել հայրենիքի պաշտպանությանը։ Հիմա էլ տեսնում է՝ինչպես են թոռները պաշտպանում հայրենի հողը։

«Որդիս էլ է կռվել, ոտքը կտրվել է։ Հիմա երեք թոռս Արցախում են՝ առաջնագծում։ Ես գրագետ տղա չեմ, բայց գործից հասկանում եմ։

Աշխարհում տենց բան չկա՝ 90 միլիոնը 3 միլիոնի դեմ կռվի։ Մերոնք փռթում են։ Մերոնք լավ են, ես իրանց ցավը տանեմ, հասարակ զինվորից մինչև գեներալ, ուրախ եմ, որ երեք թոռներս ծառայում են առաջնագծում։ Եթե մենք ընդեղ լինեինք՝ մի երկուսին էլ մենք կսպանեինք, աջ աչքս չի տեսնում։ Ուզում եմ ասել՝ հաղթելու ենք։ Ինձնից ջահելները՝ 60-65 տարեկանները գյուղը հսկում են, մեր գյուղ սնարյադ չի ընկնում։

Տղեքը մեկ-մեկ ասում են՝ ուրա՞ Բորիկը»։

Բորիկ պապը հարսանիքների, սգո արարողությունների հանդիսավար է, նաև խոհարար։

«Դրանք էն ժամանակվանից վախկոտ էին, մի հատ լավ փռշտացող լինի՝ կփախնեն։ Եթե բեսպիլոտնիկը չլինի, մեր տղերքը հասել էին մինչև Քուռ ու Արաքս։ Ես ուզում եմ, որ մերոնք հաղթեն, իրենց խայտառակ անեն, որ էրդողանն ու Ալիևը տրաքեն։ Կուզենամ էնքան ապրեմ, որ տեսնեմ ոնց են երկու պետությունները՝ Թուրքիան ու Ադրբեջանը խայտառակ լինում»։

Աղբյուր` Փաստինֆո